Column: De veelzijdige rol als moeder

Naast de rol van moeder vervul ik nog talloze andere rollen voor mijn wondertjes. Ja, sorry… mijn sarcasme nam het nu al over. Laten we ze gewoon ‘’kinderen’’ noemen. Over welke rollen het dan gaat? Denk aan chauffeur, kokkin, werkster, entertainer, kamermeisje, sloofje, politieagent, mediator, ergens tussendoor schijn ik ook nog 4 dagen te werken en ga zo maar door. Ik krijg steeds meer affiniteit met de rol van moederloeder…eh, loedermoeder. Of is het nou ontaarde moeder? Weet je wat? We maken er gewoon ontaarde loedermoeder van! Nou ja, whatever.

Kijk…zie je? Gaat me steeds makkelijker af! Ik vind het een jeukwoord, maar dat is dan ook het enige wat ik vervelend vind aan deze term. Ik ben groot voorstander van de invulling van deze rol. Al heeft me dat echt wel wat jaren gekost hoor. De zogenoemde loedermoeder is namelijk helemaal niet zo’n loeder. Ze is slechts in staat zichzelf ook als prioriteit te zien. Tja, en dan word je in deze harde maatschappij nou eenmaal bestempeld als loedermoeder. We zouden deze term dan ook eigenlijk moeten vervangen door powervrouw. Nee, wacht… dat is ook al zo’n afschuwelijke benaming. Nee, laat mij dan maar lekker een loeder zijn. Een ontaarde loeder! Zonder moeder erachter. Want ik ben een loeder op alle fronten. Maar goed, ik wijk af.

Die ene rol krijg ik maar niet onder de knie

Er is echter één rol die ik maar niet onder de knie krijg, maar de verwachtingen bij mijn kinderen zijn hierbij wel altijd hoog gespannen. Leuke woordspeling, ‘’verwachtingen’’. Waarom? Dat zal zo blijken. Een mooi compliment hoor. Fijn dat onuitputtelijke vertrouwen in mij. Ah, kijk…nog een rol die ik met verve vervul: vertrouwenspersoon. Oh nee, hoe noem je dat? Ik ben juist alles behalve een vertrouwenspersoon namelijk. Geen geheim is veilig bij mij. Grapje hoor. Maar serieus, hoe noem je dan iemand waarin iedereen altijd het eeuwige vertrouwen heeft? Hmm… geen idee, ik kom dus niet verder dan ‘’vertrouwenspersoon’’. Wacht, is rots in de branding wellicht iets?

Ze zien een heuse weerman in mij

Ik ga even verder waar ik naartoe wilde: mijn kinderen (vooral de middelste) denken dus dat ik als de beste het weer kan voorspellen en dat ik precies weet wat de weersverwachting is en wat de elementen voor ons in petto hebben. Check buienradar gewoon even voor de weersverwachting. Want ik weet het niet! Het is tegen dovemansoren gericht. Ongevraagd kreeg ik de rol van weerman ook nog in mijn schoot geworpen. Correctie, weervrouw. Ja, ik ben een vrouw. Ik voel me een vrouw in een vrouwenlichaam. Ook best bijzonder in deze tijd. Dat is weer even wat anders tussen alle genderneutrale toestanden door hé? Lekker verfrissend. Toch? Oeps, ja… daar kwam die loeder in mij weer even naar boven. Een rol naar mijn hart.  

De zomer in je bol

Zodra de eerste zonnestralen hun intrede doen, is het zomer in de bol van onze meiden. Ook als de zon zich onverhoopt in de winter eens laat zien, is het in de wereld van mijn kinderen meteen zomer en worden de korte broeken zonder aarzelen uit de kasten getrokken. Dat het de dag ervoor nog -10 graden was en dat er een dik pak sneeuw ligt, doet er dan niet toe. De zon is alles waar ze dan oog voor hebben. Eigenlijk best vertederend. Ik weet niet wat het is, maar er is iets magisch aan korte mouwen en korte broeken. Ergens snap ik dat ook wel. Ik ben ook echt een lente- en zomermens. Als dan eindelijk door is gedrongen dat een korte broek in de winter echt niet wenselijk is, wordt er weemoedig afgeteld naar de lente en stiekem tel ik dan net zo hard mee. Want als het lente is en de zon schijnt, dan kan de korte broek wél aan. Maar maart roert zijn staart en april doet wat hij wil. Je begrijpt, het kan ook in de lente nog wel eens een ingewikkelde aangelegenheid worden. In de zomer ook overigens. De ene keer is een korte broek dan zelfs te heet en de andere keer kun je beter je skibroek tevoorschijn toveren.

Nu kan ik wel een korte broek aan toch?!

Als mei dan aanbreekt en we stevenen op juni af, dan kan echt die korte broek wel aan toch? Als ik voor de zoveelste keer aangeef dat ik het niet weet omdat ik geen weerman, eh…pardon, weervrouw ben, vraagt mijn middelste dochter me wijs het weerbericht dan even op mijn mobiel te checken. Nou had ik de avond ervoor echt wel naar het weerbericht gekeken, echter hebben ze het de laatste tijd zo vaak bij het verkeerde eind, dat ik daar niet meer zo op vertrouw. Op de dagen dat er een stralende dag wordt voorspeld, pakken donkere wolken zich samen en op de dagen dat er een halve tornado wordt verwacht, is er geen wolkje aan de lucht. Daar hebben mijn meiden geen boodschap aan. Ze blijven me steevast informeren naar het weer. Van de vele rollen die ik vervul en waarvan van mij wordt verwacht dat ik ze vervul, is die van weervoorspeller de moeilijkste. Ik kan het niet en ik wil het niet. Net zoals de weermannen- of vrouwen en alles daartussenin, zit ik er altijd naast.

Mijn oudste dochter kwam met dé oplossing

Nou kwam mijn oudste dochter onlangs met een geniale oplossing. Ze had een website gevonden waar er met slechts een ferme ‘’ja’’ of ‘’nee’’ antwoord wordt gegeven op de prangende vraag die iedere ochtend weer terugkomt: ‘’Kan ik een korte broek aan?’’ Met een punt NL erachter, is dat tevens de website aanduiding. Dat is precies wat ons gezin nodig had! Vanaf heden neemt  www.kanikeenkortebroekaan.nl het stokje van mij over. Wanneer de voorspelling uiteindelijk niet blijkt te kloppen, kan ik er ook niets aan doen. Het is de schuld van die website. Mijn dank is groot!

Wie ben ik eigenlijk?

Nu houd ik meer tijd over voor de overige belangrijke rollen waar ik me in dien te wurmen. Misschien kan ik de tijd die ik nu overhoud spenderen aan het vervullen van de rol van mezelf. Die is namelijk ook nog ergens. Of ik ga me eens bezig houden met first world problems. Heerlijk die ruimte en verschillende mogelijkheden die ik nu weer tot mijn beschikking krijg. Te beginnen met het checken van het weer voor morgen.

Meer blogs van Judith: