Omgaan met dwarse buien? Lekker gek!

Laatst zei een vriendin dat ze vond dat ik zo goed om ga met de dwarse buien van mijn dochter. Dat heeft mij aan het denken gezet. Hoe doe ik dat eigenlijk? Want ik heb daar niet persé van te voren over na gedacht. Het scheelt dat ik uit de zorg kom en enige kennis heb van pedagogiek, misschien heeft dat me een bepaalde basis gegeven. Maar eerlijk gezegd doe ik meestal maar wat. Hoewel ik er, nu ik er serieus op ben gaan letten, wel een patroon in ontdekt heb. Dit patroon zal ik met jullie delen. Wie weet, misschien heb je er wat aan of herken je er iets in.

Omgaan met dwarse buien

Het begint met structuur, structuur en nog eens structuur. Dit komt natuurlijk uit de pedagogische wereld en hoewel ik over het algemeen niet zo ben van termen, heb ik deze wel degelijk in de opvoeding geïmplementeerd. Sterre is gevoelig, reageert sterk op prikkels (weer zo’n term..) en is erg gebaat bij, jawel, structuur en duidelijkheid. Daarom bespreek ik dingen vooraf met haar, zodat ze in grote lijnen weet hoe de situatie zal zijn en wat er van haar verwacht wordt. Dan zeg ik bijvoorbeeld dat we zo naar de supermarkt gaan, zij haar eigen karretje mag, maar wel bij mij in de buurt moet blijven en moet komen als ik dat vraag. Ik laat haar dit herhalen en vervolgens gaan we de supermarkt in. Ik heb echt gemerkt dat dit werkt. Want als ik het eens vergeet vooraf te bespreken, rent ze met karretje en al de hele supermarkt door en krijg ik bijna een hartaanval omdat ik bang ben dat ze het wijnrek omver rijdt. Wat overigens nog nooit gebeurd is, maar dat terzijde.

Structuur en duidelijkheid dus. Dat werkt. Dan loopt ze braaf met me mee. En dat brave gedrag beloon ik dan met een knijpfruitje (dit zou je ook chantage kunnen noemen, maar ik zie het liever als belonen….).

Om dwars gedrag te voorkomen zet ik dus structuur en duidelijkheid in.

Maar wat als dit niet werkt en ze toch dwars dreigt te gaan doen?

Dan heb ik drie opties:

1. Ik maak er een wedstrijdje van. Wie het eerste opgeruimd heeft. Wie het eerste de jas aan heeft. Wie het eerste bij de deur is. Wie het eerste bij de auto is. Echt, ik ren me rot sinds ik een peuter heb. En ach, dat is dan weer goed voor de lijn.
2. Ik zeg iets onverwachts. Laatst waren we aan het eten, maar Sterre had geen zin. Zat andersom op haar stoel, met de lepel keihard slaand op diezelfde stoel. Haar vertellen dat ze nou echt moest gaan eten ‘want dan krijg je een toetje’ werkte niet, net zo min als ‘want dan krijg je geen toetje’ overigens. Maar goed, ik bedacht me ineens dat ik iets geks kon zeggen. En wat me te binnen schoot, was het volgende: “Sterre, er zit een varkentje achter je”. Echt, mijn man keek me aan of ik van mars kwam, maar het werkte. Sterre draaide zich om en keek, blijkbaar serieus op zoek naar een varkentje. Dus ik moest lachen. En zij ook. En mijn man keek nog steeds of ik gek was. Maar de lucht was wel geklaard en we hebben rustig verder gegeten. En een toetje gehad.
3. Ik doe iets onverwachts. Eigenlijk in dezelfde lijn als nummer 2. Maar in plaats van wat te zeggen, doe ik wat. Ga ik ineens naast haar op de grond liggen en met mijn benen in de lucht trappen. Eén keer stond ze op en zei ze dat ik niet zo gek moest doen. Of ik pak ineens haar hand vast om te gaan huppelen of dansen. Gewoon iets wat ze niet verwacht.

Zoals gezegd kom ik uit de zorg en weet ik wel een beetje van pedagogisch verantwoord opvoeden. En eerlijk gezegd betwijfel ik of ‘dat varkentje’ daar onder valt. Hoewel, het is wel een vorm van afleiding en dat wordt in de boekjes dan wel weer aangeraden…Maar goed, waar het op neerkomt is dat ik gemerkt heb dat dit werkt. Bij mijn dochter dan. En meestal dan. Want soms ook werkt het niet. En dan heb ik een kind dat ineens de andere kant op fietst, rustig tegen het verkeer in. Of dat zich ter plekke ter aarde stort al schreeuwend dat mama echt heel stom is. Maar hé dat schijnt er bij te horen.

En ook daar heb ik mijn methodes voor, maar daar zal ik jullie nu niet mee lastig vallen…

Afbeelding is van Shuttterstock