Ziekenhuis update: we mogen naar huis!

De dagen gaan snel in de all inclusive from hell. Het klinkt oneerbiedig voor zoiets geweldigs, maar pfffff.... ziekenhuizen zijn uiteindelijk plekken waar narigheid en verdriet huist. Het is prachtig dat er ziekenhuizen zijn wanneer je medische zorg nodig hebt, maar niets is zo fijn als thuis.

De brandwondenspecialist en ik praten over Ender en zijn herstel. Als Ender vannacht geen koorts heeft, mogen we morgenmiddag misschien naar huis. Ontslag heeft een nare connotatie, maar ontslag uit het ziekenhuis is het fijnste dat er is. Mits je kind er aan toe is natuurlijk en voor mijn gevoel kunnen we niet meer nóg beter worden hier. We moeten dringend naar huis. Enders sonde wordt verwijderd en we zijn een stapje dichter bij huis. 

De nacht kruipt voorbij zonder noemenswaardige gebeurtenissen. De kleine Dim Sum heeft nog wat koorts, maar het is aan het zakken. Nog voor de lunch heeft hij nog maar 38 graden en er wordt me verteld dat als ik het aandurf, we ‘s middags naar huis mogen. Yes! Naar huis! Dit kunnen wij! Een enorm TJAKAAA- gevoel maakt zich van mij meester. 

De afgelopen dagen heb ik geoefend met verband verwisselen en ik heb er het volste vertrouwen in dat het goed gaat. Zuster Melek voor al uw medische zorgen! (Maar even tussen jou en mij gezegd en gezwegen; liever niet  ) Ik pak alles in. Sjonge jonge, wat hebben we een boel troep verzamelt de afgelopen tijd. En niet te vergeten alle post en cadeaus die zijn bezorgd. Ik lees alle kaarten voor ik ze opberg in de koffer. Wat fijn om zo veel post te hebben. Als alles eindelijk ingepakt is, loop ik nog snel even een rondje over de afdeling. 
Ik bedank een paar mensen persoonlijk voor alle goede zorgen. Het waren zware tijden en daar zijn we toch maar mooi samen doorheen gekomen. 

Wanneer Ender erbarmelijk begint te huilen, slaat de twijfel toe. Thuis hebben we alleen paracetamol en geen morfine. Is zijn pijn wel draaglijk? Ow jee, doe ik hier wel goed aan? Ik ben in dubio en voel me lichtelijk paniekerig worden... Stel dat de verhoging toch weer koorts wordt of dat Ender blijft weigeren om te eten? Kan ik die nare wonden zelf wel verzorgen? Ik kan niet tegen bloed of ander medisch leed. Mijn maag draait zich spontaan om, ik word giebelig als een verliefde puber en, en, en... Gruwels kortom. 

Zucht. Even diep ademhalen nu. Dit is waar we enorm naar hebben uitgekeken. Geen mieterig gedrag vertonen nu, hup! Ik knuffel met de kleine beer en vertel hem dat we naar huis gaan. Alsof hij me snapt, stopt Ender gelijk met huilen en begint met zijn ingepakte handjes te zwaaien. Ik wikkel hem stevig in een dekentje en zet hem in de kinderwagen. Samen lopen we nog een laatste rondje over de afdeling om gedag te zeggen tegen onze ziekenhuisburen. We wensen de andere patientjes een voorspoedig herstel en een snel ontslag. Ontslag is soms het fijnste wat je kan overkomen! Nog eventjes staren we naar het aquarium. De vissen zwemmen stug door zonder op of om te kijken. 

Samen met K3 loop ik naar beneden, eindelijk de frisse lucht tegemoet. Zodra Ender buiten is, slaat de blijdschap toe en kijk ik naar een compleet ander kind. Ik snoer hem voorzichtig vast in zijn stoeltje en stel tevreden vast dat het heel verstandig is om naar huis te gaan. Alle laatste restjes twijfel smelten als sneeuw voor de zon. In het kinderstoeltje kijk ik naar een stralende Ender en ik voel in elk vezeltje in mijn lijf dat het goed komt. Op naar huis! 

Lees hier hoe het met Ender gaat na 4 maanden

» Lees ook: mijn kind heeft derdegraads brandwonden

» Lees ook: In het brandwondencentrum

» Lees ook: ik mis mijn kinderen

Meer blogs van Melek: