Ziekenhuis update: ik mis mijn kinderen, mijn gezin

Hoeveel dagen ben ik al in het ziekenhuis? Ik moet tellen. Het voelt in elk geval als een eeuwigheid. Ik mis mijn kinderen. Ik heb er drie en twee ervan heb ik al een paar dagen niet gezien. Vanwege de afstand en de allereerste schoolweek hebben we niet elke dag bezoek. Het ziekenhuis ben ik ook nog niet uit geweest. Verder dan de afdeling kom ik eigenlijk niet.

De achtergebleven kinderen bel ik elke dag rond etenstijd en we kletsen honderduit tot de ziekenhuisverbinding of hun aandachtsspanne het begeeft. We praten over hoe hun dag is gegaan, wat ze hebben gedaan, of er is gespeeld, over oma die oppast, de allereerste schooldagen en alle nieuwe namen en belevenissen op school. Ook geven we elkaar tig FaceTime kusjes. Het haalt het niet bij het echte werk, maar ik ben dankbaar voor dit briljant stukje nieuwerwetse techniek.

En toch... het gemis van de rest is ronduit klote. Wanneer ik net na een FaceTime gesprek wordt verrast door een verpleegkundige en ze me sip ziet kijken, stelt ze voor dat de kinderen samen met Manlief in het Kiwanishuis mogen logeren. Die term komt me totaal niet bekend voor, maar het is net zoals het Ronald MacDonaldhuis een plek waar ouders en broers en zussen vlak in de buurt van de patiënt kunnen zijn. Dat klinkt hartstikke goed en het scheelt veel reistijd.

Zo gezegd, zo gedaan. Bepakt en bezakt komen de kinderen vrijdagmiddag aanzetten met mooie bloemen voor mama, prachtige tekeningen voor Ender en zie ik mijn kinderen eindelijk langer dan een uur! Wat heerlijk! Je bent zo bezig met het ene zieke kind, dat je geen tijd hebt voor het gemis van de rest, maar je voelt desalniettemin een klein donker plekje in je hart.

Het appartement in het Kiwanishuis is heel klein en iedereen ligt in dezelfde ruimte, maar er is een grote algemene speelkamer en televisiekamer. De speelkamer is geweldig! De kinderen zijn er niet weg te slaan en als kers op de taart mag Ender een half uurtje mee naar buiten met de rest van het gezin! Dan kunnen we eindelijk echt samen zijn. Jeej! Een jubelstemming overvalt me en ik voel me euforisch.

Met zijn allen eten we weer samen sinds ruim een week, in het Kiwanishuis. Ender heeft een sonde, omdat hij al een paar dagen niet meer eet of drinkt, maar het zien van zijn broer en zus, doet hem enorm goed. Hij eet zowaar wat hapjes mee! Heerlijk om te zien hoe je kind opfleurt. Het is bijna normaal. De oudste 2 zijn door het dolle heen. Er wordt gelachen en gespeeld en de ouders staan te stralen als een idioot.

Het is geweldig dat er een plek is waar je samen kunt zijn met je gezin, zonder alle verpleegkundigen en andere zieke mensen. De afgelopen week is er niet zoiets als privacy geweest en het is fijn dat dat weer even terug is.

Ender is voor de tweede keer vandaag goed ingepakt. Hij krijgt nog een keer de laatste dikke knuffels van de broer en zus die hem niet willen laten gaan. Ik knipper flink met mijn ogen om geen traan te laten vallen. Nog één kusje dan en dan lopen we toch echt naar buiten. We lopen het parkeerterrein af en steken over naar het Rode Kruis Ziekenhuis. Ender is net op tijd voor zijn medicatie. Hij valt nog geen kwartier later rustig in slaap, terwijl de sondevoeding hem vult met de broodnodige calorieën. Slaap lekker kleine Ender. Onze grote kleine superheld.