Je weet nooit hoe je kind echt wordt

‘’Ha, dat past helemaal niet bij onze dame!’’ Flitst er door me heen wanneer mijn oog valt op een uitvergrote foto van onze oudste spruit. De foto is genomen op haar eerste verjaardag en hangt al een tijd op die plek aan de muur. Ik zie de afbeelding dagelijks en vandaag ontsprong me ineens die mijmering. Hoe langer ik naar de foto kijk, hoe gekker het wordt om haar in een poppig jurkje met snoezige strik op d’r hoofdje te zien.

Net een jaar was ze. Net op de wereld en net in ons leven. Slechts een fractie van wie zij was en wie zij zou worden hadden we toen pas gezien. Wij hadden toen nog niet kunnen vermoeden wat voor persoontje er in haar schuilde. Dat snoezige strikje en poppige jurkje dat ze toen aan had, is zo niet wie ze nu is.

Onze dame blijkt meer een rauwdouwer

Ons meisje blijkt helemaal geen zoetsappig doorsnee meisje te zijn. Geef haar maar stoere spijkerbroeken en dino truien. Zij wordt blij van een coole skateboard, bouwt graag hutten en fleurt op van intrigerende strips. Jurkjes van welke aard dan ook, zijn niet aan haar besteed. Zo weten we nu. Ze speelt het liefst met jongens, want meiden zijn maar saai. Hoewel ze daar nu zoetjes aan ook wel wat van terugkomt, want ze sloot het afgelopen jaar vriendschap met maar liefst twee meiden! Samen hutten bouwen en lekker gamen. Ja, daar wordt ze blij van. Wat ze later wil worden? Archeoloog of misschien wel iets met computers? Ze is er nog niet helemaal uit.

Het is één grote verrassing

Eigenlijk is je newborn een soort van kindersurprise! Een mysterie. Je weet van tevoren helemaal niet wat voor een kind er in je buik groeit. Het is de enige blinddate waarvan je van tevoren al weet dat je er onvoorwaardelijk van gaat houden. Dat is ook zo’n beetje het enige wat zeker is. De rest is één grote verrassing.

Ik was zo nieuwsgierig!

Ik kan me nog zo goed heugen hoe nieuwsgierig ik naar haar was toen ze nog zo klein was. Zo benieuwd hoe ze eruit zou zien met tanden in haar mondje, zou ze blond worden…net als ik vroeger, of zouden haar zwarte babyhaartjes uitgroeien tot een donkere haardos? Hoe zou haar stem klinken en welke woorden zou ze kiezen in onze gesprekken. Haar hobby’s, haar vriendjes, het schoolse leven. Alles! In maart wordt ze al 9 jaar en inmiddels heeft haar karaktertje zich een heel eind laten zien.

Je bent wie je bent

Nu komt ze op een leeftijd dat ze heel goed beseft dat ze geen gemiddeld meisje is. En wat heb ik er bewondering voor hoe ze trouw blijft aan zichzelf. Want ook andere kinderen in haar omgeving merken de verschillen op. Dat stemt haar wel eens verdrietig en onzeker. Want ze is wie ze is en je hebt het niet voor het zeggen hoe je bent.

Ik ben dol op die eigengereidheid. Ze weet niet half hoe mooi haar dat maakt. Zo probeer ik haar dan ook altijd uit te leggen. Het voelt soms als onrecht wanneer iemand haar afrekent op wie zij is. Ze heeft gelijk. Ze heeft zo gelijk! Verontwaardigd haalt ze dan verschillende voorbeelden aan waarin duidelijk wordt dat iedereen zo zijn eigenaardigheden heeft en dat zij anderen daar toch ook niet op afrekent? Zij ziet dat. Veel kinderen van haar leeftijd hebben daar geen oog voor. Kon ze maar zien hoe wijs ze op dit vlak is en dat dit haar nog ver zal gaan brengen.

Als ze het even lastig vindt, plaag ik haar wel eens door te zeggen dat ik haar morgen een roze jurk aan ga trekken! Lachend sputtert ze dan tegen. En weet je waarom? Omdat een dino trui haar beter staat! En dan begrijpt en voelt ze weer even dat ze prima is zoals ze is. Haar unieke eigen zelf. Laat ze maar kletsen lieverd, wij weten wel beter.

Nou klinkt het misschien alsof ze doorlopend wordt gepest en iedereen de pik op haar heeft. Maar zo is het gelukkig niet! Ze heeft een paar hele fijne vrienden en zit goed op haar plek in haar klas. Ze staat haar mannetje wel en over het algemeen genomen is ze dik tevreden.

Ze weet soms meer dan ik!

Voor de rest is ze een gewone, bijna 9 jarige, zoals iedere andere bijna 9 jarige. Een halve pré puber met haar eigen nukken. Wat gister nog recht was, is vandaag ineens krom. Ze trekt zich regelmatig terug op haar eigen kamer en ze vergroot haar wereld met buitenspelen. Haar vragen worden steeds diepzinniger en soms weet ze gewoon al meer dan ik. Ze schuwt er niet voor om mij op mijn plek te zetten en me te wijzen op allerhande belangrijke zaken. Wanneer ik op een maandagavond verzucht dat ik me in de ochtend op de fiets, onderweg naar mijn werk, toch echt even niet meer voor de geest kon halen wat we nou in het weekend hadden gedaan, krijg ik een preek van haar dat dit waarschijnlijk komt doordat ik de avond ervoor te laat naar bed was gegaan. Dat heeft tot gevolg dat mijn brein meer moeite heeft met opslaan van informatie, omdat het niet voldoende rust heeft gehad. Oké dan… 

» Lees ook: is mijn 9 jarige in de puberteit?

Wijsneus! Wel een wijsneus die stiekem gelijk had. Maar dat ga ik natuurlijk niet toegeven. Ook over politiek kan ze al een aardig woordje meepraten. Ze heeft interesses in dingen waar ik geen kaas van heb gegeten. Ik zie het verschuiven van de generatie nu al gebeuren. En dat gaat me sneller dan me lief is!

De kindersurprise ontvouwt zich steeds meer

De kindersurprise wordt steeds meer ontrafelt. Sommige dingen herken ik nog steeds vanuit dat allereerste begin, maar er zijn ook zeker dingen die nu pas zichtbaar worden. Oh, ik kan ook haast niet wachten op de gesprekken die we straks zullen voeren wanneer ze volwassen is. Wat ben ik benieuwd!  Het kan me niet snel genoeg gaan en tegelijkertijd gaat het juist veel te snel.

Ik blijf het zo intrigerend vinden dat je van tevoren gewoon niet weet wat voor een kind je krijgt. Zelf gemaakt en zelf ontworpen, maar geen idee wat je nou eigenlijk hebt gemaakt. Beetje bij beetje wordt er telkens een tipje van de sluier opgelicht. Ik had nooit van tevoren kunnen vermoeden dat mijn oudste meisje zich zo zou vormen. And I just love it!

Meer blogs van Judith: