Als de peuter het rijk alleen heeft

Als ik mijn jongste dondersteentje vertel dat ze vandaag naar de gastouder gaat, slaat haar stemming om en deelt ze vastberaden mee dat ze vandaag thuis wil blijven. Ze blijft bij haar standpunt als ik haar vertel dat ze dan alleen thuis is omdat papa en mama moeten werken en haar zussen naar school toe gaan. Als een echte diva draait ze haar hoofd de andere kant op en als ze na een paar seconden haar hoofd weer mijn kant op draait, slaat ze haar armpjes over elkaar heen en verschijnt er een ernstige frons op haar voorhoofd.

Hej, die frons ken ik! Die verschijnt ook op mijn voorhoofd wanneer ik in een ernstige stemming ben. Het is deze dame menens. Ze is niet van plan het huis te verlaten vandaag. Ze blijft thuis.

Mijn dochter is vastbesloten: ze blijft thuis!

Haar standvastigheid vertedert me en laat me tegelijkertijd proesten. Ik besluit mijn billen even op de trap in de gang te planten en ben nu op gelijke hoogte met haar. Die ernstige frons tekent nog steeds haar voorhoofd. Ze geeft geen antwoord als ik haar vraag wat ze dan gaat doen wanneer ze alleen thuis is. Alsof ze mijn vraag niet heeft gehoord, blijft ze vastgenageld aan de grond staan. Ze kijkt me alleen maar boos aan, met haar armpjes over elkaar gevouwen en die befaamde frons.

Zo ziet een dag alleen er ongeveer uit

Ik kan me wel een aardig beeld schetsen van hoe zo’n dag alleen thuis er ongeveer uit moet zien. Zodra papa, mama en haar zussen de deur uit zijn, schuift ze eerst onbeholpen een stoel voor het keukenraam om te kijken of we wel écht allemaal weg gaan. Dat gaat natuurlijk niet zonder slag- of stoot, terwijl ze de stoel richting het keukenraam sleurt, botst ze onderweg eerst een keer of honderd tegen de keukenkastjes aan. Deze worden hierdoor her- en der versierd met diep gekerfde krassen. Dat is van latere zorg! Eerst maar eens uit dat keukenraam loeren. Oh, dat is vervelend, het rolgordijn hangt net te laag. Het zou wel handig zijn als ze die even een stukje omhoog kon doen, dus hoppa…..met de ene hand duwt ze het ding een eindje omhoog, terwijl ze met haar andere hand op de vensterbank leunt. Ze verliest heel even haar balans, waardoor ze de plantjes van het vensterbank stoot en deze vallen pardoes op de grond. De scherven beschadigen nog even de keukenla en ook de vloer is een paar krassen rijker.  

Zo, die zijn weg!

Als papa en mama al zwaaiend de straat uitrijden, weet ze het zeker: ze is alleen thuis! Ze klimt van de stoel af en merkt dat ze nu toch wel nodig moet plassen. Het potje staat in de woonkamer, dus dat is handig. Secuur manoeuvreert ze zich tussen de scherven door en maakt een sprintje naar het potje, want de nood is hoog. Net op tijd! Zonder enige kleerscheuren of geknoei, is het plasje keurig in het potje beland. Yes! Nu die vet, grote plas nog even in het toilet deponeren. Eindelijk heeft ze nu de kans dit eens zonder bemoeienis van mama te doen. Ze zal me eens een poepie…euh, plasje laten ruiken!

Al bij het lichten van het potje, valt er een eerste scheut verse plas op de vloer. Oei, dat is schrikken. Nu even opletten, zodat ze de rest wel netjes in het toilet kan deponeren. Best lastig om met de ene hand dat potje vast te houden én recht te houden en om met de andere hand de deuren te openen. Dat zijn er maar liefst twee. Waarvan de tweede de deur van het toilet is. Bril omhoog en oeps…oei, nee hé, nog een scheut, prompt op het kleedje op de vloer. Recht houden die pot en dan de rest dan maar in het toilet. Ai…toch nog een sloot over de rand en wat spetters op de muur. Dat ging niet helemaal volgens plan, maar hé, het was goed bedoeld!

De honger slaat toe!

Oké, onze dame heeft nu wel wat honger gekregen en ook wat dorst. De trek stillen zal niet zo’n grote uitdaging worden, maar wat drinken pakken des te meer. Op naar de koelkast. Die heeft ze zo open. Nu nog een beker en ja…die staat op een hoogte waar zij nog niet zo makkelijk bij komt met haar amper één meter lengte. Die stoel die ze eerder hardhandig voor het keukenraam had gezet, die staat daar nog. Dat is vlakbij het keukenkastje waar de bekers in staan. Zal ze een poging wagen? Tuurlijk!

Dat herinnert haar aan de scherven die nog verspreid over de vloer liggen. Misschien praktisch om deze eerst even op te ruimen? Hoe zou mama dat doen? Even denken… Geen idee eigenlijk! Toch het handigst om ze nog even te laten liggen, ze probeert er wel weer langs te werken. Het besluit is genomen. Hup, de stoel voor het juiste kastje. Nee, ze komt er nog niet helemaal goed bij. Dan het laatste stukje maar met wat hulp van het aanrecht. Oei, dat is best wel hoog en eng. Ze stelt haar plan bij en besluit een slok uit de kraan te drinken, daar kan ze nu wel makkelijk bij. Dat ging wonderbaarlijk soepel.

First things first

Tijd voor het stillen van de honger! Dat doet ze uiteraard niet met een eenvoudige boterham. Ze grijpt haar kans en schuift de la waar al het lekkers in zit open. Oeps, de stoel stond er nog voor! Ach, nog een kras meer of minder maakt nu ook niets meer uit. Met een ruk schuift ze de stoel aan de kant, dat gaat niet helemaal met beleid en het ding valt om. Nog maar een dauw, dan kan ze goed bij de la. De keuze is reuze en ze weet gewoon niet waar ze moet beginnen!

Ze doet de televisie wel even aan!

Ach, weet je wat? Ze neemt gewoon van alles wat! Dat kan nu gewoon. Misselijk van de koek en de chips, stort ze zich op de bank. Eens kijken of ze de televisie aan de praat krijgt. Met haar vette vingers drukt ze gewoon alle knopjes in, dan moet er vast wel iets gebeuren. Er gebeurt ook van alles, maar het scherm van de televisie blijft op zwart. Dan maar met de tablet op de bank. Al gauw loopt dat ding vast en ze weet het niet meer te herstellen. Dat maakt boos en ze smijt het ding met een veeg op de grond. Krak! Een barst in het scherm! Ze moffelt de tablet weg onder een kussen. Wat je niet ziet, dat is er ook niet.

Echt wel dat ze naar de gastouder gaat!

Wat nu wel duidelijk zichtbaar is, is de chaos die ze binnen nog niet eens één uur in haar eentje heeft gecreëerd.

Gniffelend kijk ik mijn kleinste meisje nu aan en zeg haar streng, doch rechtvaardig dat ze nú haar schoentjes en jasje aan moet doen, want ze gaat onherroepelijk naar de gastouder! Mopperend geeft ze gehoor en mopperend gaat ze met papa mee. Deze dame blijft voorlopig nog even niet alleen thuis, no way!

» Lees ook: vanaf welke leeftijd kan je kinderen alleen thuis laten?

Meer blogs van Judith: