Zo, een nieuwe dag, nieuwe ronden en nieuwe kansen. Zo was het toch? Maandag konden we eindelijk een lespakket voor onze oudste ophalen. Fijn. Duidelijkheid en overzicht. Dus terwijl de jongste en de middelste elkaar tussen het spelen door, finaal de hersenen insloegen (Lichtelijke sarcastisch), gingen mijn oudste dochter en ik flink aan de bak met het huiswerk. Het was een helse uitdaging, maar het was ons gelukt! Check high!

 

We kwamen de ochtend verrassend goed door

Oké, tijd om wat fruit in onze mik te gooien. Even gezellig met zijn viertjes wat vitaminen tot ons nemen, heel belangrijk in deze gekke tijd. We kletsten gezellig wat en ik vertelde dat ik zo trots op ze was. Zo kwamen we de ochtend verrassend harmonieus door. Double check!

 

Even tijd voor mezelf! Of…

Het zonnetje lonkte, dus tijd om even lekker in de tuin te spelen. De oudste was helemaal overprikkeld van de schoolopdrachten (ik overdrijf graag ietwat), dus zij trok zich even terug op haar kamer. De middelste wilde de sleutel van de poort, dan kon ze rondjes om het huis steppen. En de jongste was content met een emmertje stoepkrijt. Mooi. Fijn. Dan kon ik nu even een moment voor mezelf nemen. Grapje!

Hoezo een moment voor jezelf? Juist wanneer je even gaat zitten, breekt vaak de pleuris uit. Daar was vandaag natuurlijk geen uitzondering in. Ik zat nog geen 2 seconden, of ik hoorde een oorverdovend gekrijs vanuit de steeg aangrenzend aan onze tuin vandaan komen. Ik deed net of ik het niet hoorde. Ze gingen dit zelf maar even oplossen. Tuurlijk gaan ze het niet zelf oplossen! What was I thinking? Zuchtend en steunend stond ik op om poolshoogte te nemen.

Stampvoetend stond de jongste verloren in de steeg, naar de dichte poort te wijzen. Haar zus was er vandoor gegaan en had haar achtergelaten en ze wilde niet alleen speluuuuuuhn! Versterkt door nog wat extra gebrul. Oké, dat kon wel zo zijn, maar zussen laten zich nou eenmaal niet dwingen. Beteuterd keek ze me nu aan. Ze kon overduidelijk niets met deze boodschap en zette het op een hartverscheurend gehuil. Na wat kusjes een paar minuten verder, besloot ze dan toch maar dat ik gelijk had en zette ze haar zinnen weer op de stoepkrijtjes.

 

Even zelf spelen is er niet bij

Top. Opgelost. Kon ik binnen weer even verder met mijn moment. Not! Ik zat nog geen 2 seconden of ik hoorde weer een oorverdovend gejammer. Ik telde tot 10. Het gejammer was nu gekrijs. Weer stond ik op en begaf me naar de steeg. De middelste zat de jongste nu te sarren, zo vertelde mijn kleinste dametje mij. Ach, wat flauw. Dat is niet leuk. Ik troostte haar en zei haar dat ze dan maar even zonder d’r zus moest spelen. Want waarom zou je met haar spelen als ze zo onaardig doet. Ze veegde haar traantjes weg en na een dikke knuffel stortte ze zich op de glijbaan. Mooi, kon ik weer verder met mijn moment.

Je raadt het al…niet dus! Het duurde nog geen minuut, of ik werd weer getrakteerd op een schreeuwkanonnade van heb ik jou daar! Toen ik ging checken bleek voorgaande situatie zich te herhalen. Mijn geduld hield het steeds meer voor gezien. Ik sommeerde de jongste nu naar binnen te gaan, dan kon ze een boterhammetje eten. Ze knikte instemmend en zonder te morren ging ze mee.

 

Het luchtalarm ging af

Terwijl ik haar boterhammetje stond te smeren, hoorde ik buiten een luchtalarm afgaan. De middelste kreeg de poort niet open en in plaats van dat ze even naar de voordeur liep, besloot ze de hele buurt bij elkaar te gillen. Vriendelijk wees ik haar op het alternatief en vroeg haar of ze ook een boterham kwam eten. Toen ik weer binnenkwam, zat de jongste parmantig aan de keukentafel en vroeg me of ze mocht knippen in een knutselwerkje van haar zus. Nee, natuurlijk niet, daar wordt zus toch verdrietig van?

Toen ze me niet veel later vroeg of ik even wilde kijken, wist ik al hoe laat het was. Ze had toch in het knutselwerkje van haar zus geknipt. Mijn boodschap bleek gericht aan dovemansoren. En ja hoor, het knutselwerkje lag aan diggelen!

Lees ook: mijn kinderen hebben altijd ruzie

 

Dit kan er ook nog wel bij

Oh…wacht, een mailtje van mijn werk met daarin een verzoek of we voor 31 maart een opdracht in wilden leveren. Ik bedoel, we zitten per slot van rekening toch thuis en hebben verder niks te doen!

Dat was de druppel. Ik had het gehad! Dit was toch om helemaal knettergek van te worden?! Dit ging ik toch niet nog weken of maanden zo volhouden?! De kinderen kregen de wind van voren en ik voelde hoe mijn pannetje nu in raptempo overliep. De hele ochtend was ik met ze bezig geweest! Nu vroeg ik ze even zichzelf te vermaken en vroegen ze des te meer aandacht en gingen ze elkaar lopen vervelen. Mijn werk die nu ook ineens opdrachten uit ging delen en nog meer van me verwachtte. Het haalde me het bloed onder mijn nagels vandaan!

 

Ik kan mijn cv straks aanvullen

En ja, ik weet dat de meiden er ook niets aan kunnen doen en dat dit is wat kinderen doen. Ik weet het, ik weet het, ik weet het. Maar dat maakt deze hele situatie niet minder zwaar of moeilijk. Ik heb me de afgelopen twee weken ontpopt tot leerkracht en politieagent. Als we het dan over lichtpuntjes hebben; die kan ik straks mooi op mijn cv bijschrijven. Naast leerkracht en politieagent ben ik ook nog moeder en werknemer en weet ik veel wat nog meer en wie nog meer. Waar ik zelf in dit verhaal ben, geen idee. Ergens.

 

Onzekere tijden maken mij bang

Iedere week worden de maatregelen voor de samenleving verder aangescherpt. We stevenen af op het op slot gaan van het hele land. We mogen onze geliefden niet meer bezoeken, boodschappen doen wordt beperkt, we moeten afstand houden van elkaar. Het hele land ligt op zijn gat en ondertussen wordt er van ons verwacht dat het werkende leven ‘gewoon’ doorgaat. Daarnaast moeten we er voor onze kinderen zijn en hen in het onderwijs voorzien. Nou vraag ik mij af; hoe dan?! We zitten in onzekere tijden. Opgesloten in ons eigen huis. Mogen we even verwerken wat er allemaal gaande is?!

Voor het virus ben ik niet bang, wel voor wat het voor kwetsbare dierbaren in mijn omgeving kan beteken, voor de paniek die het oproept in de samenleving en de consequenties die dit met zich meebrengen. Ik ben ook bang voor de onzekerheid en het feit dat ik nu zo op word geslokt door alles wat deze onzekere tijden met zich meebrengen.

 

Zijn er nog positieve berichten?

Al het vertrouwde van het dagelijkse leven is er niet meer. Onze houvast, onze leidraad. Als ik de berichtgevingen moet geloven, kan deze onzekere tijd nog wel maanden aanhouden. Dat vind ik een angstige gedachte. Als je niet ziek wordt van het virus, dan word je het wel van de paniek en de getroffen maatregelen. We zitten nu nog maar aan het begin van de derde week, maar hoe is het over een maand, twee maanden? Het nieuws en de actualiteiten volg ik niet meer, alleen de highlights. Toch wel handig als ik nog enigszins op de hoogte blijf. Ik snak naar wat geruststellende berichten, iemand die zegt dat het allemaal weer goedkomt! Die moeten er toch zijn? Iemand?

Meer blogs van Judith: