Zou ik nog steeds dezelfde keuzes maken als ik de dingen die ik nu weet, ook wist in de tijd dat we aan de vooravond stonden om voor ons eerste kindje te gaan? Als je me zou vragen of er dingen waren die ik nu anders zou doen, dan zou ik daar volmondig ‘ja’ op antwoorden. Maar dat is logisch, want het pad van een ouder is een pad vol leermomenten. Vaak weet je niet beter en doe je eigenlijk maar wat. Gaandeweg leer je. Dat geldt hierbij zeker!

 

Een kind: ik wist écht niet waar ik ‘ja’ tegen zei

Maar die eerste vraag, daar kan ik oprecht niet meteen volmondig ‘ja’ op antwoorden. Als ik eerlijk ben, denk ik dat ik dan mijn eileiders acuut af had laten binden. Al kan ik geen van mijn drie meiden nu nog missen. Dat staat buiten kijf! Eigenlijk wist ik niet eens waar we voor gingen toen ik besloot dat ik moeder wilde worden. Waar zeg je dan ‘ja’ tegen en hoe gaat je leven er concreet uitzien? Ik geloof niet dat ik daar enig benul van had. Er is een reden voor dat je niet daadwerkelijk weet wat het ouderschap inhoudt. En dat is maar goed ook…denk ik.

 

Ik wist heus wel iets hoor…

Natuurlijk wist ik dat we slapeloze nachten tegemoet zouden gaan en natuurlijk wist ik dat ons twee jaar verder de nodige peuterperikelen stonden te wachten. En ja, ook wist ik dat ik mezelf onvoorwaardelijk zou moeten geven en dat ik een stuk vrijheid in zou moeten leveren. Moeder worden was zoveel meer dan de dingen die ik zogenaamd al wist. Eerlijk? Ik wist nog he-le-maal niets! Achteraf gezien had ik geen enkel benul waar ik destijds ‘ja’ tegen zei! Er werden niet alleen drie kinderen bij ons geboren, met de geboorte van onze meiden, werden er ook een kersverse vader en moeder geboren. Beiden moesten het ouderschap leren, al hadden we wel één groot gezamenlijk doel voor ogen: onze meiden een fijne en onbezorgde jeugd bezorgen. Dat was het allerbelangrijkste! Met dat in onze achterhoofden, of eigenlijk, voorhoofden, traden we het ouderschap dapper tegemoet. We waren reeds tien jaar samen toen onze eerste dochter werd geboren.

 

Er waren nogal wat dingen die ik van te voren nooit had kunnen voorzien:

Stoer? Ik?

Nooit heb ik van te voren kunnen voorzien dat het grootste geluk, ook de grootste angst met zich meeneemt. De onbevangenheid en onbezorgdheid die ik voor de geboorte van mijn meiden had, is met hun geboorte abrupt uitgedoofd. Die stoere dame die ik altijd was? Die is ook met de noorderzon vertrokken. Het moederschap heeft een over empathisch weekdier van mij gemaakt. Een onzeker weekdier, want ik heb vaak bij alles wat ik deed, het gevoel gehad dat ik het niet goed deed.

 

Oneindig schuldgevoel

Je wil het zo graag goed doen voor je kroost, dat staat als een paal boven water. Die onzekerheid gaat hand in hand met een onuitputtelijk schuldgevoel. Bij alles wat ik wel of niet doe, voel ik mij schuldig. Was ik niet té soft of was ik niet té streng? Had ik dat nou wel moeten doen of had ik het anders moeten doen? Eindeloze vragen die zich pas beantwoorden als je gewoon doet wat je hart je ingeeft en leert op jezelf te vertrouwen. Een hele kluif als je aan iets begint wat je nog nooit eerder hebt gedaan en waar ook geen pas- en klare handleiding voor is. Nee, het ‘Oei, ik groei’ boek, reken ik niet mee!

Hedendaags voel ik mij eigenlijk alleen nog maar schuldig om het feit dat ik af en toe even ‘ik’ wil zijn en even geen mama en dat ik hunker naar tijd voor mezelf. Daar rust nogal een taboe op, want als moeder behoor je dol te zijn op je kinderen. Je koos er toch immers zelf voor om moeder te worden? Dat is bij mij niet anders, echter heb ik af en toe ook sterk de behoefte aan tijd en ruimte voor mezelf. Als ik een goede moeder voor mijn kinderen wil zijn, moet ik goed voor mezelf zorgen en ervoor zorgen dat ik happy ben en blijf. Dus ben ik verplicht hier gehoor aan te geven. Zo zie ik dat nu. Met dat schuldgevoel heb ik, vanwege bovenstaande, dus kortemetten weten te maken!

» Lees ook: onzekerheid van moeders

 

Mijn lichaam is veranderd

Na mijn drie bevallingen kijk ik anders aan tegen mijn lichaam. Mijn lichaam en ik maakten een ontwikkeling door. Mijn lief zag mijn lijf veranderen. Van een ongerept en ‘sexy’ lichaam maakte mijn lijf een rijkelijke transformatie door en schreven we samen geschiedenis. Daar was mijn lief ooggetuige van. Ook dat drukt een stempel op hoe ik mijn lichaam beleef. Ik gebruikte mijn lichaam waarvoor het was bedoeld, ik baarde er drie kinderen mee en daarna voedde ik mijn kinderen met mijn borsten. Dezelfde borsten die ooit lustobjecten waren. Mijn kinderen kwamen door dezelfde doorgang als waar ik ooit lust mee beleefde. In dat daglicht kan ik mijn lichaam nooit meer als zodanig bestempelen!

Ik moest mijn seksualiteit herschikken en er een hernieuwde betekenis voor vinden. Want hoe kon ik me nou nog sexy en aantrekkelijk voelen en hoe kon ik nu nog lust ervaren? Sexy en aantrekkelijkheid heeft een geheel andere betekenis gekregen, een veel ruimere betekenis! Dat zit hem niet perse meer in een mooi lichaam. Dat zit hem voor mij nu ook in weten wat je wilt, hoe je het wilt, ergens verstand van hebben, een bepaalde blik, een karaktereigenschap of een geur. Sexy zijn of aantrekkelijkheid zit hem voor mij zeker niet meer in twerkend die strakke billen laten gelden. Dat vind ik alleen nog maar lachwekkend.

Natuurlijk heb ik nog wel eens dagen dat ik in de spiegel staar en dan heel hard terugverlang naar dat strakke lijf van toen en naar de dagen dat mijn lichaam nog niet zoiets ingrijpends had doorstaan en nog ongerept was. Zoals het toen was, zo zal ik het nooit meer beleven, vanwege die geschiedenis. Al zou ik weer net zo strak in het pak zitten als toen, die ontwikkeling en die geschiedenis en de beleving die daarbij hoort, die zijn niet meer uit te wissen.

Dus iedere keer wanneer ik een moment heb dat ik terugverlang naar die tijd, besef ik me dat dat niet haalbaar is en dat mijn lichaam het knapste deed wat er bestaat en dan kan ik alleen nog maar een hele diepe buiging maken en zie ik de schoonheid weer! Dan probeer ik naar mezelf te kijken zoals ik naar mijn meiden kijk en dan begrijp ik hoe prachtig ik ben.  

 

We deelden onze onvoorwaardelijke liefde

Mijn lief en ik zagen elkaar ouders worden. Vanaf de geboorte van onze oudste spruit, moesten wij onze onvoorwaardelijke liefde voor elkaar, delen met het allerliefste van ons samen. We gaven elkaar het meest kwetsbaarste en tegelijk krachtigste wat je elkaar in een relatie kunt geven. Met het krijgen van kinderen, deel je de onvoorwaardelijke liefde die je eerst voor elkaar had. Reken maar dat dat best even spannend is en dat je relatie er een verdieping bij krijgt!

Vanaf het moment dat we ouders werden, moesten we nóg meer ons best blijven doen om elkaar lief te blijven vinden. Als we nu uit elkaar zouden gaan, dan heeft dat heel wat meer voeten in de aarde dan toen we nog geen kinderen hadden. Met de komst van de kinderen is de angst voor een breuk nog vele malen enger geworden. Niet alleen de angst voor een breuk werd groter, eigenlijk werd de angst voor alles wat met vergankelijkheid te maken heeft, ineens heel erg groot. Het leven wordt ineens zo kwetsbaar en fragiel als je moeder wordt.

 

Zeg maar dag tegen privacy

Privacy of een moment voor jezelf? Dat zijn momenten waar je heel praktisch, efficiënt en bewust mee om moet gaan. Ik dacht altijd dat ik heel preuts was. Wrong! Ik geloof dat ik de meest intieme dingen ooit wel eens heb gedeeld met mijn kinderen en anders wel tijdens mijn bevallingen. De dingen die ik eerder altijd in mijn eentje deed, die deel ik nu vaak rijkelijk met mijn meiden. Sinds mijn bevallingen en de komst van de meiden ben ik de schaamte compleet voorbij. Gene? Iemand mag mij wel eens opnieuw bijbrengen wat dat begrip ook al weer inhoudt. Voordat je moeder wordt, kun je je echt nog geen voorstelling maken van hoe dit gedeelte eruit gaat zien!

 

Poep, snot en kots

Sinds ik moeder ben, draai ik mijn hand niet meer om voor de smerigste klusjes. Poepluiers, overgeefsessies, snotneuzen in de vreselijkste vormen, kwijlslierten en rondvliegend eten. Het hoort er allemaal bij en ik kijk er ook niet eens meer raar van op. Altijd gedacht van wel. Niet dus. Ik heb mezelf nog het meest verbaasd over het geven van borstvoeding. Iets wat ik mezelf echt abso-zeker-weten-luut nooit zag doen! Niet aan mij besteed. Die polonaise aan mijn lijf, geen denken aan! Totdat mijn oudste dochter zes weken te vroeg werd geboren en de oermoeder in mij aan ging.

» Lees ook: vroeggeboorte en borstvoeding

Voor ik het wist begaf ik me in de wonderlijke wereld van borstvoeding. Echt niet dat dat een romantische plek is! Het is een periode van lekken, kliederen, stuwing en doorgelekte zoogcompressen. Eerst voeden, dan pas douchen…anders werd het afdrogen een hels karwei, want die boobs spoten leeg waar ik bij stond. ’s Nachts even een uurtje later voeden? Forget it! Tenzij ik zin had om mijn bed midden in de nacht te verschonen. Even dat ene feestje meepikken? Neem je kolfgevaarte en een schoon shirt maar mee, want wedden dat je boobs eerder vollopen dan je had voorzien en die memmen je shirtje helemaal doorweken? Een andere baby in het vizier? Wees dan maar alert. Want als een andere baby zijn broze huiltje liet horen, dachten mijn borsten dat de kranen open moesten.

Wat dat betreft had ik het goed ingeschat dat dat iets was, wat niet aan mij was besteed. Toch heb ik alle drie mijn meiden borstvoeding gegeven. Het verliep letterlijk als een tiet, maar één kloof…en ik had het bijltje er bij neergegooid! Met die fles worden ze ook prima groot. Ik vond het best heftig dat ik die eerste drie maanden de belangrijkste voedingsbron voor mijn baby was. Dat was soms enorm beklemmend en benauwend. Tegelijkertijd het mooiste wat ik voor mijn meiden heb kunnen doen. De eerste maanden groeiden ze op mijn melk en toegegeven, er zaten best wel gezellige en aandoenlijke momentjes tussen!

 

Voeding, slaapjes en gebroken nachten

De eerste maanden na de geboorte word je compleet geleefd. Alles draait om het ritme van je kleintje. Grapje! Want de eerste drie maanden is een ritme nog ver te zoeken. Met een beetje geluk ontstaat er na drie of vier maanden iets wat op een ritme lijkt. Mijn leven stond in het teken van voedingen, boertjes, slaapjes, luiers verschonen, gebroken nachten, regeldagen, clusterdagen, sprongetjes, fases, groeistuipen, tandjes en de hele rataplan. Het waren de meest wonderlijke periodes in mijn leven, maar ook de meest overweldigende. Dit is niet iets waar je je op voor kunt bereiden. Je moet het maar gewoon ondergaan denk ik. Achteraf kan ik erop terug kijken en me beseffen dat het allemaal maar zo relatief kort is. Als je er middenin zit heb je het gevoel dat het nooit ophoudt en dat je nooit meer een hele nacht door zult slapen en voor altijd bent veroordeeld aan de onafhankelijkheid van je kinderen.

Als die schattige, weerloze baby’tjes groter worden, ontpoppen ze zich geleidelijk tot ongeleide projectielen; ook wel peuters genoemd. Bij peuters horen weergaloze huilbuien en driftbuien. Vaak om niet te begrijpen redenen, soms om meer duidelijke redenen. Hoe dan ook, dat kan best wel eens heftig zijn. Drie kinderen verder, draai ik er bij mijn jongste mijn hand niet meer voor om. Ik kan er soms zelfs best van genieten, juist omdat ik weet dat het eindig is. Uiteraard zijn er zeker dagen dat ik het gehuil en gekrijs even niet meer aan kan horen, zeker in combinatie van een van de zussen die op hetzelfde moment ook even haar strotje op voluit besluit te zetten. Ja hoor, genoeg momenten dat ik ze dan het liefste even buiten het huis zou willen deponeren.

» Lees ook: peuterdriftbuien

 

We runnen een logistiek bedrijf

Verder run je als gezin een logistiek bedrijf: opvang, werken, huishouden, sociaal leven, ruzies/ onenigheid tussen de kinders. Je hebt er naast je baan, een dagtaak aan. Je begrijpt, soms word ik letterlijk opgeslokt door alle verplichtingen waar ik aan dien te voldoen. Ik worstel nog steeds met een balans die ervoor zorgt dat ik niet vergeet wie ik ben en wat voor mij belangrijk is. Langzaam maar zeker vind ik daar mijn weg in. Want als ik niet naar behoren functioneer, dan loopt dat logistieke bedrijf ook niet. Mama blij, kinderen blij. Dat is voor mij een hele belangrijke leidraad.

 

Hard werken wordt beloond

Buiten alle uitdagingen, overweldigende momenten en logistieke rompslomp om, huppelen er wel drie dametjes rond die happy zijn en die zich keurig ontwikkelen. Ze groeien en bloeien langzaam op tot individuutjes en ik geloof dat dat het mooiste is wat er is. Ook papa en mama groeien, bloeien en ontwikkelen zich volop. Het lijkt er op sommige dagen warempel steeds meer op dat we weten wat we doen en verstand van zaken hebben! Per slot van rekening komt verstand pas met de jaren. Het is waar wat men zegt: je krijgt er zoveel liefde voor terug! En niet alleen liefde, dat kan ik je verzekeren. Maar dat zegt men er nooit bij.
 

Meer blogs van Judith: