In de rubriek: De zwangere buik van … stellen we 10 vragen aan moeders over de tijd dat ze zwanger waren. En natuurlijk tonen we buiken. Blote buiken, geklede buiken, kleine, grote, het maakt niet uit. Zolang ze maar zwanger zijn.

Dit keer hebben we tien vragen aan Joyce Scheele van de blog Mamakletst, die 2 keer zwanger was en beide keren daar geen fijne herinnering aan heeft.

 

Hoeveel weken zwanger was je toen deze foto genomen werd?

Ik was 36 weken zwanger op het moment van de foto. Ik had een flinke buik, maar was dan ook alleen gegroeid bij mijn buik en niet op andere plekken.

 

Hoe heb je je zwangerschap beleefd?

Mijn zwangerschap was erg intens en vooral zwaar. Ik had al snel last van ernstige bekkeninstabiliteit en ik had extreme zwangerschapsmisselijkheid. Al snel bleek ik ook last te hebben van een prenatale depressie. Een depressie tijdens de zwangerschap, in plaats van na de  zwangerschap. Iets later in de zwangerschap kreeg ik zwangerschapsdiabetes en een hoge bloeddruk. En aan het eind van de zwangerschap bleek ik pre-eclampsie te hebben wat uiteindelijk HELLP werd. Dus nee, ik heb niet echt kunnen genieten. Het was voor mij een kwestie van uitzitten en accepteren dat het zo moeilijk ging, al was dat wel heel erg moeilijk. 

 

Dus je was misselijk tijdens je zwangerschap?

Ja, nogal. Niet alleen in het begin trouwens. Ik heb vanaf 7 weken medicatie gehad tegen de misselijkheid, maar ik gaf heel veel over. Toen ik in 1 weekend 3 kilo afviel en meer dan 15x had overgegeven op een ochtendje, heb ik naar het ziekenhuis gebeld en bleek ik ernstig uitgedroogd te zijn. Ik had hyperemesis gravidarum. Een extreme vorm van zwangerschapsmisselijkheid. Dat was helaas niet weg te krijgen met beschuit en lauwe cola. Een vochtinfuus lapte me gelukkig wel weer op, maar het overgeven is de rest van de zwangerschap een ding gebleven. Vreselijk was dat. Misselijk zijn is zo naar en drukt echt een stempel op je hele dag.

 

Had je bijzondere (eet) gewoontes tijdens je zwangerschap?

Gekke eetgewoontes had ik niet, ik had zwangerschapsdiabetes (vanaf 16 weken) en ik moest dus heel veel overgeven, dus ik zat op een streng dieet en kon maar weinig eten. Wel was ik erg vergeetachtig en chagrijnig. Maar goed, ik denk dat je chagrijnig mag zijn als alles zo moeizaam verloopt haha. Al heb ik wel medelijden met mijn man en moeder. Die hebben flink gesnauw over zich heen gekregen. 

 

Na hoeveel weken zwangerschap beviel je?

Met 36 weken zwangerschap ben ik ingeleid omdat de pre-eclampsie doorbrak, maar het duurde nog een paar dagen tot mijn lichaam begreep dat ik moest gaan bevallen, waardoor ik toch nog HELLP heb gekregen. Met 36,5 weken is Maik uiteindelijk ter wereld gekomen. Door de zwangerschapsdiabetes was hij niet klein, maar juist daardoor was hij echt een rand-prematuur, want hij had meer energie gestoken in groeien dan in ontwikkelen. Gelukkig hoefde hij maar 3 dagen op de neonatologie te blijven, maar dat waren 3 vreselijke dagen. 

» Lees ook: de gevolgen van HELLP-syndroom

 

Was het een natuurlijke bevalling of een keizersnede?

Het is een natuurlijke bevalling geworden. Al mocht ik die dag niet meer eten. Als ze die ochtend niet bij mijn vliezen had gekund, was ik naar de OK gereden voor een keizersnede. Gelukkig kon ze mijn vliezen breken en mocht ik alsnog natuurlijk bevallen. 

 

Was het geslacht van je kindje een verrassing of wist je het al lang?

Dat wisten we al met 14 weken haha. Ik was ervan overtuigd een dochter te krijgen, maar het bleek opnieuw een jongen te zijn. Gelukkig had ik toen nog ruim 22 weken om aan dat idee te wennen. 

 

Hoe hebben jullie je zoon genoemd?

Hij heet Maik. Het viel nog niet mee om weer een jongensnaam te bedenken. Bij onze oudste (Luuk) vonden we het al lastig, maar nu was er echt maar 1 naam die ons allebei aansprak. Mike. Alleen wilde ik graag een Nederlandse spelling.

 

Als je het overnieuw mocht doen, zou je dan proberen de zwangerschap anders te beleven, iets anders te doen?

Het zou fijn zijn als het anders had gekund. Ik nam het me na de eerste zwangerschap (die bijna net zo moeizaam verliep) voor om het bij een volgende anders te doen. Maar het was nog erger en zwaarder. Daarom ga ik het mezelf niet eens meer aan doen om nog zwanger te worden. Ik kan het mentaal, maar ook lichamelijk echt niet aan om dit nog eens door te moeten maken. 

» Lees ook: Een traumatische bevalling

 

Heb je nog tips voor mama’s to-be?

Neem klachten serieus. Ik heb zo vaak vriendinnen horen klagen over een strak gevoel boven de maag of over hoofdpijn. Dat waren bij mij signalen dat er complicaties optraden. En het is zo belangrijk om bijvoorbeeld een hoge bloeddruk tijdig onder controle te krijgen. Je kunt maar liever 10x te vaak bellen dan te weinig. Dat klinkt cliché, maar het is echt zo. Het leven dat in je groeit is kwetsbaar, wees er zuinig op. En ook op jezelf! 

» Lees ook: Help ik heb HELLP-syndroom

 

Dank je wel voor dit interview Joyce en voor je mooie zwangere buikfoto. Meer weten over Joyce? Volg haar dan op haar blog en op social media via Facebook en Instagram.

Meer uit deze rubriek lezen? Ga naar De zwangere buik van….