Ow, ow Corona: wat leer je ons toch veel
Er wordt gegild en aan elkaars kleding getrokken. Zucht. De kinderen hebben ruzie. Ruzie om wie er naast de juf mag zitten. Nog maar een zucht. Stiekem vind ik het wel grappig, 3 kleine mensjes die ruziën wie er naast mij mag zitten. Het gegil en getrek is vervelend, maar de reden waarom had ik 2 weken geleden niet kunnen bedenken. Wat een mop. ‘Ik wil ook naast de juf!’ roept de kleine Pluis. ‘Jij zat gisteren naast de juf, ik mag vandaag naast de juf!’ roept K2 (kind2) terug.
De juf maakt een einde aan de ruzie
De Juf, ik dus, maakt een einde aan het geruzie en zet 2 kinderen naast me en 1 tegenover me. Een kring zo klein, dat er slechts 4 stoelen in zitten en tóch groot genoeg om er ruzie over te krijgen. Dat is knap. We beginnen met een weekliedje en ik vertel de planning van vandaag. We gaan muziek doen! Het verwachte enthousiasme blijft uit. Sterker nog, uit het niets heb ik 3 mopperende kinderen die daar absoluut geen zin in hebben. Als er 1 schaap over de dam is... potverdikkie, wat klopt zo’n spreekwoord toch. Er is 1 kind dat protesteert tegen de muziekles en ineens heb ik 3 kinderen die weigeren.
Ondanks het protest, volgen we toch het lesje van Meester Christiaan, de muziekleraar bij ons op school. Al snel zingen er 3 kinderen vrolijk mee en het deuntje van ‘kaboutertje, kaboutertje’ zit nóg in mijn hoofd. ‘Dat is leuk mama! Het is echt de leukste dag ooit’ hoor ik voor de miljoenste keer. Grappig, hoe vaak dit de afgelopen weken al is geroepen.
De leukste dag ooit
De Dochter schrijft in haar Frozen tablet en met 1 oog lees ik mee. ‘Ik hep een heele fijne dag gehad sara. Ddag’ schrijft K1. Wat zoet! Ik ben blij dat het thuis zijn goed uitpakt. Ondertussen denk ik aan alle kinderen die behoefte hebben aan een schoolstructuur, omdat ze dat thuis missen of de kinderen die niet de middelen hebben om überhaupt thuisonderwijs te kunnen bieden. Er is zo veel verborgen armoede in Nederland. En al ben je niet arm, meestal is er maar 1 computer per gezin. Als je nu met 4 man thuis zit... zie maar een werkend roulatiesysteem te bedenken. Alhoewel, het gaat niet alleen om het hebben van de juiste middelen.
Niet iedereen is geschikt voor thuisonderwijs
Niet iedereen is geschikt voor thuisonderwijs. We zijn niet allemaal juf of meester. Ook ik niet die aan pubers en adolescenten les geef. Ik laveer tussen gillend gek worden met het schuim uit mijn mond en zen met kwelende violen op de achtergrond vertederd naar mijn kinders te kijken. Deze gigantische verschillen in hoedanigheid voel ik meerdere keren per dag, of uur zelfs! Sommige momentjes ontroeren me enorm. Die heb ik mooi in the pocket. De kleine K3 die zijn kwijlende koppie -jakkes- in mijn oor duwt en en hijgend fluistert dat ik op zijn feestje mag komen. Lief! Maar ook de gekmakende momenten dat iedereen elkaar verveelt en loopt te roepen, te stampvoeten, te gillen of tekeningen te verfrommelen... Altijd van een ander kind dan van jezelf uiteraard en natuurlijk altijd de mooiste tekening die ooit is gemaakt door de artiest in spé.
Het is zó vermoeiend. Wanneer ik alles en iedereen beu ben, roep ik boven de herrie uit dat iedereen NU naar de tuin moet. Ik tel tot 3, 1, 2, 2,5, 3. Nu! Er ontsnapt een zoveelste zucht uit mijn keel. De Man komt afgerend op de net voorbije commotie. Of er iets aan de hand is. Nee hoor lief, er is niks aan de hand. Dit is gewoon een doornormale, Corona lesdag thuis.
Hoe nederig kan een mens worden? Alle respect en hulde voor het basisonderwijs. Ow, ow Corona, wat leer je ons toch veel.
Meer blogs van Melek:
Reacties 0