Kan je niet uitkijken!? #Doeslief

‘Sorry mevrouw, gaat het? U bent vast geschrokken.’ Wanneer ik naast me kijk, staart een beleefde jonge knaap van een jaar of zestien me bezorgd aan. Tijdens het inhalen tikte de stuur van zijn scooter, mijn stuur aan. Met mij was alles in orde, de tik was niet zo hard dat ik mijn evenwicht verloor. Ik was hooguit wat geschrokken. Ik knikte terug en vertelde dat het met mij wel ging. ‘Met jou ook alles goed? Wat gebeurde er nou?’ Hij legt uit dat hij eenvoudigweg te weinig ruimte in had gecalculeerd. Kan gebeuren! En we vervolgden ieder onze weg weer.

Haha, grapje!

Zo ging het in werkelijkheid verre van! In werkelijkheid werd ik met een rotgang ingehaald, werd mijn stuur door de stuur van de scooter aangetikt en schrok ik me wezenloos! De scooter scheurde een paar meter door en stopte toen abrupt. Niet om te kijken hoe het met mij ging, maar om te kijken of de stuur van zijn scooter wellicht was beschadigd. Omdat dit zo vreselijk onsympathiek overkwam, besloot ik om maar gewoon door te fietsen. Ik hoefde niet te weten hoe het met dit gastje ging.

Toen ik even later voor het stoplicht stond, dacht hij toch nog even verhaal te kunnen halen. ‘Kun je niet uitkijken?!’ Werd me toegesist. Verbolgen keek ik hem aan en snauwde hem toe dat dat meer aan hem was. Hij haalde me per slot van rekening met een rotvaart in en had duidelijk niet de capaciteit om zijn ogen en rijvaardigheid in te zetten op de manier waarop het wenselijk is op een smal fietspad. Zo lichtte ik hem vriendelijk, doch ernstig toe. Nee, ik moest volgens hem aan de kant gaan en uitkijken voor hém, gevolgd door de eerste onaardige aanduidingen. Oké, dus dit zou de toon worden van deze conversatie. Gezellig…

Deze jongen had een rijke verbeelding

Zijn volgende reactie was dat ik geluk had dat hij geen schade had, want dan zou ik dat moeten betalen. Ik moest lachen, deze jonge man had best wel een grote verbeelding. Ik verkondigde dat zijn rammelbak geen knip voor de neus waard was en dat er daarom niets te vergoeden viel. Mijn fiets daarentegen…

Hij reageerde nog geagiteerder en riep me toe dat hij niet één van mijn vriendjes was. Een insinuatie die me van binnen liet koken! Zijn reactie werd steeds verbazingwekkender. Weer kon ik een lachje niet onderdrukken. Dit knaapje was net uit de luiers, wat bazelde hij nou?! Mijn neerbuigende lachje triggerde hem om het eens over mijn moeder te hebben. En niet op een aardige manier. Wel goed dat hij dat onderwerp even aanhaalde, want dat maakte het bruggetje naar zijn eigen moeder net wat makkelijker. Die van hem had rijkelijk gefaald in zijn opvoeding, wist ik hem te vertellen. Het mannetje wond zich nog meer op en smeet met alles wat onaardig was. Dan druk ik me nog netjes uit. Ik vroeg hem of hij nu klaar was en verder met zijn leven kon, maar ook dat lokte weer meer woede uit. Hoe kalmer en sarcastischer ik uit de hoek kwam, hoe driftiger hem dit maakte.

Mijn geduld was op

Nu was ik het zat. Een ‘Houd je muil en scheer je weg vlegel!’ zette geen zoden aan de dijk. Geheel tegen mijn principes in zette ik grover geschut in en sneerde hem toe dat hij nu écht zijn grote bek dicht moest houden en de grootste tandenborstel moest kopen die er op de markt verkrijgbaar was…wellicht kon hij dan nog wat van zijn vuilspuiterij wegpoetsen. Hij was echter niet van plan om hier gehoor aan te geven en bleef intimiderend naast mij staan. Ik stond inmiddels al naast mijn fiets op de stoep en was niet van plan om weer op mijn fiets te stappen voordat hij uit mijn zicht was verdwenen. Zul je net zien dat hij mij weer net zo hard van mijn fiets af zou trappen. Na nog een aantal keren ferm herhalen dat hij zijn grote bek dicht moest houden en dat ‘ie nu heel gauw weg moest wezen, ging hij er morrend en tierend vandoor.

Oh, wat liet ik mij bijna verleiden tot een ordinaire scheldserenade midden op straat. Dit etterbakje haalde het bloed onder mijn nagels vandaan met zijn disrespectvolle attitude en zijn scheldkanonnade! Het liefste had ik hem even neergemaaid en luidkeels teruggescholden. Verder dan bijdehantere reacties kwam ik niet en dat wilde ik ook niet.

Jammer dat het zo moest

Wat denkt zo’n broekpoeper nou?! Is dit de manier waarop je met andere mensen omgaat? Jij tikt iemand van achteren aan en foetert die ander vervolgens tot de grond toe uit? Wat mankeert iemand dan? Amper zestien jaar! Ik mag toch hopen dat ik mijn kinderen heel wat socialer op zal voeden. Wat een gênante vertoning. Wat heb ik me in moeten houden, enerzijds omdat het geen chique vertoning is op straat en je zo gewoon niet met een ander mens omgaat, anderzijds omdat ik niet weet wat voor type dit jong was en wat hij eventueel in zijn binnenzak had zitten. En stiekem had ik gewoon gehoopt dat hij zou bedaren en we normaal met elkaar konden spreken. Want kom op, waar ging het nou helemaal over? Een voorval die de beste kan overkomen! #Doeslief

^{De foto van het fietsbord is van Jarretera: by Shutterstock}

Meer blogs van Judith: