Met trillende vingers bel ik 112. Tuuruutuuuttttt. Huh, verbaasd en ietwat angstig kijk ik naar mijn scherm. Nummer onbekend. Hoezo nummer onbekend? Verdorie, ik moet 112 bellen, niet 111. Terwijl ik de bibber onder controle probeer te houden, toets ik opnieuw het nummer in. Zo kalm als ik kan, geef ik mijn gegevens door. Van binnen gil ik het uit. Woedend ben ik. Woedend op de Man. Woedend op de thee. Woedend op de situatie. Woedend op wat ons te wachten staat. 

 

Hete thee over een klein lijfje, binnen een seconde is het gebeurd

Mijn nog geen 11 maanden oude kleine man heeft naar de thee gegrepen en gilt het uit van de pijn. Binnen een seconde is het gebeurd. De Man staat nog naast Ender om de riempjes van de kinderstoel vast te maken. Zo ver komt het niet. Met een ruk wordt Ender uit de stoel getild en in de spoelbak gezet. Hij blijft maar gillen. Ik kan me zijn pijn niet voorstellen. Het geluid gaat door merg en been, mijn moederhart krimpt in elkaar bij elke kreet... 

Automatisch voer ik de broodnodige handelingen uit. Koelen. Lauwwarm water. Kleding zo snel mogelijk open knippen. De wikihow tips die ik tijdens de slapeloze nachten doorneem, komen voor de verandering goed van pas. De Man had geen idee dat koud water uit den boze is. (Maar alles is beter dan geen water!)

 

De ambulance is er binnen 6 minuten

De ambulancebroeders zijn met grote spoed uitgereden en staan in nog geen 6 minuten voor de deur. ‘Dat is een mooie ambulance. Is die voor Ender?’ vraagt Kind2 met grote ogen. Zowel K1 als K2 zaten aan het feestontbijt en hebben het zien gebeuren. De vierde verjaardag van mijn oudste is alles behalve een feestelijke dag. 

Het paniekerige bericht naar het verjaardagsbezoek zorgt voor een stroom aan bezorgde berichten. Er is geen tijd om ze te beantwoorden. We worden vanuit het ziekenhuis naar het brandwondencentrum in Beverwijk gebracht. Weg is het feestgevoel. Geen verjaardagsvisite. Geen cadeautjes. Geen taart. Wat rest is een verdrietig gezin waarvan de levens binnen 1 seconde zijn veranderd. 

Het is oorverdovend stil. Het doet bijna pijn aan mijn oren, zo luid is de stilte. Het voelt abnormaal en normaliteit is waar ik nu meer dan ooit behoefte aan heb. Ik weet niet wat ik moet doen en ga rusteloos appen. De stand van zaken doorgeven is op dit moment het enige wat ik kan doen.

‘Moeten die sirenes niet aan? Dit gaat veel te langzaam zo!’ Vermoeid kijk ik naar de ambulancezuster. Kennelijk gaan we met loeiende sirenes en grote snelheid naar het Brandwondencentrum in Beverwijk. Je merkt er he-le-maal niets van in de ambulance. Helemaal niets.

Grappig eigenlijk. Normaal merk je elke bocht die iets te krap naar je zin wordt genomen, zeker wanneer je niet zelf rijdt. Maar als ik niet beter wist, zou ik zeggen dat ik met een slakkengangetje in de wijkbus met een chauffeur op leeftijd zit. Maar ik weet beter...

‘Ik heb altijd al een ambulance van binnen willen zien’, zeg ik sarcastisch tegen niemand in het bijzonder. Ik maak er een foto van. Waarom weet ik ook niet. Het appen houd ik voor gezien. Het belangrijkste is gezegd. We zijn onderweg en het ziet er niet goed uit. 

 

Van het ziekenhuis naar het brandwondencentrum in Beverwijk

Ik zit vandaag voor de tweede keer in een ambulance en het valt me nu pas op hoe een ambulance er van binnen uit ziet. Steriel is nog wel de beste omschrijving, met overal vakjes en klepjes. Er wordt een deurtje opengetrokken en ik krijg een kussen onder mijn arm geschoven. ‘Zo, dat ligt vast beter’zegt de ambulancemedewerkster monter. Ender begint weer te piepen en krijgt nog wat morfine toegediend. Ik voel zijn verbrande lijfje ontspannen en zijn oogjes vallen weer half dicht. Ik aai zijn hoofdje en druk er snotterige kusjes op. Arm, klein mannetje. Mijn lieve kleine jongen. Wat een pijn heb je. 
In nog geen 20 minuten hebben we de 42 kilometer afgelegd van het ziekenhuis in Amsterdam naar het Brandwondencentrum in Beverwijk.

De ambulancebroeder neemt afscheid van ons en zegt dat ik goed voor mezelf moet zorgen. Goed voor mezelf zorgen? Mijn zoon is verbrand ja! In mijn ogen leest hij -kennelijk- mijn onuitgesproken commentaar. ‘Je zoon is in goede handen, maar voor jou zorgt niemand. Vergeet jezelf niet de komende dagen’. Met deze wijze woorden zet hij de brancard binnen en rijdt ons naar de lift. 

Op de afdeling Kinderbrandwonden worden we opgewacht door een team van specialisten en brandwondenverpleegkundigen. De grote kook-je-kindshow begint weer van voren af aan. 
 

 

Mijn kleine mannetje krijst het uit en ik zing liedjes

Over een half uur is de verbandwissel. Ik ben nieuwsgierig en bang tegelijk voor wat ik ga zien. Het verband is helemaal nat en vies. De wonden lekken vocht. Het schijnt erbij te horen. Ik kan me niet voorstellen dat wat er onder zit, er normaal uitziet. Nou ja, normaal... voor zo ver een derdegraads brandwond er normaal uit kan zien natuurlijk. 

Enders blik alleen zegt al genoeg, maar het wordt begeleid door een hoop tranen... Het is te veel voor mijn moederhart. Waar blijft die pijnstilling??? Hij heeft aan beide voetjes een infuus en krijgt een opbouw aan pijnstillers. Morfine is het enige wat de pijn draaglijk maakt. Ender glijdt langzaam weg in een rustige staat. Ik ontspan een beetje. Ik merk het aan mijn schouders die ineens een paar centimeter omlaag zakken. Wat een geluk dat er pijnstilling is. Wat een geluk dat we in een land wonen waar dit beschikbaar is. 

Samen met de brandwondenverpleging lopen we rustig naar de behandelkamer. Dat is wat me elke keer weer verbaast. Ze lopen rustig! Huh, hoe kan dat? Ik wil het liefst vliegen naar de behandelkamer, want mijn kind heeft pijn, maar alles gaat op een rustig tempo. Er is geen haast bij. 

Ik krijg een haarkap op, 3 lagen handschoenen en een steriele jas aan. Voorzichtig worden de verbanden los geknipt, maar voorzichtig is niet voorzichtig genoeg... Ender krijst het uit van de pijn en ik gil van binnen mee. Van buiten zing ik elk liedje wat ik kan verzinnen. ‘Je doet het heel goed mama, wat een leuke liedjes’. Mijn arsenaal aan liedjes is onvoldoende en er worden bellen geblazen. Alles om de kleine man af te leiden. Het is verschrikkelijk... 

Ender wordt in bad gezet zodat het verband kan losweken. Er drijven vellen in het water. Huid wat ooit aan mijn kind vast zat en nu van zijn lijf af is en drijft in het waswater. Alles wat ik zie, voelt surreëel aan. Ondertussen sus ik en zing ik bezwerende woordjes van troost. Meer kan ik niet doen en het voelt gruwelijk. We hebben ons kind gekookt. Wat zijn we voor monsterlijke ouders. Het laat me niet los. 

Duizend-en-één gedachten vliegen door mijn hoofd en buitelen over elkaar heen. Ondertussen klampt Ender zich aan mij vast. Je hoeft geen babyfluisteraar te zijn om zijn pijn en angst te zien. Arme, arme Ender... Hoe verdrietig is deze situatie. Zijn net 11 maanden oude lijfje grijpt me vast en wil me niet meer loslaten. 2 verpleegkundigen helpen mee, maar hij houdt me stevig vast met zijn verbrande handjes. Ik knuffel zijn natte lijfje en geef hem kusjes en probeer hem zo goed als ik kan te troosten. Een mama die een enorm mietje is wanneer het op bloed en nare wonden komt, speelt nu zustertje met haar kind. Alsof het niets is...

De wonden branden nog een paar dagen na. Zelfs mijn lekenogen kunnen dat zien. Alles is nóg erger dan de eerste dagen. Uitbranden... uit welke horrorfilm komt dat woord?

Het verband zit er eindelijk op. Even knuffelen met mama. Nog een shotje morfine en dan lopen we weer terug naar de afdeling. Op een rustig tempo. We hebben geen haast. 

Lees hoe het nu gaat met Ender:

• In het brandwondencentrum
• In het ziekenhuis, ik mis mijn kinderen

 

Redactie: Melek beleeft ieders ergste nachtmerrie. We wensen Ender, mama Melek en de rest van haar gezin heel veel sterkte. Melek zal ons op de hoogte houden van hoe het met haar zoontje gaat. Je reactie onder dit blog wordt erg op prijs gesteld.

 

Meer blogs van Melek: