Je kunt je kind geen seconde alleen laten

Ik ben van mening dat clichés niet bestaan, omdat ze allemaal waar blijken. Eergisteren bleek mijn gelijk maar weer eens, toen het zoveelste cliché waarheid werd. Je kunt je kinderen geen seconde alleen laten. Een quote die iedere ouder uit zijn hoofd kent en een (ongeschreven) gouden regel die iedere ouder kent. Regels zijn er om gebroken te worden toch? Nog een cliché die waarheid blijkt.

Ken je het verhaal van die ene seconde?

Dat van die regels geldt voor zowel ouder als kind. Maar als ouder en kind op hetzelfde moment deze regel besluiten te overschrijden, dan krijg je met nijpende situaties te maken. Dit was exact wat eergisteren het geval was. Terwijl mijn jongste en middelste dochter even tekenfilmpjes aan het kijken waren in het grote bed van papa en mama, besloot ik eventjes de schone was in hun kledingkast op te bergen in de kamer ernaast. ‘Niet op het bed springen hé!’ Riep ik hen nog ferm toe. Net die ene seconde dat ik er eventjes niet was, besloot mijn jongste haar stoute schoentjes aan te trekken en eens lekker onbevangen op bed te springen. Wat dus niet mag. Maar…die regels hé… Wat was daar ook al weer mee?

Mijn jongste kon naar de eerste hulp

Dat ging dus faliekant fout en niet veel later zaten we op de eerste hulp. Tuurlijk voelde ik mij schuldig tot en met. Ik had die twee nooit alleen moeten laten. Ook geen seconde! Ik heb mijn lesje geleerd. En mijn meisje ook. ‘Tja, dit had ook kunnen gebeuren als je er vlak naast had gezeten…’ Zei mijn lieftallige collega ontnuchterend. Dat is zeker zo. Dergelijke dingen gebeuren of je er nu bij bent of niet. In beide gevallen voel je je moederhart breken.

Iedere ouder kent wel een dergelijk verhaal. Iedere ouder heeft wel eens een moment gekend dat hij zichzelf voor zijn kop kon slaan omdat er iets met zijn kind gebeurde toen ze heel even niet keken. Toch blijven dergelijke voorvallen gebeuren want het is onderdeel van de weg naar zelfstandigheid. Daarbij hoort ook het vertrouwen dat je je kind af en toe eventjes buiten het zicht hebt en daarbij hoort het ook dat je kind de consequenties ondervindt van de keuzes die het maakt als er eventjes geen ogen op hem zijn gericht. Die harde les hebben mijn meisjes nu keihard ondervonden. Want haar zusjes waren ook diep onder de indruk van het gebeurde. Mama ook overigens. Bij ons is het met een sisser afgelopen, maar mijn hart klopt nog steeds in mijn keel en mijn maag draait zich nog steeds om. Ik vind mezelf nog steeds een worse-bad-ass-mom. Dat gevoel zal ik nog wel even met mij meedragen.

Het moeilijkste van ouderschap

Dit is abso-zeker-weten-luut de moeilijke kant van het ouderschap. Je kinderen worden steeds groter en wijzer door schade en schande (Nog een cliché die waarheid is…?). Precies dat laatste laat me af en toe huiveren. Want het liefste sta ik iedere seconde naast hun zijde om ze de juiste richting op te sturen en om ze op te vangen op heikele momenten. Al sinds ik mijn eerste positieve zwangerschapstest in mijn handen had, werd mijn grootste geluk tevens mijn grootste angst. Met het worden van moeder heb je er een zorg voor de rest van je leven bij. Er komt een dag dat ze alles zelf moeten doen, om daar te komen, hebben ze nu het vertrouwen van hun ouders ook nodig. Dat begint nu al stapsgewijs en ik kan niet anders dan me er bij neerleggen dat dit zo is.

Loslaten is vasthouden op een andere manier

Anderzijds vind ik het grootste geschenk wat ik mijn kinderen mee kan geven, vertrouwen in henzelf. Er is niets mooiers dan ze te zien glunderen wanneer ze iets hebben bewerkstelligd waarvan ze van tevoren niet hadden gedacht dat ze dit zelf konden. De eerste keer omrollen, de eerste woordjes, de eerste stapjes, zindelijk worden en leren fietsen. Dat gaat allemaal met vallen en opstaan. De ene keer wat harder dan de andere keer. Bij iedere stap stond ik ernaast om ze aan te moedigen en ze zelf te laten ontdekken hoe ze dit moesten doen. Bij sommige stappen kon ik ze niet opvangen en ondervonden ze hoe hard sommige lessen zijn. Dit geldt ook voor mij, deze laatste les was ook voor mij een klein traumaatje. Wat kan liefde soms ook venijnig pijn doen!

Meer blogs van Judith: