Voor mij voelt het delen van het nieuws dat ik weer zwanger ben als goed en slecht nieuws tegelijkertijd. Zwanger zijn is een wonder op zich met alle veranderingen van het lichaam. Maar die veranderingen maken het zwanger zijn voor mij erg zwaar, want ik heb de pech dat mijn lichaam heel heftig reageert op de zwangerschapshormonen. Ik had na de geboorte van Tijn de hoop dat elke zwangerschap anders is en dat de extreme misselijkheid me deze keer bespaard bleef, maar niets is minder waar… ook deze zwangerschap heb ik HG.

 

Wat is HG?

HG betekent Hyperemesis gravidarum, een extreme vorm van misselijkheid tijdens de zwangerschap waardoor je uitdroogt en ernstig veel gewicht verliest.

Misselijkheid is dé bekendste zwangerschapskwaal. Iedereen ervaart zwangerschapskwalen anders en bij iedereen uit het zich ook anders. Ik zit samen met andere dames die zijn uitgerekend in januari 2021 in een Facebookgroep en in de eerste prille zwangerschapsweken zag ik berichten voorbij komen dat dames zich zorgen maakten omdat ze geen enkele zwangerschapskwaal hebben. Ik kan daarop alleen maar zeggen: Wees blij! Tot die categorie behoorde ik namelijk niet; vanaf week 6 begon bij mij de misselijkheid al en bij mij uit het zich in extreme mate.

Bij mijn vorige zwangerschap had Primperan het gewenste effect tegen deze misselijkheid, dus ik had mijn huisarts uit voorzorg al een recept laten uitschrijven. Maar dat elke zwangerschap anders is, heb ik aan den lijve ondervonden, want de Primperan werkte deze keer helaas niet of nauwelijks. Ik was nog geen acht weken zwanger, of ik werd al een dag opgenomen in het ziekenhuis voor vocht, na een hels weekend met alleen overgeven. Ik hoopte dat ik flink zou opknappen van wat vocht, maar helaas. Eenmaal thuis ging het overgeven gewoon door, hoe weinig ik ook deed en hoeveel of wat ik ook probeerde te eten of drinken. Qua eten ging wonder-boven-wonder ’s ochtends Bollino vanillevla nog het beste en qua drinken melk of heel koud water.

Nu, met 20 weken zwangerschap moet ik daar overigens écht niet meer aan denken! Twee weken later ging het opnieuw helemaal mis, wederom weer in het weekend. Op zaterdag kwam na een telefoontje van Floris de verloskundige om te checken of er ketonen in mijn urine zaten. Dat was het geval; ik at en dronk al een paar weken niet meer voldoende en wat ik at, ging er rechtstreeks weer uit. Alles wat ik in die twee weken nog heb kunnen doen, was een opgave op zich.

Als ik terugkijk in mijn agenda, kijk ik er van op hoeveel ik nog heb gedaan, want eigenlijk kon ik niets anders dan plat liggen. En wie mij een beetje kent weet dat ik daarvoor niet in de wieg ben gelegd. Na dus weer een dagopname in het ziekenhuis waarin ik vocht kreeg toegediend, mocht ik weer naar huis.

Hoewel ik zo weinig mogelijk in een ziekenhuis wil zijn, voelde het totaal niet goed om al kotsend weer naar huis te gaan. Floris vroeg nog aan de verpleegkundige of het wel verstandig was om mij nu weer mee te nemen, maar het antwoord was ‘of ze nu hier of thuis in bed ligt…’ Eigenlijk wisten we al hoe dit verder zou gaan en dat dit in een nieuwe ziekenhuisopname zou eindigen. Dit hebben we besproken met de arts, maar die vond het te vroeg voor zowel Zofran als sondevoeding. Het was volgens haar ‘wachten tot de piek geweest is’. Heel frustrerend, want van Tijn’s zwangerschap wist ik dat die piek van mij niet per se alleen in het eerste trimester van de zwangerschap zit.

 

De termijnecho

Een halve week later hadden we de termijnecho bij de verloskundige. Ik moest me ervoor uit bed slepen en onderweg in de auto ernaartoe moest ik wel drie keer overgeven. Mijn lichaam was gewoon op en liet dat duidelijk merken. Dat is zó enorm frustrerend en zowel lichamelijk als geestelijk ging ik eraan onderdoor.

Gelukkig was het met de kleine allemaal goed, maar de verloskundige was het met ons eens dat dit zo niet langer kon en raadde ons aan om het ziekenhuis weer te bellen. Daar konden we dezelfde dag nog terecht en eindelijk troffen we een arts die doorpakte. Zij gaf aan mij niet meer ziek weg te sturen en stemde in met mijn verzoek om Zofran te proberen. Het ondenkbare gebeurde: Zodra de Zofran was toegediend via het infuus, verdween de misselijkheid als sneeuw voor de zon! Ik had allerlei klachten erbij gekregen door de misselijkheid en ik had al in geen tijden goed meer kunnen slapen. Tegen de hoofdpijn kreeg ik paracetamol en ik viel ongeveer meteen in slaap terwijl er weer vocht via het infuus werd toegediend. Die nacht mocht ik in het ziekenhuis blijven en de volgende dag zou er gepraat worden over een sonde. Gelukkig sloeg de Zofran zo goed aan, dat een sonde niet nodig was. Ook de pilvariant sloeg goed aan, dus na twee nachtjes opgenomen te zijn, mocht ik weer naar huis!

 

Het keerpunt

Ik had een zware periode gehad, waarin ik enorm was afgevallen. Klein detail: mijn telefoon herkende mijn gezicht niet meer voor mijn face id. Maar er was weer hoop: de Zofran moest mij gaan redden en ik was over de beruchte 11 weken zwangerschap heen. In de tijd daarna had ik nog vaak een terugval en merkte ik dat het herstel veel tijd en moeite kostten. Maar er zat steeds meer tijd tussen de keren dat het slecht ging en daar hield ik me maar aan vast. Mijn ziekteverlof ging over in de zomervakantie en dat was prettig; even een tijd bijkomen en geen dingen moeten. Beetje bij beetje werd ik weer de oude.

 

Wat kun je doen tegen ochtendmisselijkheid of HG?

Er zijn veel tips voor dames die last hebben van misselijkheid tijdens de zwangerschap, al moet ik zeggen dat de gebruikelijke tips niet helpen wanneer je last hebt van HG. Vaak wordt aangeraden om bij ochtendmisselijkheid iets te eten voordat je opstaat, bijvoorbeeld een cracker. Er zijn ook bepaalde producten die goed werken tegen misselijkheid, bijvoorbeeld gember(thee), cola en vanillavla. Ginger ale is misschien daarom nu mijn favoriete drankje: ik sta ermee op en ga ermee naar bed.

Er zijn ook producten die je misschien beter kan laten staan, zoals melk en in mijn geval zuur fruit zoals sinaasappels. Steeds kleine beetjes eten en drinken, verspreid over de dag, wordt ook aangeraden. Of alleen eten waar je zin in hebt.

Als dat allemaal niet voldoende helpt, is er medicatie. Emesafene is de bekendste, maar had voor mij geen effect. Dan heb je Primperan. Als dat niet werkt, kom je dus bij Zofran terecht. Er zijn onderzoeken die aangeven dat Zofrangebruik in het eerste trimester een verhoogde kans op schisis bij het ongeboren kindje geeft. De laatste onderzoeken weerleggen dat overigens en ik heb me vastgehouden aan het feit dat helemaal geen voeding ook heel veel nadelen heeft voor een ongeboren kindje.

Er bestaat een Facebookgroep speciaal voor HG’ers, zodat je wat steun bij lotgenoten kan zoeken. Want al met al is het niet niks.

 

Reacties van de omgeving

Ik vond het heel lastig als optimist om aan te geven dat het écht niet goed met me ging. Mensen zien je vaak ook op de momenten dat het goed gaat en zien daarom vaak niet hoe slecht het eigenlijk gaat. Ik had het geluk om hele begripvolle mensen om me heen te hebben. Zo heeft Floris zorgverlof aangevraagd, omdat ik niet meer voor Tijn kon zorgen, de moeder van Floris kwam oppassen als wij naar het ziekenhuis moesten en mijn werkgever meldde me ziek. Van alle kanten stuurden mensen kaartjes en bloemen en daar fleurde ik even van op.

Heb je iemand in je omgeving met HG? Blijf dan lieve kaartjes sturen, ook als je niet meteen reactie hierop krijgt. Helaas is HG wel de reden dat ik mijn directe omgeving altijd extreem vroeg moet vertellen dat ik zwanger ben. Dit is simpelweg niet te verbergen. Ik vind dat aan de reactie van doctoren bij huisartsenposten wel wat verbeterd kan worden. Daar werd ik afgescheept met zinnen als ‘fijn hè, zwanger zijn?’ ‘ik vind het zonde om een jonge, gezonde vrouw als jij aan een infuus te leggen’ en ‘er is licht aan het eind van de tunnel, nog even doorzetten’. En soms merk ik als ik met mensen praat, dat ze denken dat het alleen ochtendmisselijkheid is en dat het met kleine beetjes eten wel overgaat. Maar HG is echt een ‘stapje’ erger.

 

En nu?

Inmiddels ben ik 20 weken zwanger; het keerpunt van optellen naar aftellen is gekomen. Vorige week hadden we de 20-wekenecho en alles was goed met de kleine; gelukkig ook geen schisis J. En… Het is een meisje! Met mij gaat het gelukkig ook beter; ik slik geen Zofran meer en hoewel ik soms (ongeveer 1 keer in de 2 dagen) nog moet overgeven en met vlagen flink moe ben, kan ik weer alles doen wat ik wil. Als het zo doorgaat, ben ik tevreden. Feit blijft; zwanger zijn, zal nooit mijn hobby worden. Maar je krijgt er zoveel voor terug, hè…

Bloemen beurden mij enorm op en hielpen me door de zware periode met HG

In het ziekenhuis, tijdens de derde opname. Sinds weken weer een bord avondeten op, dankzij de Zofran. Wat heb ik ervan genoten!

 

Meer blogs van Suzan: