Van opgewekte kleuter naar prikkelbaar schoolkind

‘Ik verveel me mam..’ Of wat dacht je van: ‘Het is hier saaaaaai..’ Opmerkingen die hedendaags schering en inslag zijn bij mijn oudste. Zeven jaar telt haar leeftijd op de kalender. Op die eerste opmerking vertel ik haar dat verveling de creativiteit prikkelt. En dat is positief. Verwonderd kijkt ze me nu aan: ‘Dat is zeker weer zo’n pieeeep-grapje hé?’ Oei, deze zag ik even niet aankomen en streng doch rechtvaardig verkondig ik haar dat ik dit soort taal niet uit haar mond wil horen! In mijn hoofd besterf ik het bijna, want de venijnigheid en de ernst in haar ogen waarmee ze dat zegt, zegt meer dan dat verboden woord. Hoe gek het ook klinkt, ergens vertedert ze me ook met haar felheid.

Niets is meer hetzelfde

Van een enthousiaste, opgewekte en bruisende kleuter, heeft mijn oudste dochter ineens de transformatie doorgemaakt naar een humeurig, brutaal en prikkelbaar schoolkind! Niets is meer goed, alles kan beter of meer en ze verveelt zich bij de vleet. Ze is niet meer te porren voor bezoekjes of uitjes, want alles is stom en kinderachtig. Zelfs dat ene familiepretpark waar we eerder zo’n plezier hadden, is ineens niet meer aan haar besteed. Oh en ze is zich ineens heel erg bewust van haar lichaam en die van anderen. Waar dit eerder een vanzelfsprekendheid was, krijgt ze nu in de gaten dat bloot zijn iets speciaals is. Iedereen ziet er anders uit en dat is soms best grappig. Als ze ergens een blote bil, piemel of borsten in het vizier krijgt, dan is dat buitengewoon hilarisch! Omkleden op het strand? Vergeet het maar, zonder een handdoek om haar middel voelt ze zich ongemakkelijk.

Dat kan ik zelf wel

Ze wordt steeds zelfstandiger en wil steeds meer alleen doen. Eerder bracht ik haar altijd naar school tot aan haar klas. Vlak voor de zomervakantie begon, durfde ze het ineens aan om alvast voor mij uit naar school te lopen. Glunderend wachtte ze me daar op het schoolplein op. Een glimp van die kleuter die ooit was, komt dan weer even tevoorschijn en ze vertelt me dat ze het stiekem nog best wel een beetje spannend vond. Nou, anders ik wel! Het kind wordt ineens zo groot. Het kleine is er ineens vanaf. Na school gaat ze tegenwoordig zelfstandig in de speeltuin schuin tegenover ons huis spelen, ze gaat de hort op met vriendjes uit de buurt, heeft een geheime ‘werkplaats’, speelt alleen op haar kamertje en vervloekt haar zusjes met enige regelmaat. Ze lopen meer in de weg dan dat ze nog met ze speelt. En owee als de middelste een toenadering tot spelen doet en alleen al wijst naar hetgeen ze mee aan het spelen is. Om vervolgens de volgende dag boos te worden omdat haar zusje niet met haar wil spelen. Verder doet ze nooit iets verkeerd en ligt altijd alles aan een ander.

Kom, even op de foto!

Het eten is niet je van het, van haar lievelingskostje betrekt haar gezicht van de een op de andere dag en de regels die papa en mama verzinnen zijn ook maar onzinnig. Ze schopt overal tegenaan en gaat overal tegenin. Als wij links gaan, wil zij rechts. Even leuk op de foto om dat ene leuke moment te vereeuwigen is er niet meer bij. Bij het woord ‘foto’ staat haar gezicht bij voorbaat al op onweer en ontpopt zich een allergische reactie. Wanneer we op vakantie in een prachtige omgeving verzeilen en ik onze meiden hier op wijs, dan is haar reactie dat ze het allemaal wel mee vindt vallen. Als we dan vijf minuten verder zijn, geeft ze te kennen dat ze het hier veel mooier vindt. Wat vandaag recht is, is morgen zonder pardon krom. Wat is er aan de hand?

Ik lach je heus niet uit

Met enige regelmaat ontspringt mij een lach wanneer zich een van haar buien manifesteert. Als dank krijg ik dan een fijne sneer en de mededeling dat ze het niet waardeert dat ik haar uitlach. Als ik haar dan uitleg dat ik haar niet uitlach, kijkt ze me verontwaardigd aan en vraagt me wat ik dan aan het doen ben. Als ze merkt dat ik daar geen duidelijk antwoord op weet, groeit haar verontwaardiging, want dit bevestigt in haar ogen alleen maar haar gelijk. Wat is ze de laatste tijd toch lastig te pijlen!

Mijn kleine meisje wordt groot. Ze krijgt een mening, ze wordt onzeker en weet zich daar geen raad mee, ze wordt zich gewaar van schaamte en haar eigen persoontje. Ze verdedigt zichzelf met hand en tand en komt voor zichzelf op. Haar wereld wordt groter. Een hele worsteling waar ze doorheen gaat. Maar ik weet, die worsteling heeft ze nodig om te ontdekken wie zij is en wat voor haar belangrijk is. Het is haar weg naar zelfstandigheid. En hoe lastig haar stemming soms ook is, hoe brutaal en onredelijk ze soms ook kan zijn, ik kan haar wel opvreten! Ze is zo mooi, zo lief en zo kostbaar. Op een dag zal ze zelf ook tot deze ontdekking komen, maar eerst zal ze nog even een tijdje tegen de wereld aan blijven schoppen, voordat ze de schoonheid en waarde van alles in zal zien. Eerst zal ik haar streng doch rechtvaardig op het rechte pad blijven trekken, zodat ze ook de grenzen van een ander leert te respecteren en daarmee ook ontdekt wat de hare zijn. Eens zal ze leren dat een juiste balans de sleutel is. Een lastige opgave, want ja…ze neemt tegenwoordig niet alles meer van mama aan en heeft overal zo haar vraagtekens bij. Vragen daagt uit tot antwoorden zoeken, soms vindt ze deze zelf en soms help ik ze haar vinden.

Ze is zo mooi

Tussen haar moodswings door, zie ik ook haar eigenschappen die onveranderd blijven. Ik zie een heel zorgzaam, begaan en loyaal meisje. Een meisje die graag nog even komt knuffelen en lieve dingen in mijn oor fluistert. Ze is eigengereid en houdt zich daaraan vast. Ze is gevoelig, eerlijk en trekt zich onrecht aan. Ze is wijs, ondernemend en onderzoekend. Ze zoekt dingen uit en vraagt zich dingen af. Door haar wijze verwonderingen zet ze mij ook vaak aan het denken. Al het vanzelfsprekende, maakt zij weer speciaal. Een mooier geschenk kan zij mij niet geven. Schop jij nog maar even lekker tegen de wereld aan, ik blijf naast jouw zijde staan… meisje, jij bent de definitie van pure schoonheid.

» Lees ook: omgaan met de dwarse buien van je kind

Meer blogs van Judith: