Tweetalig opvoeden is écht niet makkelijk

K2 -kind2-gilt dat het een lieve lust is en de tranen stromen rijkelijk over zijn verhitte wangen. ‘Nee! Ik wil geen Turks praten en ik kán het ook niet. Anneanne en Dede moeten Nederlands praten!’ Zoon Orman houdt een vurig betoog dat Turks echt héééél moeilijk is en dat opa en oma grote mensen zijn. Zij moeten maar Nederlands praten. Als hij een groot mens is, praat hij ook wel Turks.

Jaja, dan wel....

Mijn kind weigert Turks te praten

Zucht. Ik weet niet tot waar de rek in deze discussie zit. Moedeloos word ik er van, huilerig ook eigenlijk. Mijn kind weigert Turks te praten. Dring je te veel aan, dan wordt het een huilpartij om U tegen te zeggen, zodat niet alleen bij hem, maar ook bij moeders de emoties hoog oplopen. Elke keer weer raakt het me, de ongewilde aversie van mijn 4-jarige tegen mijn moedertaal. En dat steekt. Meer dan ik wil toegeven.

We willen onze kinderen tweetalig opvoeden

Nog voordat De Man en ik aan kinderen begonnen, werd hem tijdens een liftreis door een professor in de talen al gezegd dat we onze toekomstige kinderen vooral tweetalig moesten opvoeden. Dat zou goed zijn voor alle hersenverbindingen en ouderdomskwalen zoals dementie vertragen. Ze was dan ook helemaal enthousiast dat De Man een Turkse vriendin had.

Deze voordelen mogen er dan wel zijn, (Tweetaligheid blijkt van invloed te zijn op de ontwikkeling van dementie. Onderzoek in Canada van Bialystok, Craik & Freedman ( Neuropsychologia 45 (2007), 459-464) laat zien dat in een groep patiënten met dementieverschijnselen, het begin van de klachten voor tweetaligen ongeveer 4 jaar later ligt dan voor eentaligen. In het onderzoek is gekeken naar scores op verschillende testen van een groep van 184 patiënten waarvan de helft tweetalig was. In beide groepen had rond 70% een dementiediagnose.) maar dat betekent niet dat elk kind zich tweetalig laat opvoeden. Ons kind in elk geval niet.

K2 hoort Turks en doet er verder niks mee. Alleen als hij iets heul, heul graag wil, praat hij Turks. Zijn passieve kennis is vast groot, maar als hij actief iets moet vragen in het Turks, dan heeft K2 geen flauw idee wat hij moet zeggen. Dat stimuleert hem totaal niet om de volgende keer weer in het Turks te praten. Mijn gezucht en gesteun dragen daar ook niet aan bij, dat weet ik heus. Zo blijven we vastzitten in deze vicieuze cirkel.

Het ene kind wel en het andere kind niet

Kijk naar je zus, zij praat wel Turks! Ik weet heus wel dat elk kind anders is, maar toch heb je een bepaald verwachtingspatroon bij je kind(eren). De een praat met 10 maanden en het andere kind met 2 jaar. Dat maakt niet uit, maar als je 10 maanden bent ‘gewend’, moet je even omschakelen. Het ene kind is binnen een week zindelijk en een ander na 6 maanden ploeteren nog steeds niet. Dit kind eet zelf zonder slab en morsen, dat kind heeft nog de motoriek van een olifant en ga zo maar door. Het is niet raar dat je vergelijkt. Zo veel kinderen heb je meestal niet in je omgeving, dus je norm is wat het ene kind doet. Althans... Zo vergoeilijk ik het voor mezelf, want ik heb hier geen wetenschappelijke onderbouwing voor. Het is mijn eigen huis-, tuin- en keukenpsychologie die hopelijk ergens op slaat.

Het OPOL-systeem

De Man en ik volgen het OPOL- systeem (One Parent, One Language) om de kinderen tweetalig op te voeden, maar de kinderen weten al een poosje donders goed dat mama vloeiend Nederlands praat en trekken zich niets aan van al mijn Turkse praatjes. Ik vraag me oprecht af hoe andere meertalige gezinnen dit aanpakken. Maar hóe dan lieve mensen?! Hoe?

De Man is steeds vaker steenkolen Turks aan het meepraten. Niveau ‘me speak pretty one time’, dus dat is meestal erg komisch. De latent aanwezige kennis wordt zo geprikkeld, maar werkt bij K2 meestal averechts. ‘Jij mag niet Turks praten papa’ roept een knorrige Orman tegen papa.

Het is inmiddels zo erg met de aversie tegen het Turks praten, dat we nóg drastischere maatregelen hebben genomen: Turkse Netflix. Peppa Pig spreekt gelukkig wél vloeiend Turks! Dit levert voor ons echter een ander probleem op. Wij kijken nagenoeg geen tv met de kinderen. Eens in de 2 maanden voor de buis vinden de man en ik meer dan genoeg. Buiten is er zo veel meer te ontdekken. Maar door de weigering van K2 voel ik me haast verplicht om meer tv te kijken, zodat hij een positieve associatie met de Turkse taal krijgt.

Zucht.... Ik vind het maar moeilijk. Deze impasse duurt inmiddels al 2 jaar. Gaan we hier ooit nog uitkomen? Wie het weet, mag het zeggen. Ook gewoon in het Nederlands