Verlatingsangst dat het zó erg kon zijn wist ik niet

Een nieuwe baan, wat spannend! Kriebels in mijn buik krijg ik er van. Ik heb er ontzettend veel zin in en laat de crèche weten dat de opvangaanvraag voor de jongste definitief is, want moeders staat weer voor de klas! K3 (kind3) mag de week ervoor wennen op de crèche. We beginnen met een uurtje op de eerste dag, om op de vijfde dag na 5 uur opgehaald te worden.

Vlak voor het wennen begint, word ik opgebeld en onze wendagen worden gereduceerd tot 3,5 uur wennen. ‘Er moet natuurlijk wel plek zijn’, wordt me belerend toegesproken door de strenge juf. Dat begrijp ik maar al te goed, maar een kind wat nog nooit naar de opvang is geweest en niemand kent, koud ergens achterlaten lijkt me niet heel bevorderlijk op deze leeftijd. Mijn bezwaren worden weggewuifd en we starten op maandag met een uurtje wennen.

Mama gaat om de hoek boodschappen doen en verschijnt na 55 minuten keurig op tijd bij de opvang. ‘Ender heeft het super gedaan!’ wordt me trots verteld. Met een uurtje spelen, had ik ook niets anders verwacht. Ik maak me meer zorgen om de volgende keer wanneer Ender 2,5 uur moet blijven en ze verwachten dat hij gaat slapen. 

Op donderdag is het zo ver. De lange ‘wendag’ van meneer Pluis is aangebroken. Vrolijk stapt hij naar binnen en wanneer ik hem gedag kus, gaat de kleine man blij spelen met ‘popom’, beter bekend als panda. Na een uur komt het gevreesde telefoontje en krijg ik te horen dat Ender heel verdrietig is en zijn mama wil. ‘Kun je hem nú ophalen?’ Het is geen vraag van de leidster. Ik zeg dat ik er aan kom, maar wil wel graag weten hoe ze dit gaan oplossen wanneer ik op mijn werk zit. Over 3 dagen moet ik beginnen aan een nieuwe baan, dan kan ik hem ook niet tussendoor ophalen. Mijn praktische vraag wordt aangezien voor een bezwaar om Ender op te halen. Zuchtend zegt de leidster dat hij best nog een uur langer mag blijven als mij dat beter uitkomt. Dat dat niet mijn punt was, gaat volledig langs haar heen. 

Eenmaal op de crèche aangekomen, stormt Ender op mij af en blijft maar huilen. Hij zit onder het snot en zijn gezicht is volledig opgezwollen door de zoute tranen. Zijn stem is schor. Hij laat me niet meer los. Met de hoge trooststem, probeer ik hem te sussen. Het lukt me niet.

De leidster vertelt dat het mis ging, zodra het tijd was voor het middagdutje. Ender weigerde zonder de vertrouwde fles in bed te liggen en het grote huilen begon. De leidsters met jarenlange ervaring vinden het onmogelijk hem te troosten en bellen uiteindelijk ten einde raad op. Er wordt gezegd dat we thuis maar lekker even moeten knuffelen en het straks wel weer gaat. Ender heeft me de rest van de dag niet meer los gelaten. Die dag kan ik geen stap verzetten zonder Ender. Hem in zijn kinderstoeltje zetten, is onmogelijk, want hij blijft krijsen om mama. Die nacht wordt de langste nacht ooit... Ender heeft uiteindelijk 1 uur geslapen.

‘Straks’ heeft 2 maanden geduurd. De afgelopen 2 maanden zijn met geen pen te beschrijven. Het was een hel met een net 2-jarig in- en intriest jongetje wat alleen maar kan huilen. Een verdriet te groot voor zijn kleine lijfje en te groot voor zijn ouders. Ongeveer 20 uur per dag huilen is moeilijk voor te stellen, maar wij hebben het aan den lijve ondervonden.
20 uur. 
Per. 
Dag. 
Slapen zit er niet in, want stel je voor dat mama er straks niet is. Oogjes vallen dicht, hup, wakker worden, want is mama er nog? O gelukkig, dan kunnen de oogjes dicht. Neeeee, wacht! Verlaatmeniet! Doe je ogen open, is mama er nog? Het is één grote uitputtingsslag om U tegen te zeggen.

Verlatingsangst is echt niet zo extreem, kom op, het valt heus wel mee, gewoon even doorzetten, alle 2-jarigen vinden dit een lastige periode en na een week of 2 gaat alles weer goed-achtige adviezen… Daar heb ik inmiddels een broertje dood aan. Sterker nog, ik word er à la minute opstandig van, want onze kleine Pluis heeft zijn gewenning weten te rekken tot een gruwelijke 2 maanden. Wij weten dat verlatingsangst niet mee valt! Van de crèche kregen we ondertussen verontrustende berichten binnen dat Ender weigerde te eten en te drinken. Of dat hij al 3 uur lang aan het huilen was en andere kindjes overstuur maakte met zijn gehuil... 

Terwijl ik dit typ, schiet ik weer vol. Wat een extreme periode hebben wij achter de rug. Stiekem verwijt ik het de crèche dat ze te weinig tijd hebben geïnvesteerd in de wendagen. Ik was met alle liefde een week later gaan werken als Ender dan wél normaal had kunnen wennen. Misschien was dit drama ons dan wel bespaard gebleven.

Sinds wij dit hebben meegemaakt, bagatelliseer ik verlatingsangst absoluut niet meer. Dat het zo extreem kan zijn als bij Ender, is gelukkig niet de norm. Dat het zo heftig kan zijn, hebben wij nooit geweten en de crècheleidsters ook niet. 
We zijn 3 maanden verder. Lachen kan Ender inmiddels gelukkig weer heel goed, maar je merkt dat er iets aan hem is verandert. Iets wat niet meer te repareren valt vrees ik. Of misschien beeld ik me dat alleen maar in door het schuldgevoel.  De crèche gaat een stuk beter. Ender gaat nu alleen nog huilen bij aankomst, stopt na een minuut of 10 en speelt vervolgens vrolijk met de andere kindjes. In de middag echter, wanneer K3 vindt dat hij naar huis kan, trekt de boef zelfstandig zijn jas alvast aan en wacht mét zijn jas aan op mama. Waag het vooral niet zijn jasje uit te trekken, want dan krijg je het met hem aan de stok!

En mama? Die racet van werk naar crèche en van crèche naar school voor de grote broer en zus. 
Verlaatmenietjes. Je krijgt er zóóó veel voor terug...! 

^{De afbeelding is van all about people: by Shutterstock}
 

Meer blogs van Melek: