Ziekenhuis update: ontspannen en trauma verwerking
Ender ligt te slapen. Als ik naar zijn hoofdje kijk, heb ik de immense behoefte hem te knuffelen. Ik geef niet toe aan dit oergevoel en laat hem slapen. Zachtjes sluit ik de deur, terwijl ik terug naar de speelkamer loop. De oudste 2 zijn op bezoek met papa en oma. Orman heeft een mega ballon uitgekozen voor Ender en die is heel goed in de smaak gevallen. Met grote ogen wordt de ballon bewonderd en heeft onze kleine ermee gespeeld. Prachtig om te zien!
Ik loop nog langs de verpleging om door te geven wat Ender heeft gedronken en dat hij nu weer slaapt. 'Ga je dan zelf ook even naar buiten?' vraagt ze me. Buiten? Ik ben in geen dagen buiten geweest. Ik kan Ender niet alleen laten. Het voelt niet goed dat hij pijn heeft en zich ellendig voelt en ik iets leuks doe. ‘We zitten vlak aan het strand en het is mooi weer. Een frisse neus is goed voor je' oppert ze en duwt me zachtjes naar de deur. Onderweg naar de speelkamer laat ik dit idee bezinken. Wanneer ik aankom, zegt Manlief exact hetzelfde en biedt mijn schoonmoeder aan bij Ender te blijven. Er is geen excuus meer. Ik ontkom er niet aan om naar buiten te gaan en vlug pak ik een vest en verruil mijn slippers voor schoenen. Ik ben jasloos de ambulance ingestapt en heb alleen een sjaal en vest. (Note to husband: neem mijn jas mee!)
Even weg van het ziekenhuis en uitwaaien op het strand
Buiten is het bar koud, maar heerlijk! Ik heb ooit een onderzoek gelezen dat mensen het meeste ontspannen door een strandwandeling. De combinatie van het ruisen van de zee met het weidse uitzicht geeft grote(re) rust dan wat dan ook. Het klopt. Ik ontspan met elke stap die ik zet. Ik haal diep adem. Wat is het heerlijk buiten! Zou Ender dat ook missen? Hij steekt altijd zijn tong naar buiten als het waait om de wind te voelen. Veel tijd heb ik niet erover te denken, want er trekt een kind aan me.
'Mama, kijkkkkk, waterrrrrr!!!!!!' klinkt er uitgelaten en haalt me uit mijn gedachten. We rennen het strand op en springen over de plassen. We zoeken naar mooie schelpen en krabben. We vinden veel schelpen, maar geen krabben. 'Ooo, die slapen denk ik hè mama' zegt Orman bedeesd. Ondanks dat er geen krab gevonden wordt, hebben we de tijd van ons leven!
We zijn maar een uurtje buiten, maar het is zo heerlijk. De frisse kraakheldere lucht, mijn spelende kinderen, de prachtige zonsondergang... Het is te veel voor me en ik schiet vol. Manlief kijkt naar me en trekt me naar zich toe. Het is bijna alsof we niemand missen. De kinderen genieten enorm en ik geniet dat de kinderen van dit moment genieten. Het is fijn buiten te zijn en de andere 2 kindjes aandacht te geven. Papa en oma doen het geweldig, maar ze zijn geen mama. Hand in hand rennen we nog een stukje en dan is het weer tijd om terug te gaan. Met strandhaar en zakken vol schelpen gaan we weer terug naar Ender.
Verwerken van het trauma
De dagen vliegen voorbij in het ziekenhuis. Ik vul mijn dagen met me zorgen maken over en het verzorgen van Ender, de ellenlange statusupdates die ik type en mijn kinderen thuis. Het klinkt misschien gek, maar het verblijf in het ziekenhuis voelt als een soort van verschrikkelijke all inclusive vakantie waar alles klote is. Je doet helemaal niets. Je kunt ook helemaal niets. Je hoeft niet te koken, er is geen afwas of was te doen, je hoeft niet op te ruimen of schoon te maken. Alles wordt voor je geregeld, tot wanneer je opstaat aan toe en toch... Toch was ik veel liever thuis geweest met onze wasmachine die 2 x per dag draait en al het gekook en gepoets in ons huishouden van vijf. De vakantie from hell kortom.
Ik krijg bemoedigende berichtjes en post van onze familie, vrienden, buren en zelfs van vage kennissen. Het is zo heilzaam om je niet alleen te voelen en ik ben er dan ook ontzettend dankbaar voor. Iedereen krijgt een reactie terug. Soms kort, soms gekopieerd, soms gaat er een beerput open, maar ik wil iedereen bedanken voor de interesse. De kinderen thuis worden ook al overladen met aandacht en krijgen veel bezoek van vriendjes die ze opbeuren. Vrienden komen langs en nemen hen op sleeptouw zodat ze zich niet eenzaam voelen. Wat hebben we toch geluk met al deze lieve mensen om ons heen.
Manlief en ik noemen Ender al voorzichtig grappend Dim Sum. De eerste grap is gemaakt over deze verschrikkelijke toestand en het ijs tussen ons lijkt een beetje gebroken. Manlief en ik hebben een prima huwelijk, maar het heeft wel flink wat diepe ademteugen - en vooruit, ook wel wat geschreeuw- gekost om onze Dim Sums leed hem niet kwalijk te nemen. Maar het kan iedereen overkomen, hoe voorzichtig je ook bent. Dat besef ik me en probeer het boze schuldgevoel los te laten en een plekje te geven. Dat gaat elke dag beter merk ik.
Een oude studievriendin die ik in geen tijden heb gesproken, stuurt me een berichtje dat ook haar broer ooit 3 weken in het Brandwondencentrum in Beverwijk heeft gelegen. Ze schrijft hoe naar het was en enorm geschrokken iedereen was, maar dat het hen als gezin hechter heeft gemaakt. Ze heeft zelfs fijne herinneringen aan die tijd. Ik moet flink slikken en lees het bericht nog een keer én nog een keer én nog een keer. Dat is namelijk mijn grootste angst, dat de oudste 2 die alles hebben gezien een gruwelijk trauma hebben opgelopen en nooit meer onbezorgd kunnen zijn. Hun gezin is hechter geworden schrijft ze, jeej! Ik stuur haar een berichtje terug en vertel hoe blij ik ben dat ze de moeite heeft genomen om dit te delen met me. Het voelt louterend, hoe raar dat misschien ook is. Ik probeer het ziekenhuis te laten associëren met fijne dingen door ook dingen toe te staan die thuis niet mogen. Ik ben zo’n mag-niet-moeder die het onzin vindt om haar kinderen vol te stoppen met sap, als ze ook water en thee kunnen drinken, maar ze krijgen steevast een glaasje ranja en iets lekkers erbij. Koek, muffin, de toetjes die toch niet worden gegeten door Ender, niks is te gek in deze periode. In de speelkamer is het elke keer een groot feest en ik probeer dat heel bewust zo te doen, want ziekenhuizen.. Sjonge jonge, dat is het allerleukste wat er is. Ahem…
In de speelkamer knutsel ik wat dingetjes voor de saaie kamer waar Ender in ligt. Het helpt me mijn hoofd leeg te maken en als een ijverige kleuter plak en kleur ik alsof mijn leven ervan afhangt. Niveau kleuter is overigens ook mijn kliederniveau, maar desalniettemin snap ik heel goed dat kleuren voor volwassenen het zo goed doen. Het werkt echt ontspannend! Ik ben een stuk relaxter dan toen ik begon met kliederen. Ondertussen zitten de oudste 2 in hun eigen spel.
'Taaatuuu taaatuuuuu taaatuuuuuu, de ambulance is er. Kom snel, er is brand.
Onze baby moet mee, snelsnel meneer. Oooooow gelukkig, de dokter is er.'
Bedroefd luister ik naar het spel tussen Kardelen en Orman. Tóch dat trauma... zie je wel, we zijn gruwelijke ouders... Bah! Er ontsnapt een zucht uit mijn keel. De pedagogisch medewerkster die er bij zit met een ander kindje, knikt bemoedigend naar me. 'Is echt goed hoor' fluistert ze naar me met een veel te blij hoofd. Blijkbaar is het positief om dergelijke ervaringen na te spelen en is het heel goed voor de verwerking. Ze zal er wel verstand van hebben en ik probeer het los te laten.
Nog maar een zucht ennnn... zenstand aan! Ondertussen gaan de kinderen vrolijk verder met hun spel en kleur ik nog wat. De laatste puntjes op de spreekwoordelijke -i voor onze superheld die in kamer 3-14 ligt.
Lees hier het volgende deel in deze serie
Lees ook:
Meer blogs van Melek:
Reacties 0