Wereld Suïcide Preventie Dag
Tegenwoordig is er iedere dag wel een dag waar een speciaal thema, onderwerp, of voedingswaar aan hangt. Nationale pannenkoeken dag, rode lippenstift dag, de dag van de borstvoeding, broer/zussen dag, de dag van de witte stringetjes, de dag van de stoeptegel, de dag van de vriendschap, rokjesdag en ga zo maar door. Onderwerpen en thema’s worden tot in de den treuren uitgemolken. Meestal krijg ik hier behoorlijke jeuk van, terwijl ik juist voorstander ben van het bannen van de vanzelfsprekendheid. Eigenlijk zou ik al deze dagen dus enorm toe moeten juichen. De onderwerpen waar het dan een speciale dag voor is, spreken mij negen van de tien keer niet aan.
Maar vandaag is het Wereld Suïcide Preventie Dag.
Er heerst een enorm taboe op suïcide
Op 10 september is het ‘Wereld Suïcide Preventie Dag’. Iedereen die mij een beetje kent, weet dat dit onderwerp mij enorm aan het hart gaat en dat ik er mijn missie van heb gemaakt om dit beladen onderwerp bespreekbaar te maken. Hoe waardevol zou het zijn als we net zo makkelijk over suïcide konden praten als over die gebroken been die maar niet wil helen? Twee uiterste ‘mankementen’, het een zonder taboe, het ander precies het tegenovergestelde.
Rouwen is een doorlopend proces
Waarom? Nou ja, het is nou niet heel gezellig om het over een doodswens te hebben of over mijn moeder die zichzelf van het leven beroofde. Klopt! Er vallen nog altijd stiltes als ik over mijn moeder vertel en dan met name over de manier waarop zij is overleden. Voor mij dagelijkse kost, iets waarin ik geen keuze heb om mee te leven. Of mee te leren leven. Ik moet! Of ik nou wil of niet! Want al begrijp ik haar keuze, ermee leven is écht hele andere koek.
In iedere levensfase moet ik weer overnieuw een rouwproces doorlopen, want ik kom haar telkens op andere lagen weer tegen. Het missen wordt niet minder, het wordt anders en het groeit met mij mee. Het zal mij nooit verlaten! Haar keuze heeft een stempel voor het leven bij mij achter gelaten. Soms kan ik daar prima mee uit de voeten, maar er zijn ook nog regelmatig momenten dat dit me meer moeite kost. Dan ben ik verward, verdrietig en voel ik onmacht. Soms voel ik me weer net zo overvallen en overweldigd als op de dag dat ik hoorde dat ze er niet meer was, dan dringt het knetterhard door dat ik mijn moeder ben verloren. Al is het komende oktober reeds 12 jaar geleden, deze momenten heb ik nog steeds! Nog steeds heb ik niet altijd het besef en heb ik momenten dat het ineens doordringt. Dan voel ik weer even waar ik allemaal doorheen moest en wat haar verlies met mij deed en wat dit nog steeds met mij doet. Ik ben mijn moeder verloren aan de meest slopendste en oneerlijkste ziekte op aarde!
Depressie en/of psychische ziekte is een sluipende moordenaar
Want dat is het met recht! Depressie en/ of psychische ziekte is net zo’n sluipende en meedogenloze moordenaar als veel andere ongeneeslijke ziektes. Als we er nou eens met deze ogen naar konden kijken, dan was dat ene woordje; ‘suïcide’, ‘zelfdoding’ of ‘zelfmoord’ misschien net iets minder eng, maar ontstaat er wat meer begrip en opening. Iemand die een erkende ongeneeslijke ziekte moet doorstaan, hoeft dit doorgaans niet in zijn uppie te doen en wordt aan alle kanten gesteund en heeft men lief tot de laatste seconde. Dit is zo anders voor iemand die zijn mentale strijd veelal in eenzaamheid moet strijden. Hoe schrijnend is dat? Dat breekt echt mijn hart.
De hulpverlening weet het ook niet
Maar ja, als men in de hulpverlening niet eens weet hoe met dergelijke cliënten om te gaan, hoe lastig is dit dan voor de leek of voor de omgeving van iemand die met dergelijke problematieken worstelt? Er wordt op zoveel vlakken nog zoveel tekort geschoten! De eerste stap is het bespreekbaar maken en iemand zijn verkapte hulpvraag horen door al die onmacht heen. Natuurlijk wil niemand écht dood, iemand wil niet meer de pijn voelen die zijn lijden ondraaglijk maakt. Het ondraaglijke lijden moet stoppen en de enige wijze om hiertoe te komen is vaak die ene hartverscheurende keuze. Dat is niet verholpen met een Aspirine of een pleister. Luister. Zonder oordeel. Erken. Omhels en heb lief.
Jij kunt helpen
Heb jij de petitie al getekend? Breng suïcidepreventie in de basisopleiding van hulpverleners. Teken HIER de petitie! Het helpt ons weer een stap verder in het kader van suïcidepreventie.
Meer blogs van Judith:
Reacties 0