Geniet er maar van, voor je het weet zijn ze groot

‘Geniet er maar van, voor je het weet, zijn ze groot!’ Een opmerking die menigeen bekend voor zal komen. Ook ik kreeg dit vaak te horen. Deze opmerking kwam veelal op de verkeerde momenten. Na een tergende gebroken nacht of na een middag waarin de ene driftbui de andere opvolgde of na een ochtend dat ze alle drie met elkaar overhoop lagen en ik me meer politieagent voelde dan moeder. Op het moment dat de dames zich toevallig alle drie als voorbeeldige schepseltjes manifesteren, krijg je deze opmerking. Genieten noemen ze dit? ‘Waren ze maar vast groot!’ Dacht ik negen van de tien keer na zo’n opmerking.

Ik vraag me weleens af of de betreffende reageerder hetzelfde zou zeggen als deze een dag met ons mee had gelopen? Tegelijkertijd deed deze opmerking me beseffen dat alles tijdig was, ook de lastige en minder leuke momenten met mijn kinderen.

Ook tijdens mijn zwangerschappen en mijn verlof moest ik genieten

Dit was ook een veelgehoorde opmerking tijdens mijn zwangerschappen. En dan vaak op de momenten dat ik net een rotnacht had gehad, last had van de nodige kwaaltjes of vlak na een hormonale uitbarsting of op het punt stond van een hormonale uitbarsting. Een verlengde daarvan is: ‘Geniet nog maar even van de rust’. Wederom vast goed bedoeld, maar de timing van dergelijke opmerkingen zijn vaak zo rottig. Alsof je een beslissing hebt genomen waar je niet volledig achter staat. Natuurlijk was ik over het algemeen blij met mijn zwangerschappen en genoot ik van de tijd dat de kinderen nog zo klein waren. Maar dit is nou eenmaal geen doorlopend of statisch gegeven. Vaak is het ook gewoon keihard werken en jezelf heel erg wegcijferen!

En waarom heeft niemand het daar over? Over het harde werken, het overweldigd worden door het ouderschap en alles wat daar bij komt kijken? Hoezo is dat automatisch genieten? Het is vooral heel veel leren en ontdekken en soms van gekheid niet meer weten wat je moet doen, voelen of denken. Het maakt je onzeker omdat het lijkt alsof de hele wereld wél weet hoe het ouderschap werkt en ik af en toe voor mijn gevoel maar wat aanklooi ofzo. Dat is heel veel, maar ik geloof niet dat ik dit perse genieten vind!

Geniet van je verlof!

Van je zwangerschapsverlof dien je ook te genieten. Maar de maanden veranderen sneller dan je wilt in weken en de weken in dagen en voor je het weet ben je een ontheemde, werkende moeder die haar kindje van amper drie maanden in de armen van een volslagen vreemde achter moet laten. Net als je je kindje een beetje leert kennen en er een beetje ritme komt in de nieuwe gezinssamenstelling, wordt alles weer overhoop gegooid en mag je weer fijn aan het werk. Alsof je niet nét een kindje hebt gekregen en alsof je daar na drie maanden al weer helemaal lichamelijk en geestelijk van bent hersteld. Genieten wordt dat genoemd? Het zwangerschapsverlof is niets meer en niets minder dan aftellen naar het afgeven van je new born. Welkom in Nederland!

Er waren zeker mooie momenten

Absoluut dat er betoverende momenten waren in hun babytijd. Neem de eerste ontmoeting met mijn meisjes, vlak na de bevalling, de eerste lachjes, de eerste geeuwtjes, de eerste kirretjes, de eerste stapjes…ik zal het mijn leven lang blijven koesteren! Maar is het heel raar als ik zeg dat ik die eerste twee jaar van hun leven vooral heel hard aanpoten vond? Ik werd geleefd en opgeslokt door de behoeften van mijn kind(eren). De eerste maanden gaf ik borstvoeding, dat was soms ook enorm beklemmend. Je kunt niet meer gaan en staan waar je wilt en de rest van je leven ben je gezegend met een ‘never ending’ schuldgevoel.

Die eerste paar jaar was het vooral een marathon waarvan het einde maar niet in zicht leek te komen. Haast geen tijd voor jezelf of voor elkaar en we stonden continu paraat. Altijd. De kinderen waren het belangrijkste en die vroegen alle aandacht. Dat deed ik met liefde, maar ik vond het ook echt best wel zwaar. We kozen er toch zelf voor? Ja zeker, dat deden we. Maar nu ik erop terug kan kijken, zie ik hoe intens die baby/ dreumes en peuter periode was.

Dit noem ik pas genieten!

Nu de kinderen wat ouder worden, merk ik hoe ik opknap van de ruimte die nu steeds meer voor mezelf vrij komt. Maar ook het feit dat we niet meer afhankelijk zijn van middagslaapjes, voedingen, fruithapjes en overvolle luiertassen is een verademing. De meiden kunnen praten, lopen en begrijpen dingen. Ze bloeien, ze groeien en ze leren als een malle! We gaan op pad, ze slapen goed. Ja, nu is het leuk! Nu mijn meiden groter en zelfstandiger worden merk ik dat ik steeds meer ga genieten. Onderlinge conflicten kunnen ze steeds beter zelf oplossen, driftbuien zijn meer vermakelijk dan hinderlijk en gebroken nachten komen eigenlijk niet meer voor. Dát vind ik pas genieten!

Hun karaktertjes ontvouwen zich steeds meer en ze ontpoppen zich iedere dag weer meer tot echte individuutjes. Ze genieten (leuke woordspeling) tot dusver een onbezorgde jeugd en dat vind ik het mooiste geschenk wat ik hen kan geven en wat zij mij kunnen geven. Die eindeloze marathon lijkt nu eindelijk gelopen en er zijn steeds meer momenten dat ik goed door kan ademen. Ik voel me niet meer opgejaagd en opgeslokt. Ja, ik kan nu oprecht zeggen dat ik geniet van mijn drie donderstenen.

Ik kan het nu wel plaatsen

Ik begrijp nu dat de uitspraak: ‘Geniet er maar van, voor je het weet zijn ze groot!’ vaak uit beleefdheid wordt gezegd. Het komt nou eenmaal niet zo sympathiek over wanneer je iemand sterkte met zijn blagen wenst. ‘Houd vol, voor je het weet zijn ze groot…’ Dat dekt beter de lading dan dat eeuwige genieten. Ik geniet heus wel, maar niet doorlopend.

» Lees ook: af en toe een dag voor jezelf doet wonderen

Meer blogs van Judith: