Fietsstress: je kind leren fietsen

Fietsstress. Ken je dat? Ik weet niet of fietsstress een officieel woord is uit de Nederlandse taal, maar dit fenomeen houdt ons gezin, bestaand of niet, aardig in zijn greep. Met de naderende vierde verjaardag van onze K2 (kind2), staat ook een nieuwe fiets op de planning voor onze kleuter. Een nuttig en duur cadeau. Maar o zo handig! Of niet..?

Fietsend naar school gaan is voor sommige kinderen de normaalste zaak van de wereld, maar bij ons niet. Ik kijk met enige jaloezie naar de kindjes die zonder zijwieltjes op het fietspad aan komen racen. Op het fietspad? Zonder zijwieltjes?! Wat?! Nee... bij ons is het nog lang niet zo ver…

Fietsen met je kinderen naar school

Met 3 kleine kinderen is fietsen op zijn zachtst gezegd een uitdaging. Kinderen die te langzaam gaan, kinderen die te snel gaan, kinderen die vergeten hun rem te gebruiken, kinderen die achterom kijken i.p.v. vóór zich. Aaaaah, het is een en al stress voor me! Tel daar verkeer bij op dat 's ochtends óók het dorp uit wil en de vele bruggen die je als volwassene al lastig opkomt met de fiets, dan is uitdaging eufemistisch gesteld. En dat 5 dagen in de week. Pffffff. 

Binnenkort komt daar dus een tweede fietser bij. Nóg meer fietsstress gegarandeerd! Moet ik dat wel willen? Het gemak van (goed) kunnen fietsen, weegt zwaar. Net zoals het feit dat alle klasgenootjes een fiets hebben en regelmatig op de fiets naar school komen. Zónder zijwieltjes wel te verstaan. 

De zijwieltjes have to go

De loopfiets van K2 is natuurlijk geen echte fiets. Nu is Orman best een stoer mannetje, maar een grote zus die op haar vijfde verjaardag nog met zijwieltjes naar school gaat, is niet het beste voorbeeld vrees ik. De vijfde verjaardag gold als limiet voor de zijwieltjes. Maar toen begon het grote vriezen en sneeuwen. De 3 spekgladde bruggen waar we over moeten voor we op school aankomen, wilde ik mijn kind  niet aandoen. De wieltjes zitten er dus nog op... 

Mijn fietsstress is er niet minder op geworden. Volgende week heb ik een fietser erbij. Dat wordt nog wat. Ik heb mijn eigen zijwieltjeslimiet al vastgelegd. Met mama’s verjaardag gaan alle zijwieltjes eraf. Beide fietsende kinderen hebben nog tot de lente respijt. Tot die tijd gaan we veel oefenen. En mama maar doen alsof het de leukste zaak van de wereld is, want je zal je kind maar demotiveren met je gezucht en gesteun. 

» Lees ook: leren fietsen zonder zijwieltjes

Operatie exit zijwieltjes

NB: Ná het schrijven van deze blog, vond ik dat ik genoeg uitstelgedrag had vertoond. Weg met de zijwieltjes van K1. Bewapend met een moersleutel en 3 kinderen in mijn kielzog, begon ik aan Operatie Exit Zijwieltjes. Zodra de oudste op haar fiets stapte, begon het vreselijke gewiebel. Verschrikkelijk!

Mama moest het kind vasthouden. En rennen... 

Na snikhete, zweettotopmijnbilnaad tergende 30 meter later, waarin ik me éxact herinnerde waarom ik leren fietsen zo’n verschrikkelijk stresserend gedoe vind, had de kleine wielrenner in de dop het ineens door! Jawel, daar ging ze! Zónder zijwieltjes! Whoop whoop! 

Voor de verjaardag van Orman hebben we een fiets gegeven. Zónder zijwieltjes wel te verstaan, want die waren uitverkocht. (Ahem...) Ik heb 3 x de straat doorgerend met de kleine boef. Hij fietst als een speer! Fantastisch!

Dus met herziene informatie nog een aanvulling: als je gaat fietsen en er is al loopfietservaring (dat is wel handig!); investeer dan in een paar rondjes mee rennen met je kind. Vallen is heel vervelend en pijnlijk soms, maar dat doet mama ook nog wel eens zeggen we gewoon. Zweet en stress gegarandeerd, maar waarschijnlijk gaat het zijwieltjes-loos fietsen goed. En als het niet lukt, kunnen die wieltjes er altijd nog aan! 

Meer blogs van Melek: