Brandwonden update: hoe het gaat na 4 maanden

Of ik weer zustertje wil spelen vraagt mijn vader aan me. Huh? Zustertje spelen? Wat is dat voor gekke vraag. Mijn vader laat zijn arm zien, hij heeft zijn pols verbrand. En niet zo'n beetje ook. 'Ik heb geen kik gegeven' zegt hij vastberaden. Er glinstert een traan in zijn ooghoek. 'Ik moest alleen maar denken aan Ender en hoe hij van top tot teen was verbrand. Dan is zo'n plekje niks' vervolgt hij verdrietig. Let wel; het 'plekje' is zijn complete pols! Ik knip de blaren door en smeer er een antibacteriële zalf op en verbind het met oliegaas, Engels pluksel en verband. 

'Toch nog ergens goed voor geweest, dat brandwondencentrum' zegt mijn vader met een knipoog.

Brandwonden update

De Grote KookjeKind-Show is alweer 4 maanden geleden, maar toch zijn we er nog veel mee bezig. Of ik vooral. De eerste maand moest ik K3 nog dagelijks verbinden en alles in huis zo steriel mogelijk houden. Doe dat maar met 2 andere kinderen in huis! De verbindtafel was nog net geen operatietafel. Het bad werd tweemaal daags geschrobd met chloor. Regelmatig vond je een verdwaald stuk huid. Snel wegspoelen en niet meer over nadenken. 

Na 4 weken braaf verbinden, komt het verlossende woord tijdens controle. Het verband hoeft er niet meer om. Dat scheelt niet alleen in de manier waarop je op een kind reageert -met veel minder medelijden en vraagtekens-, maar het scheelt 2 kledingmaten! Aan Ender kun je helemaal niets meer zien. Alle brandwonden zitten onder zijn kleding. Mensen zijn hoogstens wat verbaasd als ze hem in een romper met lange mouwen zien, terwijl het buiten 28 graden is (of was). 'Beetje warm niet? Klopt, maar zijn littekens moeten zo veel mogelijk uit de zon blijven. 

Het is vooral ook dat sluimerende gevoel, die niet alleen bij de ouders heerst, maar ook bij grote zus en broer. Je merkt het aan kleine dingen. Tijdens het ontbijt trekt Ender de broodzak naar zich toe. 'Niet schrikken mama, brood is koud!' roept Orman direct. Het is een simpel zinnetje waar iemand anders misschien helemaal niets achter zoekt, maar bij mij gaat het door merg en been... 

Inmiddels ben ik een vertrouwd gezicht in de plaatselijke apotheek. ‘Gaat het goed met zijn wonden?’ vraagt de apothekersassistente vriendelijk, terwijl ze de zalf overhandigd. ‘Ender doet het het hartstikke goed’ antwoord ik trots. ‘Hoe gaat het eigenlijk met jou?’ vraagt ze dan. Ik weet niet zo goed hoe ik moet antwoorden op zulke goed bedoelde vragen. Ik krijg ze overal. Sja, je woont in een dorp of niet natuurlijk. Bij de lokale super, bij vrienden, op de school van de oudste, wanneer de buren ons zien, nergens ontkom je aan deze vraag. Maar antwoord geven op deze ogenschijnlijk simpele vraag lukt me niet. 

Ik voel me te veel van van alles om dat in een kort en beleefd antwoord te zeggen.  

Ik voel me naar en bibberig. Elke dag smeer ik Ender 8 tot 10 keer in. Steeds maar weer zie ik die nare littekens die met de lichtste wrijving open gaan en we gevoelsmatig weer van voren af aan moeten beginnen. Ik voel me ook enorm dankbaar dat het met een sisser is afgelopen en gefrustreerd dat ik niet alleen maar dankbaar en blij ben, maar ook nog akelig. 

Aan Ender ligt het niet. Hij is hartstikke vrolijk en een echte baas die overal zijn commentaar op levert. 'Bububububuubuuuuuu!!!' brabbelt hij gepikeerd, terwijl hij wijst naar de perzik waar hij nét niet bij kan. Nee, dit mannetje komt er wel! Nu zijn mama nog. 

» Lees ook: Mijn kind heeft derdegraads brandwonden en in het brandwondencentrum

Meer blogs van Melek: