Ik ben zelf absoluut niet de beste ouder die op deze aardkloot rondloopt. Sterker nog, ik dank god op mijn knieën dat er laptops, tablets, smartphones en Nintendo Switches bestaan. Ik ben een drukke thuiswerkende moeder, enigszins chaotisch, geen last van smetvrees en vind de vraag “wat eten we vandaag” al genoeg huishoudelijke rompslomp.

Waarom ik me dan toch zo kan ergeren aan andere ouders? Aan de ene kant omdat ik me soms oprecht zorgen maak over de kinderen die nu opgroeien. Sommigen krijgen een heel verwrongen kijk op de wereld, waarvan ze denken dat zij het middelpunt zijn. Dat het okay is om een grote mond te hebben tegen ouderen en juf of meester. Zonder gevoel van waarde van spullen, want alles is vervangbaar en mama en papa trekken de portemonnee wel. Zij komen niets tekort.

Aan de andere kant omdat het gewoonweg fijn is om te zien hoe je NIET wilt zijn. Ik erger me niet in stilte, want ik schreef er een blog over.

 

Van dit soort ouders krijg ik jeuk:

 

1. De-ach-het-zijn-maar-kinderen-ouder

Dit soort ouders bedekt alles met de mantel der liefde. Gaat hun kroost volledig uit hun stekker, moeten ze zo nodig een ander kind pesten of fysiek pijn doen, of gillen ze de heel boel bij elkaar in een restaurant? Dit soort ouders is erg toegeeflijk en o wee als je er iets van durft te zeggen. Het zijn tenslotte jouw kinderen niet. De opvoedkundige skills zijn écht om naar huis te schrijven 

 

2. De-dat-vindt-hij/zij-een-beetje-spannend-ouder

“Oeh, dat vindt Lieve een beetje spannend, hè Lieve?” Lieve vindt dat helemaal niet spannend, maar omdat mama zegt dat het spannend is, dan zal het vast wel zo zijn. Fijn, zo kweek je een kind dat eerst naar mama kijkt voordat het ooit een drempel durft te nemen. Weg zelfvertrouwen, weg spontaniteit. Bah, jeuk, jeuk, jeuk.

 

3. De-doe-je-wel-voorzichtig-ouder

“Niet te hard rennen hoor, want dan val je”. Ik hoor het mijn schoonmoeder nog zo roepen. Wat nou niet hard rennen. Natuurlijk moet ze wel hard rennen. Dat is goed voor haar en dan is ze vanavond lekker moe. En vallen doen ze allemaal wel een keertje. Even huilen, kusje erop en weer door. Je leer alles door het te doen. Met vallen en opstaan. Natuurlijk laat je een kind geen gevaarlijke dingen doen als klauteren op een klimwand zonder levenslijn. Maar kom op zeg.  Laat kinderen lekker kind zijn. Vallen hoort erbij.

 

4. De-mijn-kind-is-een-prinsesje/prinsje-ouder

Je kent het wel: mini volwassenen die het denken beter te weten dan jij, vinden dat zij het middelpunt der aarde zijn en boos zijn als ze speelgoed voor hun verjaardag of Sinterklaas krijgen dat niet op hun verlanglijstje stond. Dit soort kinderen zijn gekweekt door ouders die hun kroost als nakomelingen van de koning beschouwen. Want ze zijn zo cute, so adorable, maar ondertussen houden ze je al 6 jaar wakker omdat ze per sé in jouw bed willen slapen. Dom, dom, dom…

>> Lees ook: zo kweek je prinsesjes en prinsjes

 

5. De-mijn-kind-doet-zoiets-niet-ouder

Niks mis mee om je kind te geloven als het zegt dat het iets niet gedaan heeft. Maar eenmaal thuis nog wel even stevig aan de tand voelen om te achterhalen of het echt zo is gegaan als ze zegt. En als het dan toch niet helemaal gegaan is als ze zegt, dan gaan we sorry zeggen. Want sorry kunnen zeggen, is heel belangrijk. Ik zeg als bad-mom regelmatig sorry. Sorry dat ik uit m’n stekker ging omdat je weer je rotzooi niet achter je kont opruimde, sorry dat ik het laatste koekje gegeten heb en voor jou niks overgelaten heb, sorry dat ik voor vanavond geen eten gemaakt heb en je een boterham moet eten, sorry dat ik die kut-opmerking maakte waardoor je je nu rot voelt. Sorry zeggen – en het menen – is een van de belangrijkste lessen die je een kind kan meegeven. Het geeft namelijk aan dat het okay is om gewoon mens te zijn en niet feilloos.

 

6. De Curling Ouder

En dan hebben we nog de curling ouder. De ouder die alle obstakels voor de voeten van kindlief wegmaait zodat het geen teleurstelling of tegenwerping te verwerken krijgt. De ouder die het pad effent zodat het schatje denkt dat ze het leven makkelijk is. Of juist het tegenovergestelde: dat het kind denkt dat ze niks zelf kan of zelf niets hoeft te doen. Want mama (of papa) doet het wel voor haar/hem.

 

Ik ben zelf een maak-even-je-eigen-boterham-ouder, want ik heb het even heel druk en een ik-weet-ook-niet-hoe-die-som-moet-dus-pak-maar-even-een-rekenmachine-ouder en niet te vergeten een ik-ben-aan-het-praten-met-papa-dus-jij-houdt-nu-1-minuut-je-mond-ouder. Maar neem ’s avonds wel de tijd om voor te lezen, over een rug te krabben en dikke knuffels te geven. En weet je… dát zijn de dingen die ze zich over 20 jaar nog herinnert. Dat doe ik namelijk ook, want ik had ook zo’n ouder 

 

^{De afbeelding is van ESB Professional by Shutterstock}

Meer blogs van Esmée: