Onze dochter kreeg de diagnose ADD toen ze net 8 was in groep 4. Het kwam niet als een verrassing, maar het was eerder een bevestiging van ons vermoeden. Ze had het ook niet van een vreemde… papa herkende veel in de ADD-eigenschappen van onze dochter.

Ik was in eerste instantie fel gekant tegen het geven van medicijnen op dat moment. Ik kon er ook emotioneel van worden als iemand een toespeling maakte in die richting. Ik ging toch zeker geen drugs geven aan een verder ó zo mooi en in mijn ogen perfect kind?

Dat mooie en perfecte vind ik overigens nog steeds, maar mijn afkeer van medicijnen als Ritalin is inmiddels wel afgenomen.

 

ADD en wat je ervan merkt

ADD is een vorm van ADHD. Daar waar je bij ADHD de onrust vaak aan de buitenkant ziet bij een kind doordat het lijfelijk onrustig is, speelt de onrust bij een ADD-er zich vooral in het hoofd af. Duizend en een gedachten die door het hoofd spelen, een muziekje dat je kind die ochtend nog gehoord heeft, een filmpje wat het die avond ervoor gezien heeft, het kan allemaal door het hoofd van je kind spelen als het ADD heeft. En die stoorzenders weerhouden je kind van het concentreren op wat op dat moment belangrijk is. Of dat nou aankleden is of een rekensom op school. Ze zijn snel afgeleid: als ik onze dochter vraag haar tanden te poetsen en onderweg naar de badkamer komt ze een speelgoedje tegen dat ze “kwijt” was, dan wordt het tandenpoetsen onmiddellijk vergeten. Als de juf zegt: “pak je boek van taal en ga naar bladzijde 10”, dan is onze dochter al vergeten welk boek ze moet pakken. Veel AD(H)D-ers zijn ook beelddenkers en dan gaat de informatiesnelheid sowieso iets langzamer.

» Lees ook: is mijn kind een beelddenker

Naar mate kinderen ouder worden, wordt deze vorm van concentratieverlies wel steeds minder, merk ik. Maar toch is het frustrerend voor vooral het kind. De stoorzenders in het hoofd zijn namelijk blijvend.

 

ADD op school

Toen we de diagnose ADD net hadden, hebben we Marisa wat therapie gegund bij een orthopedagoog. Die legde haar uit wat ze precies had en hoe ze daarmee om kon gaan. Thuis hamerde ik erop dat ik haar fantastisch vond. Vooral met haar ADD. Haar ADD maakt haar tot de persoon die ze is: een creatieve, empathische, humoristische en lieve meid. Uiteindelijk kon ze met trots vertellen: “ik ben Marisa en ik heb ADD”. Toen ze dat bij elke kennismaking riep, heb ik haar uitgelegd dat ze wel trots mag zijn op haar ADD maar dat niet iedereen het gelijk hoeft te weten. 

Op school ervoer ze de meeste problemen. Dat vergde ook vooral heel veel van haar leerkrachten. Maar uiteindelijk, met veel goede wil, werd er een modus gevonden hoe men op school met Marisa’s concentratieverlies om kon gaan. Er werd een study buddy en koptelefoon aangeschaft en er werd gewerkt met de Beertjes Methode. En vooral heel veel geduld en aandacht van de leerkrachten.

» Lees ook: hulpmiddelen voor je kind met concentratiestoornis

Voor thuis schafte ik een checkpad aan. Dat versoepelde de ochtend routines. Ik was niet meer een zeurende moeder die de hele tijd achter haar kind aan moest lopen met: “ga je tanden poetsen, nee niet dansen in de badkamer… JE TANDEN POETSEN!, je komt te lahaat!”. Hoor je jezelf al hierin terug? Ik werd er gek van. Ik vind de checkpad echt een aanrader. Je koopt ‘m hier voor het geval je het zelf eens uit wilt proberen.

 

Toch medicijnen voor ADD

Ruim 2 jaar na de diagnose – Marisa was inmiddels ruim 10 – merkte ik steeds meer frustratie bij onze dochter. Ze vond zichzelf af en toe stom, omdat ze weer eens wat vergeten was. Tel daarbij op dat de schoolresultaten achterbleven bij haar geteste intelligentie die bovengemiddeld zou moeten zijn. Die bovengemiddelde intelligentie kwam er op dat moment niet uit. Dat was het moment dat ik met haar in gesprek ging over een afspraak met de kinderarts. Of ze zelf misschien eens medicijnen wilde proberen.

En ze wilde. Graag zelfs.

 

Bij de kinderarts

Via de huisarts werden we doorverwezen naar een kinderarts in het ziekenhuis. We gingen daar gewapend met mijn vragen naartoe. Ik had besloten, dat als er al gewapperd zou worden met een recept voordat we uitgesproken waren, dat we dan onverrichter zaken naar huis zouden gaan. Ik had al wat verhalen van andere moeders gehoord en ik zat al voor aankomst met m’n hakken in het zand.

Maar wat een aardige vrouw! Ze sprak rechtstreeks met onze dochter. Liet haar en ons uitpraten. En toen ze zei: “we gaan eens kijken of pilletjes wel iets voor jou is, want misschien heb je ze niet eens nodig”, was ik om. We gingen uiteindelijk met een recept voor Ritalin (Methylfenidaat) naar huis.

 

Ritalin voor ADD

De medicatie hebben we langzaam opgebouwd. Maar al bij een lage dosering (15 mg in de ochtend) zagen we (of eigenlijk haar juffen) een enorme vooruitgang. Het is vreemd dat ze zelf niet zoveel verschil merkt, maar de juffen merken wel degelijk verschil. Ze hoeven Marisa niet meer aan te sporen en soms als ze tussendoor willen kijken of ze nog wel aan het werk is, dan is ze vaak al klaar met haar schoolwerk. Haar schooladvies voor de middelbare is van VMBO basis/kader gegaan naar MAVO/HAVO. Dat zijn 2 hele niveaus in 3 maanden tijd! Ze is enorm trots op haar vooruitgang, wat haar ook heel erg goed gedaan heeft.

Thuis merken we geen verschil. Dat komt omdat ze vrijwel alleen in de ochtend de kortwerkende Ritalin neemt. Die is na 4 uur weer uitgewerkt. Tijdens de lunch zou ze 10 mg mogen nemen, maar dat mag ze van mij zelf bepalen. Omdat ze ’s middags vaak iets van gymen, knutselen en Engels hebben, vindt ze het zelf niet nodig en ik steun haar hierin. Ze is tenslotte inmiddels 11 en voelt het zelf het beste aan.

In het weekend gebruikt ze geen Ritalin. Dat ik dan wel eens dingen 5x moet vragen, nemen we op de koop toe. Als dat het enige is… ik teken ervoor. Toch?

 

Hoe gaat het nu

Mensen vragen me wel eens: “heb je geen spijt dat je er niet eerder aan begonnen bent”? Mijn antwoord is dan oprecht: NEE. Ze heeft daardoor de tijd gekregen om te leren omgaan met haar ADD, school is gaan meedenken, er is hulp ingevlogen en ze hebben aanschaffingen gedaan om haar concentratie te verbeteren. De juffen op school hebben laten zien dat ze mijn kind voorop hebben gesteld, dat ze moeite voor haar wilden doen en ze heeft geleerd dat ze met wat hulpmiddelen heel ver komt. Maar nu de middelbare school eraan komt en ik (en uiteindelijk ook zij) het belangrijk vind dat ze op het juiste niveau daarmee start, was dit voor ons het juiste moment. Dat ze op een leeftijd is dat ze nu zelf veel kan aangeven en dat je het er ook over kan hebben, helpt daarbij.

Ik had voor de Ritalin een leuk en gelukkig kind en ik heb met Ritalin een leuk en gelukkig kind, dat zich nu op school wat beter kan concentreren. Die nu schoolsuccessen ervaart, die ze daarvoor niet had. En die gun ik haar zo.

 

ADD en medicijnen voor de toekomst

Omdat haar behoeften in de toekomst zullen veranderen, zal ook haar medicatie dan weer worden aangepast. Nu merk ik duidelijk dat de concentratie verdwenen is als er ’s middags na school nog huiswerk gemaakt moet worden. De pillen van die ochtend zijn dan al uren uitgewerkt. Ik zit er dan als politieagent bij en wat simpel huiswerk duurt over het algemeen ruim een uur en soms zelfs 2 uur. Over anderhalf jaar is er ALTIJD huiswerk en is de hoeveelheid beduidend meer. Dan moet er na school ook nog medicatie nodig zijn om die concentratie vast te houden. Dus dan zullen we zeker met de kinderarts op zoek gaan naar het juiste middel: kortwerkend, langwerkend en welk merk. Het blijft een zoektocht.

 

Weerstand tegen medicijnen voor ADD/ADHD

Mijn weerstand tegen medicijnen voor mijn dochter’s ADD is weg, maar ik ben nog steeds op mijn hoede. Als de pilletjes een andere werking krijgen dan ze nu hebben, dus daarbij ook neveneffecten geven als: slapeloosheid, heftige rebound bij uitwerken, of dat mijn dochter een andere persoonlijkheid zou krijgen, dan zou ik acuut stoppen. Ik zou het dan nog een kans geven met een ander middel, maar ik ben van mening dat een pil niet dergelijke uitwerkingen mag hebben. Vooralsnog gaat het heel goed en daar ben ik heel blij mee. Ik raad dan ook ouders aan om niet bij voorbaat medicatie voor hun kind met ADD of ADHD af te wijzen. Je kán ze daarmee in de toekomst te kort doen.

Het wordt wel eens vergeleken met het je kind onthouden van een bril als het niet goed ziet of een beugel als de tandjes niet recht staan. Dat vind ik persoonlijk net een brug te ver. Een pil is niet hetzelfde als een bril of een beugel. Maar ik snap waar de opmerking vandaan komt. Je wilt allereerst dat je kind gelukkig en gezond is. Dat moet voorop staan. Of dat nu zonder of met pil is.

Een voortdurende frustratie omdat je anders bent, dingen niet kunt onthouden en grote onrust ervaart, kan uiteindelijk ook in de persoonlijkheid doorspelen en een ongelukkig kind teweegbrengen. ADD-ers en ADHD-ers zijn niet voor niets verslavingsgevoelig en gevoelig voor depressies (zo is gebleken na onderzoek). Dus prima als je na de diagnose in eerste instantie net als ik het zonder medicatie wilt proberen, maar hou een open mind voor de toekomst. De behoefte van je kind kan veranderen.

 

Heel veel succes!

» Lees ook: hulpmiddelen voor school en thuis bij AD(H)D

 

Meer blogs van Esmée: