Een zwangerschap doet rare dingen met je

Ik kreeg heel wat gekke dingen te verwerken tijdens mijn zwangerschappen. Het aller raarste in mijn zwangerschap was niet die ene keer dat ik van schrik van mijn stoel op sprong middenin een vergadering, omdat de baby mijn blaas als boksbal gebruikte en ik het gevoel had dat ik in mijn broek pieste. Het was ook niet die keer dat mijn buik een geheel eigen leven leek te leiden en alle kanten op zwiepte. Of die keer dat de baby een heftige hik had te pakken. Dat was het ook niet.

Het was ook niet die keer dat ik wakker schrok en recht op in mijn bed zat. Omdat ik had gedroomd dat ik het meest bizarre schepsel ooit had gebaard. Het was ook niet die ene keer dat ik geen genoeg kon krijgen van Cornetto’s of van mango of van milkshakes of van frikandellen speciaal. Nee hoor, dit was allemaal nog relatief normaal te noemen. Of die ene keer dat ik me wezenloos schrok omdat ik mijn voeten niet meer kon zien. Het teken dat ik echt, echt, echt uit mijn voegen barstte. Het was ook niet dat moment dat ik mijn veters niet meer zelfstandig kon strikken en ik daardoor constateerde dat ik dus nog wel degelijk nog meer uit mijn voegen kon barsten.

Of die keer dat ik in een volle trein zat en een voltreffer in mijn ribben kreeg. Dit was een geheel nieuwe sensatie. Een buitengewoon pijnlijke sensatie. Het was ook niet dat moment dat ik in het weekend op de eerste hulp zat, vanwege een, huge mother fucker, aft die zich onaangekondigd op mijn verhemelte had genesteld. Het ding leek mijn hele mond wel in beslag te nemen. Geen hap kon ik meer eten. Hoewel dit best wel een gênant momentje was. Ik dacht echt dat ik minimaal één of andere, gevaarlijke, vleesetende bacterie op had gelopen of dat ik koortsuitslag had die zich langzaam naar binnen aan het vreten was. Nee mensen, het bleek slechts een uit de kluiten gewassen aft te zijn. Bijzonder pijnlijk, dat wel.

Nu we het toch over gekke, medische aandoeningen hebben….het was ook niet die ene keer dat ik onder de douche ietwat uit balans raakte en in spagaat tussen de twee douche muren, tot stilstand kwam. Balans was wel een dingetje tijdens mijn zwangerschappen. Dit liep met een sisser af. Al liep ik de dagen daarna nog een stuk oncomfortabeler dan ik al deed.

Dit was pas echt merkwaardig! Nooit geweten dat ik dat in me had…

Dit waren slechts momenten die misschien lichtelijk awkward te noemen zijn. Maar echt raar? Dat was pas die ene keer dat ik in mijn slaap tot een hoogtepunt kwam en zo ook wakker werd! Echt raar waren de meest exotische dromen die ’s nachts de revue passeerden! Een sloerie was er niets bij. Ik ontpopte me tot een ware slettebak. Iedereen in mijn omgeving heb ik geloof ik wel eens bruut genomen. Dat was pas gênant en dat was pas echt raar! Van vrienden en alles daartussen in tot zelfs familie en vrouwen. Geen idee had ik van mijn zieke brein. Tot ik zwanger werd.

Zwanger zijn doet soms rare dingen met je. Het idee dat er een compleet kind in je buik groeit is op zijn minst ook raar te noemen. Het is net zo raar als dat het bijzonder is.