Melek's ziekenhuis update: Het aquarium
Het is 3 uur ‘s nachts geweest, wanneer ik mijn zoveelste rondje over de afdeling loop. Pfffff.... 12 kg op mijn arm excl verband en gespartel en gehuil... alsof ik het dagelijks doe, loop ik richting het aquarium, want vissen hebben een gekke kalmerende werking. When all else fails... zoek dan de vissen op! Niet alleen voor mijn kind trouwens ontspannend. Ik word er ook rustig van. Wel zo fijn, want na dagen op overlevingsstand, merk ik dat de rek er uit gaat.
Wanneer ik bij het aquarium sta, zijn er nog 2 andere ouders met een jammerend kind. Alsof het afgesproken is, worden alle drie de kindjes rustig bij het zien van de vissen. Zouden ziekenhuizen daarom aquaria hebben?! Ik staar mee met Ender en als iedereen rustig is, word ik ook eindelijk een beetje zen. ‘Ooo, kijk eens liefie naar die grote vis, hij is lekker aan het knabbelen. Wat een boel visjes hè?’ We blijven staren en aanwijzen en zoeken.
Het is ruim na vieren wanneer ik mijn bed induik. Ender moppert een beetje, maar valt na zijn medicatie in slaap. Een paar uur later word ik gewekt door de dagdienst. Het is pas 7 uur, maar ik had je ook geloofd als je zei dat het 5 uur in de ochtend was. Mijn hoofd weigert elk commando dat ik uitspreek en ik ben chagrijnig. Ik baal van mijn eigen humeur en heb nergens zin in. Tot overmaat van ramp is Ender niet wakker te krijgen.
Na een diepe zucht en een paracetamol -en vooruit, nóg een zucht, starten we aan onze routine. Pijnstilling. Verbandwissel in bad. Liedjes van mama. Hoofdpijn door het valse gezang. Speelgoed met herrie wanneer liedjes niet meer werken. Inzalven. Verband. Nog meer speelgoed. Aankleden en dan eindelijk weer bij mama en troosten. Op verboden knopjes drukken werkt het allerbeste. En die kleintjes weten donders goed wat mag en niet!
Al moet ik toch een pluim geven aan speelgoed wat geluid maakt. Op onze zwaarste momenten wanneer grote tranen van de pijn over Ender zijn wangetjes rollen, kan zo’n apparaat de broodnodige afleiding verzorgen. ‘Ik ben Zoë, ik ben een zebraaaa!’ tettert Zoë de zebra vrolijk. Het leidt godzijdank af. En als Zoë niet helpt, hebben we nog een groot lieveheersbeestje met mooie knopjes met liedjes en nóg meer lawaaidingen. Bij ons thuis is er 1 ding wat we steevast weigeren en dat zijn lawaaimakers. We hebben al 3 kinderen die voor de nodige herrie zorgen. Maar hier in het brandwondencentrum stikt het van dergelijk speelgoed. Inmiddels weet ik waarom.
Niets leidt zo goed af als toeters en bellen en knopjes en geluidjes. Zo fijn dat dit er is! Uitgeput loop ik met Ender vers ingezwachteld richting de kamer. Ender neemt Zoë vandaag lekker mee. We komen op de terugweg langs het aquarium. De vissen zwemmen rondjes. Geluidloos. Samen kijken we er nog even naar. Eventjes zijn we weer zen.
Lees hier hoe het verder gaat op het brandwondencentrum
Meer blogs van Melek:
Pffff wat een neverending story ben je in verwikkeld zeg. gaat het beter met de wonden? veel beterschap en sterkte het lijkt me loodzwaar. veel kracht gewenst.