Uit het leven gerukt

Als ik de schuifpui open schuif en de tuin in stap, is het verraderlijk stil buiten. De afgelopen periode was het onrustig in de buurt. Er was volop reuring vanwege de laatste woningen die op werden geleverd, de straat waar de laatste hand aan werd gelegd en de perkjes die mooi werden gemaakt. Klaar voor de nieuwe bewoners. Nu was het stil. Alleen het ruizen van de wind hoorde ik. En zelfs daarvoor moest ik mijn best doen om het op te merken.

Alsof de hele wereld al wist wat ik zojuist had gehoord en deze even stil was gaan staan. Oorverdovend stil was het en ik vond het gewoon griezelig. Ook ik was stil. Alles was zo stil.

Niet te bevatten

Even daarvoor belde mijn leidinggevende. Ik lag net even gestrekt op de bank, even bij te komen van de hectische ochtend. Mijn dochter zat tevreden haar croissantje weg te smikkelen. Verwonderd nam ik mijn telefoon op, in de veronderstelling dat ik werd gebeld om te vragen of ik ergens een dienst kon ruilen. Was dit maar zo. Ik kreeg het hartverscheurende bericht dat er de avond ervoor een kindje van onze opvang plotseling was overleden. (In verband met privacyoverwegingen, laat ik de toedracht in het midden.) Een niet te bevatten moment, want even was de realiteit niet te rijmen met het leven wat ook gewoon maar doorging. De zon bleef schijnen alsof het een stralende dag was, mijn dochter at gezapig verder van haar croissantje, mijn ademhaling ging gewoon door en het verkeer in de wijk reed ook verder alsof ik net niet een vreselijk bericht te verstouwen kreeg.

Pas op het moment nadat ik mijn dochter net op bed had gelegd en ik die schuifpui openschoof, leek alles even stil te staan. Alsof de wereld ineens notie had van wat er was gebeurd.
Een klein meisje van amper een jaar, bruut uit het leven gerukt. Twee grote broers die hun kleine zusje moeten missen, twee ouders die hun meisje hebben moeten laten gaan.  Ze kreeg niet eens de kans om haar eerste stapjes te zetten en trots toegejuicht te worden door haar broers en ouders. Zoveel eerste keren worden haar ontnomen. Dit gezin zal nooit meer dezelfde zijn.

Het leven is zo breekbaar

Oh man, wat zet dat de boel weer even in perspectief. Wanneer ik de volgende ochtend op mijn fiets naar mijn werk stap, weet ik al dat zodra ik voet over de drempel zet, het nooit meer hetzelfde zal zijn. Er hangt een bedrukte sfeer en collega’s zijn oprecht aangeslagen. Er is een stukje onbevangenheid verloren gegaan en rechtvaardigheid lijkt even niet meer te bestaan. Want er is niets in de wereld wat dit rechtvaardigt. Niets! Nu wordt duidelijk hoe pijnlijk ‘definitief’ is en hoe dichtbij ‘nooit meer’ en ‘voor altijd’ eigenlijk bij elkaar liggen.

De tijd die we samen hebben is zo onnoemlijk kostbaar. Het leven is zo broos en fragiel. Het is gewoon eng te beseffen hoe breekbaar het leven kan zijn. We voelen ons vaak heel wat en denken dat we de hele wereld aankunnen. In werkelijkheid zijn we maar een molecuul in de som der delen. Nog niet eens zichtbaar met een vergrootglas. Sta daar maar eens bij stil en koester wat je hebt. Wees dankbaar voor al het moois dat je gegeven is, want het is allemaal maar tijdelijk. En ja, ik dreun hier het ene cliché na het andere op. Maar er is één ding wat ik steeds vaker bemerk en wat zo langzamerhand mijn lijfspreuk wordt en een zin die je wel vaker in mijn schrijfsels tegen bent gekomen: clichés bestaan niet, ze blijken allemaal waar!

Meer blogs van Judith: