Ik was zwanger en draagster van de GBS-Bacterie

Mijn oudste meisje werd maar liefst zes weken te vroeg geboren. Nadien kreeg ik te horen dat ik draagster was van de GBS-bacterie oftewel Streptokokken B en dat deze ook nog eens actief was. Mijn vliezen braken met 32 weken en een beetje. Ik bleek een hoge vliesscheur te hebben en mijn meisje was al ingedaald. Daardoor functioneerde haar hoofdje als ‘’stop’’, verloor ik niet al het vruchtwater en kwam de bevalling niet meteen op gang. Uiteindelijk werd ze met 34 weken geboren. Het heeft er alle schijn van dat mijn vliezen zijn gebroken door de GBS-bacterie, al kon men dat niet met zekerheid zeggen. Tijdens mijn tweede zwangerschap bleek deze rottige bacterie weer actief. Gelukkig waren we er deze keer van op de hoogte. Zo konden we de maatregelen treffen die nodig waren.

 

Strepto…wattes?

Dat was ook mijn eerste reactie. Nooit eerder had ik hier van gehoord. Althans, niet van die Streptokokken B bacterie tijdens de zwangerschap en van de risico’s die dat met zich meebrengt. Met mijn oudste meisje kwam het helemaal goed. Ze was met haar 2215 gram en maatje 42 een ukkepuk. Maar wat was ze dapper en wat was ze sterk! Ze kreeg preventief een infuusje met antibiotica en werd gelukkig niet ziek. Na drie weken mocht ze naar huis. Daar moesten we haar nog drie maanden nauwlettend in de gaten houden. Ze kon binnen die marge alsnog ziek worden. Dit gold ook voor mij. Tekenen als koorts/ onder temperatuur, verkleuring van gelaat en ademhaling konden er op wijzen dat de bacterie haar in haar greep had. De kraamverzorgster was ook op de hoogte en hield ons meisje ook goed in de gaten. Vaak wordt er nogal luchtig gedaan over deze bacterie. En dat terwijl de gevolgen desastreus kunnen zijn. Denk aan: bloedvergiftiging, longontsteking of hersenvlies ontsteking. Geen fraaie aandoeningen! En ja, de kans is klein. Maar iedere kans is er één! Waarom zulke risico’s lopen wanneer de moeite relatief klein is om te controleren of iemand drager is?

Veel vrouwen zijn drager van de Streptokokken B bacterie

Een groot percentage van de vrouwen is namelijk drager van deze venijnige bacterie. De meeste vrouwen die draagster zijn, weten dit niet eens. Ondanks dat, worden zwangere vrouwen in Nederland, hier niet standaard op gecontroleerd. Een kweekje van de urine is het enige wat nodig is om vast te stellen of iemand drager is.
De streptokokken B bacterie komt voor in de vagina, de baarmoedermond of de darmen van de vrouw. In veel gevallen levert de bacterie geen klachten op. Door vroegtijdig breken van de vliezen, kan de bacterie in de baarmoeder terecht komen. Mogelijk ook bij de baby. De kans is daardoor aanwezig dat de baby in de buik al ziek kan worden. Die kans is echter het grootst tijdens de uitdrijving bij de bevalling. 

Als je tijdens je zwangerschap draagster blijkt te zijn, dan zal er vast worden gesteld of de GBS-bacterie ook actief is. Is deze niet actief? Dan zullen er geen maatregelen worden getroffen. Is deze wel actief? Dan is de kans groot dat er gepaste maatregelen getroffen zullen worden. In mijn geval hield dit in dat ik tijdens mijn tweede zwangerschap in week 38 ingeleid zou worden. De dreiging van vroegtijdig breken van de vliezen en vroeggeboorte, wilden ze hiermee voorkomen. Dit was gebaseerd op de gegevens van mijn eerste zwangerschap. Met gebroken vliezen, loopt de baby meer kans om geïnfecteerd te worden met de bacterie. Ik zou dan twee giften antibiotica via een infuus toegediend krijgen. Tussen de twee giften moest minimaal vier uur zitten. De baby hoeft dan geen antibiotica kuur te krijgen. Na de bevalling moesten ik en de baby nog 48 uur ter observatie in het ziekenhuis verblijven.

Het protocol en de manier van aanpak verschilt per situatie en per verloskundige of ziekenhuis. Lees je dus goed in, laat je goed informeren en trek aan de bel wanneer het aangewezen plan voor jou niet goed voelt.

Dat de bacterie tijdens de eerste zwangerschap actief was, wil niet zeggen dat dit een volgende zwangerschap ook zo is. Net zoals mijn eerste zwangerschap, bleek de bacterie bij mijn tweede zwangerschap wederom actief. Vanaf 36 weken werd ik van de verloskundige overgedragen aan het ziekenhuis. Wekelijks kreeg ik een echo en in week 38 was het de bedoeling dat ik zou worden ingeleid. Echter bleek ik in het ziekenhuis al vijf centimeter ontsluiting te hebben. Die zogenaamde inleiding had meer weg van een zogenaamde afwerking, van inleiden is het niet meer gekomen. De eerste antibiotica gift kreeg ik nog op tijd. De tweede heb ik nooit gekregen. Toen was mijn meisje al geboren! Gezond en wel. En ook ik kwam er goed vanaf. Want ook de moeder kan binnen deze marge nog ziek worden van de bacterie.

De derde zwangerschap was de GBS-bacterie niet actief 

Tijdens mijn derde zwangerschap bleek de bacterie niet actief! Dit zou een opluchting moeten zijn, maar niets was minder waar. Hoe gek dit ook mag klinken, dit betekende paniek bij mij. Want al was dit ding niet actief, ik was nog wel altijd draagster. Nu volgden er geen extra controles of preventieve maatregelen. Ook werd ik niet overgedragen aan het ziekenhuis en bleef ik bij mijn verloskundige. De ene vertelde me dat ik vanwege mijn achtergrond een medische indicatie zou krijgen, terwijl de andere me vertelde dat ik gewoon thuis mocht bevallen. Die verschillen in informatie en het feit dat men voorbij ging aan in ieder geval mijn eerste zwangerschap (vroeggeboorte), zat me allerminst lekker en dat bleef ik ook aankaarten. Wie kon mij immers vertellen dat de bacterie later in mijn zwangerschap niet alsnog besloot om actief te worden? Of dat ik deze keer wederom te vroeg zou bevallen? En misschien zou ik deze keer wel weer in rap tempo bevallen? Niemand kon mij dat vertellen! Want de kennis, ervaring en protocollen omtrent de GBS-bacterie, blijken nogal eens te verschillen per verloskundige en per ziekenhuis. Uiterst frustrerend vond ik dat en het maakte me enorm onrustig. Ik kon er echt nachten wakker van liggen. Honderden vragen en honderden onzekerheden.
Uiteindelijk wist een inval-verloskundige me de juiste woorden en de juiste geruststelling te geven. Ze nam mijn angst serieus en vond deze en mijn vragen ook meer dan gegrond. Wat fijn! Zij zou mijn open liggende vragen voor me uitzoeken en ophelderen en ze wist me ook echt wat te vertellen over deze bacterie. Eén en ander viel door haar, nu pas, op zijn plek. Zij wist waar ze het over had. Zo kon ze me uitleggen waarom er pas een kweekje werd gemaakt rond de 35 weken zwangerschap en niet eerder. Dat was iets waar ik me mateloos over kon frustreren. Immers was mijn oudste dochter al met de 34 weken geboren.

Zij wist me te vertellen dat dit met de tijd van de kolonisatie van de bacteriën te maken had. En zij stelde me, zoals zij dit noemde,  een ‘’kraam klinische bevalling’’ voor. Dan zou ik gewoon in het ziekenhuis bevallen en ter observatie nog één nachtje blijven met de baby. Als er dan onverhoopt toch iets zou gebeuren, dan waren we op de juiste plek. Want doordat de bacterie ditmaal niet actief was, was er ook geen reden tot medische indicatie en zou ik dus gewoon thuis mogen bevallen. Van die gedachte alleen al werd ik onpasselijk! Leuk dat die GBS-bacterie niet actief was, maar het stelde me in dat opzicht gewoon niet gerust. Deze fijne dame begreep dat en erkende mijn angst en de vragen die dit bij me opriep. We spraken een plan van aanpak af die me houvast en geruststelling gaf.

Ik zag mijn bevalling door haar weer met vertrouwen tegemoet!

Voor het eerst tijdens mijn zwangerschap had ik berusting. Nu was er een concreet plan en wist ik wat te doen of hoe te handelen. Eindelijk rust en meer zekerheid. Mijn laatste meisje bleef keurig tot de 39 weken in mijn buik zitten en er volgde een vlotte en bijna serene bevalling. Het verliep heel erg soepel en de angst was voorgoed verdwenen. Geen toeters en bellen ditmaal. Geen snoertjes of CTG’s en geen infuus in mijn arm. Wat gaf dat een vrijheid en wat hielp dat om op mijn manier de pijn op te vangen en mijn lichaam haar werk op haar eigen wijze en eigen tempo te volbrengen. Mijn lichaam en ik leverden een knap staaltje anticiperen op. Als ik het niet meer wist, wist zij het wel. Ik hoefde alleen maar te volgen.

Mijn meisje kwam gezond ter wereld en ook ik verkeerde in goede conditie en goede gezondheid. Uiteindelijk kijk er met een heel goed gevoel op terug. Maar boy, oh, boy, wat was het toch spannend en wat heb ik op mijn strepen moeten staan omdat ik mij lang niet gerust voelde over het plan van aanpak, de uiteenlopende informatie en de maatregelen. Of beter gezegd, het ontbreken daarvan.

Dit is ook nog een fijne en heldere link voor meer informatie.

» Lees hier: meer over premature bevallingen