De Brandwondenstichting en brandwondendag

Of we ook naar de terugkomdag komen staat er in het mailtje van Anne. Aangezien ik geen flauw idee heb waar Anne het over heeft, neem ik contact op en al snel wordt het allemaal duidelijk. 

De Brandwondenstichting heeft jaarlijks een terugkomdag voor alle oud-patiënten (en de rest van hun gezin) met een dag vol met leuke activiteiten. K3 heeft alweer bijna 5 jaar geleden de theepot omgetrokken met nare brandwonden als gevolg. Wij zijn niet eerder geweest op deze terugkomdag en waren het bestaan van Brandwondendag zelfs helemaal vergeten. Na flink twijfelen en het afwegen van de voors en tegens van zo’n dag, besluiten we eindelijk om toch te gaan. Het is ditmaal in Doorn op een geweldig landgoed. Dat beloofd wat.

Brandwondendag

De kleine Pluis is door het dolle heen en schreeuwt te pas en te onpas enthousiast uit dat we dankzij HEM dit leuke uitje hebben. Dat weten we heus nog wel meneertje, maar bedankt voor de reminder. Dat vader en moeder toch een tikkeltje in zenuwachtig in de auto zitten, beseffen de kinderen zich totaal niet. Het mag dan al wel bijna 5 jaar geleden zijn gebeurd, de ondraaglijke pijn en gegil van de jongste zit gegrift in ons geheugen. De twijfel slaat dan toch weer toe, maar we hebben al toegezegd en zodra kinderen iets weten, is terugkrabbelen geen optie. Gelukkig is de bosrijke omgeving waar we doorheen rijden prachtig. De herfst laat zich in volle glorie zien en het slechte weer waar we op worden getrakteerd, deert niemand. 

» Lees ook: mijn kind heeft derdegraads brandwonden

Bij binnenkomst krijgen we allemaal een naamsticker op de borst geplakt en de kinderen worden mee naar binnen getroond. Er zijn diverse activiteiten voor jong en oud. Buiten hebben we een grote klimwand gezien, er staat een poffertjeskraam en er zijn zelfs versgebakken frietjes. Poeh hey, dat is niet mis! De chocoladefontijn is nog niet gespot, maar iedereen heeft het erover. Als een lopend vuurtje bereikt het nieuws over een heus chocoladefontijn de oren van onze kroost. 'Met échte chocolade waar je dan lekkere dingetjes in kunt dippen?' wordt er hoopvol gevraagd. Alle ophef erover zorgt zelfs bij mij voor een kleine kriebel in de buik. De kinderen worden in groepjes verdeeld en onder de hoede genomen van de talloze vrijwilligers die er zijn. Stiekem kijken we nog even naar de spelende kinderen, maar je bent ouder of niet en we worden -terecht- weggestuurd. Voor de ouders zijn er praatgroepen en workshops. Die schilderworkshop lijkt me wel wat. De Man haalt zijn schouders op en mompelt iets wat lijkt op een 'als ik het maar niet hoef te doen'.  

Lekker wandelen 

De Man en ik struinen door de miezer het bos rond. We hebben besloten de praatgroepen te laten voor wat ze zijn en hebben de tijd voor onszelf zonder de kinderen. Hand in hand lopen we gezellig samen door het verse bladerdek op de grond. Er liggen overal kastanjes en eikels. Lopend mijmeren we over de dagen in het Rode Kruis Ziekenhuis in Beverwijk. Het lijkt een leven geleden. Weet je nog dat ik niet eens een jas bij me had en daar na een week pas achter kwam? zeg ik tegen De Man. De Man pareert mijn wistjedatje met een van hemzelf. 

'Weet je nog dat ik achter de ambulance aanracete en zelf bijna een ongeluk kreeg? Die ambulance reed zo hard, ik kon dat echt niet bijhouden.' Sja, baas boven baas. Een jas of een ongeluk. Herinneringen gaan over en weer. We hebben beiden hetzelfde meegemaakt, maar toch hebben we veel verschillende herinneringen. Hij vanuit ons huis met 2 kleintjes, ik vanuit het ziekenhuis. Sommige herinneringen delen we. We lachen om de herinnering aan de mega lading verse loempia’s die onze lieve vrienden V & T kwamen langsbrengen tijdens het bezoekuur. 'Dat gaat toch nooit op!' riepen we verbaasd uit bij het zien van de zakken vol met loempia's. Niets was minder waar overigens. Of die ene keer dat vriendin B met 4 keer een overstap en 3 uur treinen aankwam om een slapende Ender aan te treffen. Volgepompt met morfine, weg naar dromenland. Wat ik ook nooit zal vergeten, is die avond dat mijn broer M als verrassing sushi had besteld. Niks ziekenhuiseten, die avond zat ik te genieten van heerlijke sushi! Ik denk ook terug aan het meisje Insaf dat zó verschrikkelijk verbrand was samen met haar vader door een ontplofte kruik dat ze meerdere huidtransplantaties nodig heeft gehad. Hoe zou het met hen gaan? Het zijn bitterzoete herinneringen waar ik tegenwoordig vaker niet dan wel een traantje om laat. De herinneringen zijn nog meer bitter dan zoet, maar er is tegenwoordig ook ruimte om met een lach aan de vele mooie momenten te denken. Want die hebben we ook zeker gehad. Het waren hartverwarmende berichten van familie, vrienden, bekenden en zelfs onbekenden die ons steunden. Wat fijn om dat te hebben.

5 jaar later

Wat er is gebeurd, blijft een gitzwarte bladzijde uit ons leven, maar het is inmiddels  niet zo donker zoals het in het begin was. K3 was nog geen jaar oud en heeft er zelf geen enkele herinnering aan. Hij heeft zoals voorspeld littekens, maar ach, dat ziet er ook wel stoer uit ofzo. Het is later vast voer voor een of ander geweldig verhaal dat hij met zijn ongebreidelde fantasie waarschijnlijk een flink stuk gaat opleuken en zijn vrienden zullen zwaar onder de indruk zijn. Ik zie het nu al voor me.

Zelf ben ik 5 jaar na dato ben ik nog steeds bang voor warme vloeistoffen. Koffie, thee, soep, het maakt niet uit wat het is, als het heet is, wil ik er géén kinderen in de buurt. Dat lijkt overdreven als je niet weet wat de consequentie van heet water over een babyhuidje is, maar wij weten inmiddels beter. En Ender? Ender is maar wat blij dat we dankzij hèm deze bijzondere dag mogen meemaken. 

Tips bij brandwonden:

Koel de wond minimaal 10 minuten met lauw, zacht stromend leidingwater. Verwijder zo snel mogelijk kleding, sieraden en/of luier. Voorkomen is altijd beter dan genezen! Let goed op met kleine kinderen. 

Check deze link van de brandwondenstichting voor eerste hulp bij brandwonden: https://brandwondenstichting.nl/eerste-hulp-bij-brandwonden/

Meer blogs van Melek: