Kinderen en slapen of slapen en kinderen, gaan vaak niet samen. Alleen al kinderen en slapen in één zin wekt vermoeidheid op. Been there, done that. Wij mogen echt in onze handjes knijpen met onze drie dames, ze zijn niet vies van een nachtje lekker doorslapen. Tot grote vreugde van papa en mama. Maar goed, daar hebben we het verder niet meer over.

In de jaren dat ik mijn rol als moeder vervul, zijn me een aantal dingen opgevallen die van invloed kunnen zijn op de nachtrust van mijn kinderen en daarmee dus ook op die van mij. Ik ben de beroerdste niet om deze met je te delen! Wellicht heb je er iets aan.

 

Talloze signalen. Maar wat bedoelen ze nou eigenlijk?

Bij mijn oudste bijvoorbeeld, kwam ik er achter dat ze als baby na een nachtvoeding veel makkelijker weer ontspannen haar slaap kon vinden, wanneer ik haar bedje voorverwarmde met een kruikje, alvorens ik haar er na de voeding weer in legde. De middelste die bleek na verloop van tijd helemaal geen behoefte meer te hebben aan een nachtvoeding, al leken de signalen er wel degelijk op. Zij was een zijslapertje en kon het niet verdragen om op haar rug te liggen. Zij was er wel bij gebaat als ik haar ’s nachts een keertje op haar andere zij draaide. Dan knorde ze weer heerlijk verder. Bij de jongste was het drama na de eerste ochtendvoeding, zo rond vijven. Geen tijd om je dag al te starten, zeker niet wanneer ze rond drieën nog een voeding had gehad. Deze dame werd er kalm van als ik haar na deze eerste voeding in een grote hydrofiele doek inbakerde en haar dan naast mij in bed legde. Ze sliep als een roosje weer verder. Dit zijn dingen die je maar net moet weten. Het zijn namelijk signalen die je ook anders kunt interpreteren en dan kun je troosten wat je wil, maar dat zet dan geen zoden aan de dijk.

Ga er bij onrust of wakker worden van je baby, niet meteen vanuit dat het honger heeft of dat het tijd is om te voeden. Dit is natuurlijk ook afhankelijk van leeftijd en gewicht. Het eerste jaar (soms zelfs eerste jaren) is het niet meer dan normaal dat kinderen nog meerdere malen per nacht wakker worden. Liever niet natuurlijk, maar wat moet, dat moet. Laat je niet van de wijs brengen of onzeker maken door je buurvrouw waarvan al haar vijf kinderen vanaf de eerste week al meteen doorsliepen. Leuk voor haar, maar voor maar een klein percentage weggelegd.

 

De baby’s worden groter

Dan veranderen de baby’s in dreumesen en peuters en kom je weer voor heel andere uitdagingen te staan. Ze krijgen een eigen mening en hechten waarde aan eigen patroontjes en ritueeltjes. Patroontjes die je soms echt hoorndol maken! Patroontjes die het uiterste van je geduld vragen en die je het bloed onder de nagels vandaan kunnen halen. Geduld is een schone zaak in dezen. Echter is het ook een schone kunst! Mijn oudste is de makkelijkste slaper van de drie, zonder al teveel gekkigheid en toeters en bellen. De middelste daarentegen, die wist exact hoe ze nog even wat tijd kon rekken en die haalde de meest gekke fratsen uit, eer ze toe gaf aan slapen. Zo heeft ze een tijdje een heel arsenaal aan prullaria en knuffels tot haar harem verheven en deze moesten dan ook allemaal mee in bed. Ze moesten op een bepaalde manier zitten, liggen of staan en ook nog in een bepaalde volgorde. Als een van de items dan verkeerd zat, lag of stond of er was er eentje kwijt? Drama! Dan moest het huis binnenstebuiten worden gekeerd om de rust weer wedergekeerd te krijgen. Dan hebben we het nog niet over de nachten gehad; want, kindlief draait ook wel eens in haar slaap en dan komt haar karavaan ook in beweging en als ze daar dan lucht van krijgt en wakker wordt, dan is het krijsen geblazen. Midden in de nacht, want….alle knuffels zijn kwijt en door elkaar en daarbij lag haar deken ook niet meer goed. Not funny…

Nu kan ik zien dat mijn meisje met haar hele repertoire op zoek was naar afbakening en begrenzing. Ze komt op een leeftijd dat ze de kracht en de invloed van (haar)‘Nee’ en haar eigen mening ontdekt. Met deze nieuw verworven inzichten, probeert ze haar ruimte te bepalen en te vergroten. Zij maakt deze ruimte net zo groot als wij, ouders, dat toelaten. De taak van papa en mama is om die ruimte voor haar in te kaderen en weer overzichtelijk voor haar te maken. Je zult zien dat duidelijkheid en consequent zijn en blijven, na verloop van tijd zijn vruchten af zal werpen.

 

Het is vast ook een fase. Toch..?

Ik hield mezelf altijd maar voor dat het vast iets tijdelijks was, net zoals al die andere ontelbare fases. Dit bleek ook zo te zijn. Maar toen de harem-fase ten einde kwam, werd er weer ruimte gemaakt voor een andere, uiterst vervelende fase: de ik-wil-met-muts-op of de ik-wil-met-sokken-aan of de ik-wil-met-mijn-zonnebril-op slapen fase…anders ga ik niet slapen! Tussendoor kregen we nog een spinnenfobie, de deur-moet-op-een kier en het-licht-moet-aan fase. Soms liepen er verschillende door elkaar en dan werd mijn geduld echt driedubbel op de proef gesteld.

 

Mijn kind heeft nachtangsten

De ‘spinnenfobie’ was best een lastige. Zie je kindje maar gerust te stellen wanneer het echt bang is. Ik weet dat er geen spinnen in haar bedje wonen en dat ze in hun eigen bedjes slapen, maar zij was er van overtuigd dat ze wél in haar bedje huisden, en was daar ook niet vanaf te brengen. Doodsangsten stond ze uit! Op allerlei manieren probeerden we haar gerust te stellen. De juiste snaar raakten we met een nieuw dekbedovertrek van één van haar helden. Nooit meer hebben we haar toen over spinnen gehoord. Haar angst verdween als sneeuw voor de zon. Daaruit leerden we dat angsten met heel eenvoudige dingetjes weggenomen konden worden. Papa en ik dachten veel te ingewikkeld.

» Lees ook: nachtangst kind

 

Bij de derde werd het makkelijker

Bij ons derde dametje werd het zoveel makkelijker! We kenden alle fases en fratsen nu dubbel en dwars en waren pioniers wat betreft do’s & dont’s. Onze jongste lijkt in haar slaapgewoontes veel op de middelste. Ook zij begon een karavaan te verzamelen en had periodieke, favoriete speeltjes die ze met haar leven koesterde. Helaas voor haar, had haar grote zus dermate traumatische sporen nagelaten, dat we niet meer meegingen in haar gekkigheid. Gelaten lieten we de driftbuien die volgden over ons heen komen. We werden er niet meer warm of koud van.

We zijn duidelijk, kort en strikt. Dat werkt. Ze verwerft zo geen ruimte meer voor onzinnige taferelen waar we uiteindelijk helemaal in mee moeten gaan. Ja, dit zal de nodige driftbuien ontluiken. Maar ach, die nemen we dan maar voor lief. Die duren uiteindelijk korter dan de hele poppenkast aan patroontjes die in werking wordt gezet als we toegeven. We weten nu dat het ook weer overgaat en dat ze zonder al die onzinnige dingen uiteindelijk ook wel gaat slapen.

 

Andere oorzaken van niet slapen

Die zijn er in overvloed. Denk aan het leed dat tandjes krijgen heet. Ook daar ontkwamen wij niet aan. Lastige fases zijn dat, waar je weinig aan kunt doen. Kinderen die niet lekker zijn, ook die tijden hebben wij gehad en zijn een aanslag op een goede nachtrust. Daar valt weinig meer aan te doen dan het te ondergaan en er te zijn voor je kind. Bedenk je bij gebroken nachten dat het oneindig lijkt maar dat het echt allemaal tijdelijk is. Al wil je me nu misschien door de plee trekken vanwege deze uitspraak, omdat je er midden in zit.

Bij ons hadden ze alle drie ook een periode dat ze niet meer meteen rustig gingen slapen. Allemaal hadden ze dat zo tussen de negen maanden en een jaar. Het lijkt wel een soort verlatingsangst; ineens het besef dat ze alleen zijn zodra ze in bed worden gelegd. Hier hielp het soms als ik de deur op een kier liet en al zingend wat aan ging rommelen boven. Dan hoorden ze dat ik toch altijd in de buurt was. Bij de oudste en de middelste hebben we de meiden zoveel mogelijk op hun eigen kamertje getroost, ze moesten zich per slot van rekening veilig voelen in hun eigen kamertje. Bij de jongste had ik hier geen boodschap aan. Het kind voelde zich duidelijk niet prettig en veilig, dus nam ik haar mee naar beneden. Iedere avond wachtte ik iets langer met haar uit haar bedje te halen. Er waren verschillende momenten dat ze zulke periodes had. Als ze dan eventjes bij ons had gezeten of nog even aan had gerommeld met haar eigen speelgoed, ging ze daarna een stuk rustiger slapen. Ja, er waren avonden dat ze pas om 22:00 in bed lag, maar ze ging dan wel rustig slapen. Dat was me meer waard dan een strijd waar we ons beiden niet fijn bij voelden.

 

Ritme & voorspelbaarheid

Een vast ritme en voorspelbaarheid is vaak echt de sleutel. Uitzonderingen daargelaten! De meiden weten iedere avond wat er, wanneer gaat gebeuren en gaan hier negen van de tien keer zonder morren in mee. Ook niet geheel onbelangrijk: het is leuk dat de richtlijnen je bepaalde dingen adviseren, maar wanneer jij daar geen goed gevoel bij hebt, volg dan je eigen gevoel en vertrouw op jezelf; jij kent je kindje het beste!

Goede nacht iedereen!

Lees ook dit blog over bedtijd kinderen.

 

Meer blogs van Judith: