Ziekenhuis update: geluk is relatief

Geluk is relatief. Iedereen zegt dat we van geluk mogen spreken dat het niet erger is. Dat klopt ook. Ik zie genoeg kindjes op de afdeling wiens leed hevig is. Van 4 meter omlaag vallen en een gebarsten schedel hebben, gebroken ledematen tot een ontplofte kruik met loeiheet water over je heen krijgen... 

Bij iedereen leeft het besef dat de unieke situatie waarin ze hebben gezeten, zo veel erger had kunnen aflopen voor hun kind. We zijn allemaal dankbaar dat onze kinderen er zijn. Het enige verschil tussen ons is dat de een ‘godzijdank’ zegt en de ander ‘Elhamdullilah’. Zonder uitzondering zijn we allemaal blij met de afloop en willen we niets liever dan naar huis met ons kind. Thuis geneest iedereen een stuk beter, maar dan moeten de randvoorwaarden wel goed zijn. 

Terwijl ik mijn gedachten vrijelijk laat buitelen, druk ik op het alarmknopje. Ender heeft al een paar dagen koorts en weigert te eten. Hij gaat zienderogen achteruit. De verpleegkundige komt binnen gelopen en zegt verrukt dat ze goed nieuws heeft. Ender mag naar huis. NAAR HUIS???? Waarom denk je dat ik het alarmknopje in druk? Het gaat slecht! 

Onze K3 heeft 40 graden koorts en eet niet zelfstandig meer. Hoezo mag hij naar huis? Ik doe mijn best beleefd te praten, maar alles wat uit mijn mond vliegt, is net een tikje feller en hoger van toon dan gewenst. ‘Dat heb ik je gisteren nog gezegd. Als het beter gaat, mag hij naar huis. Zijn wonden kun je thuis ook verzorgen’, antwoord Kitty doodleuk. 

Met grote verbazing staar ik naar deze verpleegkundige van Mars, terwijl ik mijn best doe om niet tegen haar te gillen. Een kind met 40 graden koorts dat niet zelfstandig eet, wegsturen? Het lijkt me zeker niet dat het ‘beter gaat’. Wij gaan voorlopig nergens naar toe! Woedend staar ik naar het kwaad in het kwadraat. Kitty zegt dat ze mij overduidelijk heeft overvallen met haar goede nieuws en stelt voor op een later moment terug te komen. Alles is relatief... ook op een later moment ga ik niet akkoord met ontslag van ons zieke kind, maar wellicht dat ik je bloed dan niet meer wil drinken. 

Ik lees mijn dagelijkse updates door om te zien of ik vergeten ben dat is gezegd dat Ender naar huis zou kunnen. Slaapdeprivatie is killing, misschien ben ik het vergeten. Ik zoek en zoek. Nee. Ik graaf in mijn geheugen. Het is nooit gezegd. Zoiets belangrijks onthoud je, ook al heb je in geen dagen geslapen. Verhit bel ik manlief op om het nieuws te vertellen. Hij reageert verheugd. Heeft Ender geen koorts meer dan? Heeft hij zelf gegeten, wat goed joh! Welnee, hoe kom je daar nou bij. Alles is exact hetzelfde, met als enige verschil dat hij geen 39,4 graden koorts, maar 40 graden koorts heeft. Hè? Manlief schrikt zich wild. Waarom mag Ender dan naar huis? Hoe goed het gaat, is kennelijk nog zoiets relatiefs. 

Driftig verzoek ik om een gesprek met de brandwondenspecialist. 2 uur later komt ze de kamer in en zegt dat ze hoorde dat ik niet blij was met het ontslagnieuws van Ender. Ze kijkt naar Ender en weet eigenlijk al genoeg. We praten en ze is verrast te horen dat onze kleine man nog steeds niet zelfstandig eet en zelfs hogere koorts heeft dan voorheen. Het lijkt haar uiterst onverstandig het ziekenhuis te verlaten. Fiejoeh. Ik sta te trillen van de opluchting. We blijven gewoon nog een paar dagen hier. 

Natuurlijk wil ik naar huis. Naar mijn kinderen, mijn eigen bed, mijn eigen zooi. Ik ben al 9 dagen niet thuis geweest, laat staan buiten. Ik ben 1 x op de begane grond geweest om in het winkeltje wat te halen. Mijn gezin, de buitenlucht; alles lonkt. Maar ik kan niet weg wetende dat ons kleine mannetje nog zo ziek is. Hij heeft sondevoeding nodig, want op 2 druifjes kan je niet leven. En daar bovenop  de pijn die hij ervaart... Zijn verbandwissel is de nachtmerrie van elke moeder. Je kind die zich krijsend aan je vastklampt vanwege de pijn... dat wens je niemand toe. 

Ik zucht maar weer eens diep en stort me op mijn telefoon. Lang leve de app.  In mijn update van de dag naar onze familie en beste vrienden, krijgt Kitty het flink te verduren. Ik krijg lieve reacties over haar handigheid en ons wegsturen. Wat hebben we toch fijne vrienden die snappen hoe een moederhartje werkt.  Het doet me goed dat ik niet de enige ben die Kitty achter het behang wenst en gniffel. Geluk is relatief. Ik weet er alles van. 

Lees hier hoe het verder gaat in het ziekenhuis

» Lees ook: Mijn kind heeft derdegraads brandwonden

» Lees ook: In het brandwondencentrum

Meer blogs van Melek: