Daar gaat ze dan... voor het eerst naar school

Het moment dat je dochter bijna 4 wordt… En dat je dan ineens gaat nadenken over hoe ze zich zal gaan ontwikkelen tot een ‘eigen' persoontje… You know what I mean? Had jij dat ook?

Ik ben niet zo’n emo mama en ik vind het geweldig dat ze bijna naar de basisschool gaat. Vooral voor haar zelf. Dat ze de hele dag bij leeftijdsgenoten is en nieuwe dingen gaat leren. Maar ineens moest ik denken aan dat ze een eigen persoonlijkheid gaat ontwikkelen. Dat doet ze natuurlijk heel haar leventje al, maar daar hebben vooral wij als ouders invloed op. Welk speelgoed ze krijgt van ons, welke tv programma’s ze kijkt, welke huisdieren, kleding etc. Dit jaar heb ik nog samen met haar een verlanglijstje gemaakt  voor 5 december en dan kies ik wat dingetjes uit een boekje, die mij nuttig en leuk lijken, en zij zegt dan ja of nee. Volgend jaar zal ze waarschijnlijk zelf dingen in haar hoofd hebben die ze heeft gezien bij vriendjes en vriendinnetjes of op tv.  En gaat ze daarover dus écht een eigen mening krijgen. Zo zal dat ook gaan met het uitkiezen van kleding, een sport, muziek, favoriete dier en ga zo maar door! Ik ben zo benieuwd waar haar interesses zullen liggen. Straks gaat ze shoppen leuk vinden haha! Dan mag ze mooi met oma de stad in. 

Maar ik ben ook benieuwd of ze veel vriendinnetjes/vriendjes zal krijgen (tot nu toe zijn jongens nog stom). Wordt het een sociaal meisje of krijgt ze een klein groepje vrienden.  Is ze leergierig of vind ze school straks helemaal niet leuk en interessant.  En begrijp me niet verkeerd hoor, ik vind het allemaal prima, zolang zij maar gelukkig is! Maar toch… ben ik gewoon vooral heel erg benieuwd.

En toen was de dag aangebroken dat ze mocht gaan wennen. Ze kent de school en haar juf al wel omdat ik ‘dansmoeder' op school ben en er een paar keer dansles heb gegeven. Toen mocht zij al in de klas spelen en de laatste keer wilde ze niet mee naar huis, dus mocht ze blijven tot de ochtend was afgelopen. ‘Ga jij maar even boodschappen doen ‘ zei ze. Ok, ze kan dus blijkbaar ineens zonder mama?!

Maar nu ze dan voor het ‘echt' ging, zei ze minder stoer: ‘als ik jou mis, kom ik wel naar de gymzaal , waar jij bent.’ ‘Nou’, zei ik, ‘mama is daar nu niet, ik ga naar huis toe’. ‘Dan laat ik de juf jou wel een berichtje sturen’. Al met al heeft ze het prima gedaan, ze zwaaide me binnen 5 minuten gedag, ging heerlijk zitten kleuren en was al In gesprek met een meisje.

En mama? Die had tijd te kort met haar veel te volle planning voor 1 ochtendje! Benieuwd hoe ze het de volgende keer gaat doen.

Waar dachten jullie over na toen de kleine naar school ging? En hoe was je er zelf onder?

Meer blogs van Yvonne: