De zwartste dag uit mijn leven

Het is morgen 30 jaar geleden: 16 juni 1989. 30 jaar geleden dat ik ’s ochtends nog vol verwachting en onschuld wakker werd, uitkijkend naar deze grote dag dat ik voor het eerst op mijn 19^e alleen op vakantie zou gaan. Weliswaar met een jongerenreis naar Mallorca, dus niet helemaal alleen, maar toch. Het was best een spannende dag. Maar al direct nadat ik beneden kwam om te ontbijten, stond mijn wereld op zijn kop. Ik vond haar briefje. Haar overduidelijke korte afscheidsbriefje waarop stond: Geen Woorden Meer – Noordvliet

Mijn lieve moeder, die al een paar jaar in een donker zwart gat zat en die al eerder een poging gedaan had, had deze dag uitgekozen om zich van het leven te beroven.

Mijn hart klopte in mijn keel: Nee, dit kon niet waar zijn. Maar ik wist dat het vandaag definitief voorbij was. Dat ik mijn moeder had verloren. Dat waar ik na haar eerste poging zo bang voor was, was vandaag waarheid geworden. Hoe precies, dat wist ik toen nog niet. Maar we moesten haar dus gaan zoeken in of in de omgeving van de Noordvliet van Maassluis, onze woonplaats. Ik rende naar boven naar mijn vader en gaf hem het briefje. Hij werd bleek en trok zijn kleding aan. Hij ging zoeken op de fiets naar mijn moeder, nadat hij de politie gebeld had. Ik moest thuis blijven voor het geval ze weer thuis kwam. Want misschien sliep ze wel ergens in de bosjes en werd ze weer wakker….??

Ze kwam niet meer thuis. Met slaappillen in is ze heel vroeg in de ochtend in de vliet van Maassluis gestapt en nadat ze in slaap was gevallen, verdronken. Haar schoenen had ze netjes aan de waterkant gezet zodat we haar konden vinden.

In de loop van de ochtend ging de bel. Daar stonden 2 vriendinnen van haar met een bosje bloemen. Ze kwamen op bezoek. Ik moest ze vertellen, dat mijn moeder zoek was en we haar afscheidsbriefje gevonden hadden. Later kwamen we erachter dat ze in het begin van die week een ‘rondje’ gedaan had langs een aantal mensen. Die dachten dat ze gezellig op de koffie kwam. Ze nam in werkelijkheid op dat moment afscheid. Ook de komst van deze vriendinnen in de ochtend van 16 juni was geënsceneerd. Zij zouden ons van pas komen de komende uren. Sterker nog, zij waren het die haar schoenen vonden langs de kant van het water.

Ik belde de politie en die belde de brandweer. Mijn moeder was gevonden. Nog geen 50 meter van het door haar zo geliefde vrouwenhuis waar ze als feministe actief was en zoveel vrouwen geholpen heeft.

Precies 30 jaar geleden kriebelde ze nog over mijn rug: met lege ogen… dat wel. Maar ik genoot ervan dat ik nog een keer tegen haar aan mocht liggen. Niet wetende dat dit een afscheid was en dat de dag erna als de zwartste dag uit mijn leven in mijn geheugen gegrift zou staan.

Een oproep aan jou

Een geliefde naaste verliezen is erg. Hoe dan ook en op wat voor manier dan ook. Maar soms heb ik wel het gevoel dat dit voorkomen had kunnen worden. Er werd door haar en door ons hulp gezocht, maar deze hulpverleners als huisarts, maatschappelijk werk, psychologen en psychiaters namen de situatie niet serieus genoeg. Nu is mijn verlies al weer 30 jaar geleden, maar nog altijd weten veel zorgverleners onvoldoende hoe te handelen als mensen in een diepe depressie verkeren. En dat is ook niet zo gek als je nagaat dat in de jaren aan medische opleiding nog geen hoofdstuk gewijd wordt aan suïcide preventie.  Dat kan en moet beter!

Ik wil je vragen om deze petitie te tekenen als je het hiermee eens bent. Voor mijn moeder is het overduidelijk te laat. Jeetje, 30 jaar geleden leefden we in een internetvrije wereld nota bene. Goede hulp zoeken en vinden was sowieso veel moeilijker dan nu het geval zou moeten zijn. Maar wie weet dat we in de toekomst dan een dochter, moeder, vrouw en een toekomstige oma als mijn moeder kunnen redden van zelfdoding. Of een zoon, vader, man en toekomstige opa uiteraard...

Ga hier naar de petitie https://voorkomsuicide.petities.nl/

XX

Esmée

» Lees ook: ik verloor mijn moeder aan een depressie