Verliefd op je baby

Voordat ik Tijn had, kon ik me er niets bij voorstellen; het gevoel dat je als moeder bij je kind hebt, bijna vergelijkbaar met verliefdheid. Ik had wel eens mensen horen zeggen dat ze verliefd waren op hun kind en dat vond ik eerder lachwekkend dan dat ik het geloofde. Maar het kan dus écht…  

Voordat ik moeder werd

Ik ben geen typisch moeder-type en dat is zacht uitgedrukt. Tijdens mijn studie had ik altijd medelijden wanneer ik een moeder (of vader) zag ploeteren met een kindje. In die tijd zag ik eigenlijk ook alleen maar huilende, vervelende kinderen; de lieve kindjes die er bij nader inzien toch echt wel zijn, vielen me simpelweg niet op. Regelmatig heb ik richting Floris gefluisterd: ‘Zó leuk, kinderen!’ als er weer een kind uit z’n plaat ging in bijvoorbeeld een restaurant of vliegtuig. Ik heb me zelfs wel een zorgen gemaakt of ik wel ooit wel het idee zou krijgen dat ik een kind zou willen. Iedereen (lees: moeders) in mijn omgeving was in het antwoord hierop heel stellig; Dat gevoel komt nog wel. Toch kon ik het niet verklaren dat de meeste vriendinnen van mij al zeker wisten kinderen te willen, terwijl ik daarover twijfelde. I

k maakte in mijn hoofd een kosten/baten plaatje en kwam vaak tot de conclusie dat ik wel heel veel dingen waar ik gelukkig van werd op zou moeten geven als ik een kindje zou krijgen. Vooral mijn eigen moeder kon me hierover goed adviseren; zij benoemde altijd dat kinderen –los van de investering- je óók heel veel kunnen brengen én dat het moedergevoel vanzelf komt wanneer je zwanger bent. De knop moest dus nog even om…

Wanneer dat precies bij mij gebeurde, weet ik niet goed, maar ik denk ongeveer op het moment dat ik, in overleg met Floris, bewust stopte met de pil. Daar besefte ik me dat Floris en ik samen oud wilden worden en dat ons huis en onze financiële situatie zo goed was dat er plaats was voor een baby. Ons leven was en is stabiel in alle opzichten. Zo stabiel, dat de keuze om voor een baby te gaan bijna logisch was. Maar ik kon me nog niets voorstellen hoe het is om een baby te krijgen en te verzorgen en ik had nog geen flauw benul van wat een kind me allemaal zou brengen.

Liefde maakt blind

Hoewel velen daar anders over denken, vind ik baby’s over het algemeen niet de meest mooie wezens op aarde. Ik had wel eens gegoogled op ‘baby’ en schrok bijna van de plaatjes die dan tevoorschijn komen. Ik was dan ook een beetje bang dat ik mijn eigen baby niet mooi zou vinden. Maar… volgens mij is er geen enkele moeder die haar eigen baby lelijk vindt en ik hield me –als afgestudeerd psycholoog- vast aan het mere exposure effect waarbij alles dat je veel ziet ook mooier vindt. En het kwam allemaal goed; ik vind Tijn mooi zoals hij is. Ik moest wel even wennen aan hoe Tijn eruit zag in het begin. Ik weet dat ik de eerste keer dat ik Tijn zag me heel erg focuste op hem, zodat ik hem de volgende keer wel zou herkennen. En – na alle spookverhalen gehoord te hebben – het door zou hebben wanneer Tijn met een ander kindje verwisseld zou worden in het ziekenhuis.

Het concept liefde maakt blind werkt hier volgens mij enorm goed; je het zoveel liefde en moedergevoelens voor je baby, dat je hem/haar sowieso knap vindt… Ik denk zelfs dat de komst van Tijn mijn ideeën over knap en lelijk heeft veranderd; elk mens is namelijk knap op zijn eigen manier. En… uiterlijk is maar bijzaak; uiterlijk straalt, innerlijk bepaalt.

Je hebt het ervoor over

The struggle is wél real; voor de komst van een baby moest ik enorm veel opgeven. En nog steeds. Tijdens de zwangerschap begon dat al. Alles moest ik met een tandje lager doen; enorm frustrerend. Ik werk nu een dag in de week minder, terwijl ik mijn baan heerlijk vind om te doen. Ik was altijd redelijk fit en vind het enorm fijn om te sporten, het liefst in groepsverband. Dat is lastig in een gezinsplanning en daarom ben ik van volleybal af gegaan, maar ik mis die sportavond enorm.

Maar ik moest keuzes maken en ik heb gekozen voor de politieopleiding die één tot twee avonden per week in beslag neemt. Daarnaast was de woensdagavond de sportavond van zowel Floris als mij. Floris heeft ervoor gekozen om te blijven sporten, maar we kunnen niet meer tegelijk op de woensdagavond gaan sporten. En dan de vakanties; die worden wel echt anders met kinderen. Waar ik eerst de vakantie gebruikte om bij te komen van de drukte op het werk, is het nu bijna andersom. Uitslapen is er niet meer bij en tijd voor jezelf heb je alleen wanneer Tijn een dagje bij de opvang is.  V

erder was ik ooit stamgast op de website van Bonprix; wat heb ik daar veel geld aan kleding uitgegeven. Maar ja, ik kan mijn geld maar één keer uitgeven, dus inmiddels worden er veel minder pakketjes van Bonprix bezorgd. Overigens puilt mijn kledingkast nog steeds uit; gelukkig groei ik niet zo snel als Tijn uit de kleren! Punt blijft dat een kind ontzettend veel geld kost. En toch had mijn moeder gelijk; Tijn heeft ook zoveel moois gebracht, dat je de te brengen offers heel snel weer vergeet. Regelmatig kom ik mensen tegen die bijna net zo verliefd als ik naar Tijn kijken en zeggen: ‘Wat een rijkdom’. En ze hebben gelijk; je bent pas rijk wanneer je iets bezit dat niet te koop is.

Ik zie er nu al tegenop: loslaten!

Hoewel het heerlijk is wanneer Tijn een dagje bij de opvang is, zou ik echt niet meer zonder Tijn kunnen. Hij hoort er gewoon bij en het lijkt of hij er altijd al is geweest. Laatst kreeg ik van Facebook een herinnering van twee jaar geleden; Floris en ik waren op vakantie in Noorwegen. Toen was er nog geen sprake van een zwangerschap of baby. Ik kan me die vakantie nog heel goed herinneren, maar kan me eigenlijk niet voorstellen dat er een tijd was zonder Tijn – en dat dat nog maar twee jaar geleden is.

Hoe snel een mens kan veranderen, dat is niet normaal. En gelukkig hoef ik daar nog lang niet aan te denken, maar ik weet dat er ook een tijd van loslaten komt. Ik hoor ouders met oudere kinderen hier vaak over; hoe lastig en frustrerend het kan zijn... en dat ik vooral van deze periode moet genieten. Dat doe ik ook en toch kijk ik juist enorm uit naar de periode dat Tijn wat zelfstandiger is, kan zeggen wat hij denkt, verstandige keuzes kan maken en dat we samen met hem dingen kunnen ondernemen. Toch grappig, dat het gras aan de overkant dan altijd groener lijkt te zijn. Uiteindelijk heeft elke fase zo z’n charmes, denk ik.

Ik las laatst een mooie quote over loslaten: ‘Loslaten is niet de val breken, maar er zijn bij het opstaan’. Vooralsnog zit Tijn nog in de periode dat deze quote heel letterlijk op te nemen is én ik verzeker je dat ik nog heel wat vallen breek. Ik ben dus benieuwd hoe het echte loslaten mij straks vergaat.

Voor andere ouders in deze fase ; heb vertrouwen in het kunnen van je kind en schat risico’s realistisch in. Geef op basis hiervan grenzen aan. Laat hem/haar oefenen in allerlei situaties, kijk naar je kind en begeleid hem/haar hierbij. Probeer je eigen twijfels niet te projecteren op je kind.

Meer blogs van Suzan: