Me, myself and I!

Psst…ik moet je wat vertellen. Wist je dat ik eens per maand een dag voor mezelf opneem? Een dag voor mij alleen. Zonder kinderen en zonder mijn wederhelft. Een dag zonder plannen en zonder verplichtingen. Een dag helemaal voor mij alleen! Ikke, ikke, ikke!

En weet je? De tijd dat ik me daar schuldig om voel die heb ik achter me gelaten. Nog voor de geboorte van mijn kinderen maakte ik hen en mezelf de belofte dat ik die moeder voor hen zou zijn waar het mij in mijn jeugd aan ontbrak. Dat houdt vooral in dat ik dus een moeder moet zijn die goed voor zichzelf zorgt en happy is. Als ik aan deze twee elementen voldoe, dan kan ik er ook optimaal voor mijn kinderen zijn. Voor ik daar kon komen, had ik eerst nog een les te leren!

Moeder zijn is toch het mooiste wat er is?

Want dat was echt zoveel makkelijker gezegd dan gedaan. Zo bleek toen ik eenmaal moeder was. Het moederschap zat vol tegenstrijdigheden. Het bleek nog een hels karwei om niet te vergeten wie ik zelf was tussen alle verplichtingen en het moeder zijn door. Als je dat uit het oog dreigt te verliezen, zie dan nog maar eens goed voor jezelf te zorgen en happy te zijn. Da kan dus mooi nie…

Verschillende malen stond ik op het randje van instorten. Hoe kon dit nu? Moeder zijn is toch de mooiste en dankbaarste rol die je toebedeeld kunt krijgen? Iedere minuut moest ik toch opzuigen en tot me nemen? Want voor ik het weet zijn ze groot. Dus ik moest genieten! Waarom lukte me dat dan niet altijd? Klagen is not done, want het was mijn eigen keuze en het hoort er allemaal bij.

Daarnaast wilde ik ook die moeder zijn die zich helemaal overgeeft aan haar kroost en helemaal opgaat in het moederschap. Samen hutten bouwen, meegaan in de meest magische spelletjes, puzzelen, met poppen spelen, buiten op avontuur, tekenen, knutselen en noem het maar op! Ik wilde het eeuwige engelengeduld hebben en ze altijd op pedagogisch verantwoorde wijze benaderen. Dat bleek in de praktijk best nog wel eens lastig, want als ik naast mama zijn, vier dagen werken, de sociale verplichtingen, het huishouden en het sporten nog een minuutje over had voor mezelf, dan besteedde ik die heel graag aan mijzelf. Kinderen hebben daar geen boodschap aan, die gaan vaak juist aandacht vragen op het moment dat je denkt dat je eventjes je eigen ding kunt doen.

Een blije mama, is blije kinders

Maar ho, stop, wacht even! Iedere minuut was toch voor mijn kinderen en daar hoorde ik me toch onvoorwaardelijk met alle liefde van de wereld op te storten? Zonder moeite en zonder twijfel? Hoe kon het dan dat ik dit niet altijd kon? Hoe kon het zo zijn dat ik na iedere zomervakantie meer gebroken dan opgeladen weer op mijn werk verscheen?

Het antwoord was eigenlijk heel eenvoudig, al zag ik het toen écht niet…of beter gezegd, wilde ik het niet zien. In mijn hoofd deed ik van alles verkeerd en werd de vertroebeling alleen maar groter en groter. Moest ik niet een dagje minder werken of eens een goede psycholoog in de arm nemen? Misschien zat het hem wel in een leuke sport of meer beweging? Ik moest meer met vriendinnen ondernemen, dat zou me zeker goed doen! Ik weet het aan van alles en ik zocht overal oplossingen in. Maar daar zat het hem allemaal niet in. De oplossing was simpeler en dichter bij mijzelf dan ik voor mogelijk kon houden.

Het enige waar ik naar snakte, was tijd voor mezelf. Tijd waarin ik niets hoefde en waar alles om mij draaide! Ikke, ikke, ikke….en daar komt ‘ie: de rest kan stikken! Zo, I said it! Na nog wat strubbelingen kwam ik tot de conclusie dat ik niets anders kon doen, dan daar gehoor aan te geven. Ik had immers die ene belangrijke belofte naar mijn kinderen en mezelf gemaakt: ik zou goed voor mezelf zorgen en happy zijn. Als dit in het gedrang zou komen, dan kon ik geen goede mama zijn. Dat had ik ook bij mijn eigen moeder gezien en nu kwam ik zelf ook tot de ontdekking dat dit een waarheid als een koe was! Nu was ik mezelf aan het verzuipen en dreigde ik precies het tegenovergestelde te bewerkstelligen. Gek hoe tegenstrijdig deze elementen eigenlijk zijn. Ik moet mezelf op de eerste plek zetten, om dat ook met mijn kinderen te kunnen doen.

Een goed fundament is essentieel!

Er werden knopen doorgehakt! Ik zou iedere maand een dag voor mezelf opnemen. Of ik hier nu uren voor had of niet, dát ging ik doen. In de schoolvakanties zouden we onze meiden op hun opvangdagen ook naar de opvang brengen, zodat papa en mama even man en vrouw konden zijn en even tijd voor zichzelf en/of elkaar hadden. Dat voelde de eerste keer heel onnatuurlijk, want vakantie vier je toch samen? Als gezin? Echter sluit het een, het ander niet uit en kan dit nog steeds wanneer de meiden ook gebruik maken van hun opvangdagen. Papa en mama kunnen lekker opladen en wat tijd samen doorbrengen, momenten waar het anders gewoon nauwelijks van komt. Papa en mama blij en uitgerust, kinderen ook blij. Win-win situatie dus!

Al die jaren was het nooit eerder in ons opgekomen om dat te doen! Het is geen schande dat je soms even tijd voor jezelf nodig hebt. Dat heeft niets te maken met dat je niet dol bent op je kinderen. Dit is juist nodig om er optimaal voor je kinderen te kunnen zijn. Dat is juist heel menselijk en het geeft je de kans om weer even te ontdekken wat jij ook al weer voelt en belangrijk vindt. Het is een algemeen bekend gegeven dat een goed fundament, essentieel is voor een goede basis. Daar is dit geen uitzondering in! De ouders binnen een gezin, die vormen de basis en daar moet goed voor gezorgd worden. Als de basis niet functioneert, dan stort de rest ook in.

Dat in acht nemende, ben ik het verplicht om dat te doen waar ik zo naar snak: tijd voor mezelf. En zal ik je wat vertellen? De zomervakantie brak reeds aan en waar dit de afgelopen twee jaar een breekpunt voor me was in plaats van een oplaadpunt, daar was het nu weer een hele fijne vakantie met tijd voor elkaar, maar ook voor mezelf! Ik keek er naar uit en zat goed in mijn energie. We gingen erop uit, we speelden, we deden leuke dingen en ik genoot. Ik was ontspannen en die moeder die ik zo graag wilde zijn! Gewoon door ook aan mezelf te denken.

Meer blogs van Judith: