Ruim je speelgoed nou eens op!

Als je klaar bent met spelen, ruim je op waar je mee bezig was voordat je iets anders pakt. Een duidelijke en niet al te lastige afspraak om navolging aan te geven. Ook niet lastig te onthouden zou je denken. Niets is minder waar! Het is een van de meest herhaalde vragen die binnen ons huishouden gesteld worden. Vandaag kwam het even helemaal mijn keel uit. De kinderen bereiken nu een leeftijd dat ze donders goed weten hoe deze afspraak werkt. Maar als papa en mama uit gemak steeds maar dom hun rommel achter hun vlijtige billetjes op blijven ruimen, ja…dan geef ik ze ook geen ongelijk! But not today!

Doe jij dat maar mama!

Ik grijp het moment, wanneer ik de vaatwasser uit ga ruimen en een begin maak met het avond eten, altijd aan om de kinderen ook even hun speelgoed op te laten ruimen. Verrassend genoeg geeft dit altijd de nodige weerstand en zijn de diva’s zelfs wel eens van mening dat ik dat maar even voor hen moet doen. Want ik heb nog niet genoeg te doen.

Ik was het even zo zat dat ik ze tien keer om hetzelfde moest vragen. Iets wat de normaalste zaak van de wereld behoort te zijn, maar in hun wereld om de een of andere reden ondenkbaar. Dus ik besloot me deze keer eens uiterst behulpvaardig op te stellen, pakte de prullenbak er eens gezellig bij en gooide er, zonder pardon, alles wat er nog op de vloer lag, in een handomdraai in. Ik veegde mijn handen tegen elkaar af, sloeg met een klap de deksel van de prullenbak weer dicht en zette het ding weer op zijn plek. In een mum van tijd was het weer heerlijk opgeruimd.

Dat zagen ze niet aan komen

Drie verbouwereerde gezichtjes konden me alleen maar aankijken. Ik deelde zakelijk mee dat alles wat ik nu nog op de grond zou vinden, in die prullenbak zou belanden. Het duurde heel even voordat het kwartje viel. De oudste liet als eerste haar ongenoegen blijken, gevolgd door haar twee jongere zusjes. Eindelijk kwam de boodschap nu aan! Het diva gedrag maakte plaats voor een nederige opstelling en beteuterd gaf de oudste te kennen dat ik hun speelgoed toch niet zomaar weg mocht gooien?

Ik zei haar dat ik dit niet ‘zomaar’ had gedaan en vroeg haar of ze mijn rommel achter mijn derrière op zou ruimen als ik dit liet slingeren? Daarop kreeg ik een resolute ‘Nee’ te incasseren, gevolgd door een duidelijke ‘Natuurlijk niet!’ Mijn blik zei toen wel voldoende geloof ik en haar norse bui maakte plaats voor verdriet. Want haar geliefde speeltjes lagen nu wel in de prullenbak.

Ze kregen nog één kans!

Ik streek over mijn hart en gaf de dames nog een laatste kans om de spullen terug te pakken en ze alsnog op te ruimen. De oudste was lang genoeg om alles eruit te plukken, haar zusjes konden het van haar aannemen en in de la deponeren waar het spul een half uur eerder al in had gemoeten. Als een hecht team stonden ze daar recht te zetten wat eerder krom was. Een harde les die even nodig was.

Later bleek deze les dan ook indruk te hebben gemaakt, want later tijdens het avondeten mompelde mijn oudste eigenwijsje dat ze blij is dat ze geen prullenbak op had haar slaapkamer had. Vragend keek ik haar aan en ze lichtte toe dat ik dan tenminste haar speelgoed niet weg kon gooien als er daar speelgoed op de grond lag. Ik keek haar aan en moest gniffelen. Zij vond het allerminst reden om te gniffelen en bezorgd vroeg ze me waarom ik moest gniffelen. Ik vertelde haar dat het me met behulp van mijn uiterst behendige skills, geen enkele moeite zou kosten om de prullenbak even naar boven te verplaatsen.

Oké, dat was een grapje, zo vertelde ik haar. Maar het was geen grapje dat we het allemaal fijn vinden om in een opgeruimd huis te wonen en dat we daar allemaal best ons eigen steentje in bij konden dragen. Al knikkend liet ze me weten dat ze het daar eigenlijk wel mee eens was. Mooi, hopelijk heb ik mijn punt nu gemaakt!

» Lees ook: kinderen, als ik dat had geweten

_{De afbeelding is van Veja: by Shutterstock}

Meer blogs van Judith: