De wereld van een 8-jarige

In maart wordt onze oudste dochter maar liefst 8 jaar! Wow! Voor mijn gevoel lag ze gisteren nog als een pasgeboren, klein, hulpeloos en glibberig baby’tje op mijn borst. Maar dat is dus al weer bijna 8 jaar geleden.

In die tijd heeft ze al heel wat fases doorlopen en zijn er heel wat centimeters in lengte bijgekomen. Dat kleine baby’tje is ze allang niet meer. Afgelopen zomer leek ze zich ineens in een heuse puber te hebben ontpopt. We wisten even niet wat ons overkwam. Ons kleine meisje kreeg een mening en leek overal tegenaan te schoppen. Niets was goed en alles was saai en vooral heel erg stom. Alles wat eerder leuk was, daar was ze nu ineens voorbij gegroeid. Alles wat eerst recht was, dat was nu krom en andersom. Ze was lastig te pijlen en vaak erg grillig. Dat ligt nu alweer eventjes achter ons.

De volgende fase lonkt al weer!

Echter rolt ze nu weer een andere fase in. Brr…wat een jeukwoord is dat eigenlijk hé, ‘fase’. Het hoort gewoon bij de ontwikkeling waar kinderen doorheen gaan. Waar ze zich eerder het liefste richtte op één beste vriend, ontdekt ze nu dat de horizon verder rijkt dan slechts die ene vriend. Er blijken warempel nog meer leuke potentiële vrienden en vriendinnen rond te huppelen op deze planeet. Ze hopte de laatste tijd van de ene vriend naar de andere en zette alles op alles om speelafspraken te maken. Ja, vriend, ze speelt liever met jongens dan met meisjes. Maar zelfs dat lijkt nu een omslag te maken, want voor volgende week staat er een speelafspraak met een meisje gepland. Het liefste bij ons thuis, want ze pronkt graag met haar spulletjes en haar slaapkamer. Nou ja, pronken is misschien niet helemaal de juiste omschrijving. Ze speelt en deelt graag en ze is heel trots op haar eigen slaapkamertje. Haar wereld wordt groter en die probeert ze ook uit te pluizen en te begrijpen, maar dan wel het liefste in haar eigen veilige omgeving. Dat levert natuurlijk wel eens de nodige tegenstrijdigheden op. Mijn meisje is geen groepsdier en veel van haar leeftijdsgenootjes wel. Dat botst zo nu en dan en daardoor voelt ze zich weleens onbegrepen.

Ze was zo verdrietig

Intens gekwetst was ze afgelopen week, toen een speelafspraak niet doorging omdat het betreffende vriendje de afspraak was vergeten en al een andere speelafspraak had gemaakt. Ze was ontroostbaar. Al het hele weekend had ze naar deze afspraak uitgekeken en al stuiterend kwam ze na school op me afgerend. Helemaal klaar voor de speelafspraak. Wat was de teleurstelling groot toen ze zonder pardon aan de kant werd gezet. Hoewel, niet helemaal zonder pardon, want het ventje had het duidelijk niet met voorbedachten rade gedaan. Ze mocht anders wel met hun meespelen. Dat was het moment dat ze met gebogen hoofd afdroop. Ze voelde zich over het hoofd gezien en daardoor was ze flink gekwetst. Iets wat haar vriendje niet helemaal begreep. Ze leert nu op pijnlijke wijze dat haar verwachtingen niet die van een ander hoeven te zijn. Dat is op haar leeftijd moeilijk te begrijpen. Ze is loyaal en trouw. Ze onthoudt en komt beloftes na. Dat geldt niet voor iedereen. Hallo, dat geldt voor de meeste kinderen van rond haar leeftijd niet. Maar leg dat mijn meisje maar eens uit.

Vriendjes en vriendinnetjes worden steeds belangrijker

Het ene moment kan ze helemaal opgaan in haar spel, het volgende moment verveelt ze zich te pletter. En dan trekt ze acuut de lade aan keuzemogelijkheden open bij wie ze aan kan kloppen om af te spreken. Wanneer er niemand beschikbaar is, stort haar hele wereld in. Niemand wil met haar spelen. Het verschil tussen niet willen en niet kunnen, dat doet er dan niet meer toe. In haar hoofd is de hele wereld dan tegen haar. Of, háár wereld. Dat is lastig om mee om te gaan. Ineens is er geen lol meer aan wanneer er geen kameraadje beschikbaar is om mee te spelen, terwijl ze zich eerder prima in haar eentje kon vermaken en hier niet zo’n waarde aan hechtte.

» Lees ook: mijn kind wordt niet uitgenodigd voor kinderfeestjes

Sociale interactie is zo ingewikkeld

Ja, mijn meisje wordt groter, ouder en is volop in ontwikkeling. Ze ontvouwt zich en ontplooit zich en dat gaat nog heel erg ruw en van de hak op de tak. Ze leert zichzelf kennen door interactie met anderen. Dat zijn soms wrede spiegels die ze voor krijgt gehouden. Zo enthousiast als ze is, zo diep kan de teleurstelling zijn wanneer verwachtingen anders uitpakken. Ze maakt kennis met teleurstelling en sociale vaardigheden. Ze struikelt vaak en krabbelt dan voorzichtig weer op. Wat kan het leven soms ingewikkeld zijn, zeker als je acht jaar bent en nog niet begrijpt dat jouw waarden en normen, niet die van een ander zijn. Je bedoelt het zo goed, maar dat wordt niet altijd zo geïnterpreteerd. En soms is het juist weer andersom en dan begrijpt zij die ander weer niet. Dan kom je van een koude kermis thuis. Dat is een les die ze moet leren en die ze ook zal gaan leren.

Het wordt vanzelf makkelijker

Maar er komt ook een dag dat ze haar schouders ophaalt als een ander niet de moeite voor haar doet die zij in een ander steekt. Of wellicht krabbelt ze zich achter haar oren en stelt ze haar verwachtingen juist bij. Zo komt ze steeds dichter bij zichzelf en leert ze ook steeds dichter bij een ander te komen. Alleen is ze dan wel heel wat jaren verder en zal ze nog heel wat keren tegen teleurstelling aan zijn gelopen. Tot die tijd ben ik er en zal ik haar vertellen dat zij goed is zoals zij is, al voelt dat voor haar misschien vaak niet zo. Door te vallen en door weer op te staan zal zij beetje bij beetje alle onnodige ballast laten liggen en het bruikbare koesteren en verweven in haar karakter.
Zij is goud waard

Lief meisje, je bedoelt het zo goed en je bent al zo wijs en trouw in je omgang met anderen. Je weet niet half hoe innemend en betoverend dat is. Degene die jou als vriendin mag rekenen, die is een echte geluksbips. Maar meisje, je hebt gelijk hoor…het is soms zo verrekte moeilijk en ingewikkeld om met anderen om te gaan. Dat vind ik zelf ook nog vaak…

Meer blogs van Judith: