Zindelijkheidstraining: alles voor de poep

'Maaaamaaaa, ik ben klaahaaarrr! Ik heb gepoehoept' roept mijn zoontje trots. 'Mag ik nu een sticker?' Tuurlijk mag jij een sticker! Ik weet niet wie blijer is, kind2 of ik. Nooit geweten dat je zó blij kun je zijn wanneer je kind poept! Want dat poepen niet de normaalste zaak van de wereld is, dat weten we inmiddels wel. 

Dat zindelijk worden hebben we pas 1 keer eerder gedaan in ons gezin en dat ging heel gemakkelijk. 1,5 jaar was ze toen onze oudste voor het eerst op het potje ging zitten en een plas later stapte ze er zeer triomfantelijk van af. Na die dag ging mevrouw dagelijks op het potje en gaf ze aan wanneer ze moest. Na een paar maanden, ging de luier definitief weg en ook snachts bleef ze droog. Appeltje eitje dus, dat zindelijk worden. Geen idee waar andere ouders het over hebben wanneer ze zindelijkheidstraining lastig vinden. Je zet je kind toch gewoon op het potje? Nou, niet dus bleek met  kind2…

Hallo zindelijkheidstraining, welkom dramatiek!

Orman weigert na het enthousiaste begin en half zindelijk zijn, pertinent op het potje te gaan. Na het een paar dagen de zindelijkheid onder zachte dwang geforceerd te hebben, laat ik het los. Iedereen wordt er naar van en dat is het laatste wat ik wil. Ik had me verheugd op poep in een wc wat je met 1 druk op de knop doorspoelt, in plaats van aan de billen van mijn kind en met een beetje pech en onfortuinlijk vegen op mijn hand. Toch maar weer die luier om en we kijken het aan wanneer meneer zelf besluit dat een luier overbodig is. 

Dit loslaten heeft zo'n 6 maanden geduurd en op een ochtend aan het ontbijt, zegt kind2 uit het niets dat hij naar de wc moet. 'Ik moet écht plassen mama, NU!'. Verbaasd kijk ik naar kind2 en nadat hij zijn dringende boodschap steeds luider begint te herhalen, breng ik hem naar het toilet. Hij gaat op het potje zitten en wil die dag geen luier meer om. Eh, ok, vooruit dan denk ik...? De hele dag gaat kind2 naar de wc op het potje. Het plassen gaat perfect. Jeej! 
Alleen dat poepen blijkt gevoelig te liggen...
Om te huilen, zo erg... 

Alles voor de poep

Dagenlang houdt hij het op, hij weigert simpelweg op het potje te gaan en zelfs plassen wil hij uiteindelijk niet meer. Het voelt weer alsof we terug bij af zijn en ik voel de onmacht als mijn dreumes kermend van de buikpijn bij me komt. 'Mijn buik is vol' zegt hij steeds, terwijl de tranen over zijn wangen biggelen, maar het enige wat voor verlichting gaat zorgen, is datgene wat hij pertinent weigert. 
Uiteindelijk besluit ik hem een luier om te doen als hij weer huilt en zegt dat zijn buik vol zit. Hij moet dan wel naar de wc, want de woonkamer is om te spelen, de keuken is om te koken en het toilet is om te plassen en te poepen. Deze logica snapt de kleine man en gaat er na wat aanmoedigingen, gewillig zijn boodschap doen.

De luier gaat weer af, even poetsen en hup, weer een onderbroek aan. Dit gaat best goed en ik krijg weer hoop dat de luier binnenkort weg kan. Niet dus. Zodra er een andere situatie is, denk aan bezoek over de vloer of zelf de deur uit, houdt hij alles op en zijn we weer terug bij het begin... Niets helpt. Het is werkelijk om radeloos van te worden. Geen cadeaus, geen afstreepmethode met een beloning in het vooruitzicht, geen stickers en zelfs geen snoep. Snoep is in ons huis zeer uitzonderlijk, maar zelfs dat helpt hem niet over de streep. Totdat meneer geen stickers mag plakken bij het plassen en hij de nieuwe autostickers ziet.  
Maar ik heb geplast! Ik wil een sticker plakken. 
Je krijgt een sticker wanneer je poept. 
Maar ik heb geplast! 
Wanneer je hebt gepoept, mag je een sticker plakken. 
Een auto sticker? 
Ja, een auto sticker. 
Inmiddels is Orman een heuse poepkampioen die overal naar het toilet durft en heb ik voor het eerst in mijn leven voor €20 aan stickers ingeslagen! Alles voor de poep!