In het brandwondencentrum (deel 2)

Koffieautomaatpraat. Wie kent het niet? Het gaat meestal over koetjes en kalfjes en ze zijn goed voor de onderlinge collegiale contacten.  ‘Hoe was je weekend, goh, wat een weer hè, heb jij ook geen zin in die vergadering’ of andere elementaire zaken zoals ‘wat is er deze week in de bonus’. Lekker luchtig of roddelend, maar altijd in de lijn van ‘gezellig’. Mijn koffieautomaat-gesprekken worden gedomineerd door het brandwondencentrum. Er is weinig vrolijks aan, maar het is fijn andere ouders te spreken. Even weg uit je eigen sores en meeleven met een ander voelt louterend. 

Alles draait om de patiëntjes en hoe de ouders en broers of zussen ermee omgaan. Voorzichtig informeer ik wat er met het kindje van mijn ziekenhuisbuurvrouw aan de hand is. Net als mijn zoontje is haar dochtertje ook verbrand. Onze kleintjes zijn de enige brandwondenpatiënten op de afdeling.

Het meisje is slachtoffer van een bizar ongeval. De kruik is ontploft toen de vader die optilde. Nu ben ik met kruiken altijd bang voor mijn eigen verbrande vingers, maar dit is wel het andere uiterste...  Zowel haar vader als de net 1-jarige dochter liggen in het ziekenhuis. Hoe sneu is dat? Papa kan al 3 weken niet lopen, want zijn beide voeten zijn ernstig verbrand en hun dochtertje... Ach mijn hemel... hoeveel verdriet kan een mens aan? Haar hoofd, haar armen, rug en buik zijn ernstig verbrand.... en hoe dankbaar zijn ze voor hun omstandigheid! Hoe veel erger had het kunnen aflopen en wat zijn ze nederig en dankbaar. ‘Elhamdullilah’ (Godzijdank) blijven ze maar herhalen. Papa vergaat van de pijn en vraagt alsnog hoe het met ons gaat en of de kleine goed herstelt. Ik heb zo ontzettend veel respect voor die mensen, onvoorstelbaar hoe positief ze ermee omgaan!

Hun dochtertje Insaf zit er als een treurig vogeltje bij. Ze heeft nog niet een keer gelachen in al die dagen dat ik haar voorbij zie komen in een wandelwagen. Mijn kind heeft na de morfine best goede momenten waarin kleine lachjes cadeau worden gegeven. Vooral de spiegel in de speelkamer moet het ontgelden. Zodra Ender zichzelf ziet, geeft hij tig kusjes aan zijn spiegelbeeld! Op die momenten voelt het leven bijna normaal aan. Ware het niet dat hij ingezwachteld is.…

Ik blijf maar malen over die kruik. Ik ben een doemdenker en heb er zo vaak over gefantaseerd dat het écht mis gaat met een kruik en zo vaak gevloekt als ik mezelf verbrandde bij het vullen ervan. Nooit ernstig, maar zelfs die paar hete druppels op mijn hand zijn naar. Ik was dan ook heel blij toen ik een paar maanden geleden een elektrische kruik kreeg. Geen kokend water, maar een stekker om de boel mee op te warmen. Het is veel veiliger, want het kan geen 100 graden worden en het voorkomt daarmee brandellende.

Voor het geld hoef je het niet te laten. Een Soozly kost nog geen €24 en een gemiddelde waterkruik met kruikenzak maar een paar euro minder. Nee, ik heb echt geen aandelen! Wél een veiliger gevoel en geen verbrande ledematen van mijn kroost. En dat is ook wat waard. 

Brandwonden en littekens

Na een korte klop, gaat de deur van onze kamer open. 'Waar is de specialist?' vraag ik nieuwsgierig aan 2 dames die binnen komen. 'Ik ben de specialist' antwoord een piepjong meisje en stelt zich voor. Verbaasd kijk ik naar haar. Ik dacht dat ze een assistent was, oeps! Blozend zegt ze dat ze inderdaad wat jong is, maar echt al gespecialiseerd. Aha, een zeer intelligente tante is onze arts dus, dat is helemaal niet verkeerd. Hoe slimmer de mensen die mijn kind beter moeten maken, hoe beter. 

De arts legt de procedure van de dag uit. Er gaat een Laser Doppler Imaging (LDI) scan gemaakt worden van ons mannetje. Deze scan is zinvol binnen maximaal 5 dagen na het ontstaan van de wond, erna heeft het geen toegevoegde waarde meer. Ze meten hiermee de diepte van de wonden, want met het blote oog kun je je hiermee behoorlijk vergissen. 

Er rijzen talloze vragen bij me op. De expertise van de artsen is nicht im frage, zij hebben jarenlange ervaring in het brandwondencentrum en de know how. Ik wil wel weten hoe lang het onderzoek duurt en of het pijnlijk is, kan ik erbij zijn, hoe gaat het in zijn werk? Allerlei voor de hand liggende vragen natuurlijk, maar voor een moeder wiens kind met brandwonden opgenomen is, is het van levensbelang. 

Het onderzoek duurt slechts enkele minuten en is pijnloos. Er gaat een soort camera laser over je heen om een foto te maken, alleen moet je er heel stil voor liggen. Dat stil liggen is wel een uitdaging. Vertel dat maar aan een 11 maanden oude baby die pijn heeft en bang is! Er zijn 3 ledematen die verbrand zijn en gezien de stress en het bijna onmogelijke stilliggen, wordt er gekozen voor zijn romp. Dat ziet er op het oog het naarst uit. 

Een verpleegkundige houdt Enders armpjes uit beeld en ik scherm zijn ogen af en zing valse liedjes en kir en oeh en aah dat het lieve lust is. 'Alle eendjes zwemmen in het water, falderalderiere, falderalderaaareeee, alle eendjes...'

Ender blijft wonderwel geboeid luisteren naar mijn hoofdpijngezang en zelfs een beetje lachen! Jeej! Wat een vrolijke sfeer hangt er ineens. Zelfs een paar assistenten beginnen mee te zingen. 

 'Kunnen jullie niet snel nog de rest even laseren?' vraag ik enthousiast bij het zien van al deze medewerking van de kleine boef. En alsof de duvel ermee speelt, is het moment weg en begint het grote huilen. Huilen, huilen en nóg meer huilen... Daar gaat je moederhart voor de miljoenste keer. Niet huilen, sssshh, sshhhhhh... Ook zonder gehuil zouden ze niet nog een foto maken. Er zijn 7 extra mensen in de behandelkamer naast de reguliere brandwondenverpleging en deze poppenkast is te stresserend... Logisch, ik raak ook gestresst van deze horde mensen en joekels van apparaten. 

Een uur later bespreken we de resultaten. Alles wat rood is op de foto, is binnen 2 weken geheeld. Een brandwond wat binnen 2 weken heelt, laat -meestal- geen littekens achter. Dat is dan ook de hoop, dat het vooral rood is. Geel en groen betekent herstel binnen 3 weken, maar dat is langer dan 2 weken, dus wel enige littekens. Zwart en blauw wordt vervelend, want daarvan is de herstelduur langer dan 3 weken en dat kan van alles zijn... 

Brandwondenlittekens schijnen nare knakkers te zijn... Strak trekkend of juist bobbelig en groot bovenop de huid... Ik slik bij het horen van alle informatie en pen driftig mee, zodat ik het thuisfront straks op de hoogte kan stellen. Gelukkig is Enders buik tegen de verwachting vrijwel alleen maar rood. Jeetje, wat een opluchting! Genezing binnen 2 weken. Ik bel Manlief op om het goede nieuws te vertellen! Genezing binnen 2 weken! Ik kan het wel uitschreeuwen van ontlading! Het is onvoorstelbaar dat iets wat er zo naar uit ziet, zo snel kan genezen. Misschien vallen de overige wonden ook mee. Morgen nog een scan... Op hoop van zegen! 

Dit was deel 2 van Melek’s nachtmerrie waarbij haar kleine Ender, zoontje van 11 maanden, verbrandde door hete thee die hij over zich heen kreeg.

>> Lees ook: Deel 1 van deze brandwondenellende

Je reactie wordt wederom erg op prijs gesteld. 

Meer blogs van Melek: