Een traumatische bevalling?
Wanneer kun je spreken van een traumatische bevalling? Als je aan 10 vrouwen vraagt om hun bevallingsverhaal, krijg je 10 verschillende verhalen te horen. Vaak de een nog vervelender en traumatischer dan de ander. Het woord trauma en traumatische bevalling valt dan (volgens verschillende onderzoeken) in 10% - 45% van de gevallen, terwijl in werkelijkheid slechts 1% — 2% een trauma overhouden aan hun bevalling. Het in mijn ogen heel makkelijk gebruiken van het woord “trauma” verzwakt uiteindelijk de daadwerkelijke betekenis ervan. Dus wanneer mag je nu echt spreken over een traumatische bevalling?
Hoe weet je of je een trauma hebt?
Je mag spreken van een traumatische bevalling en post traumatische stress stoornis (PTSS) wanneer je:
- Slecht of onrustig slaapt
- Nachtmerries of dromen over je bevalling hebt
- Schrikachtig bent
- Last hebt van heftige emoties als angst of boosheid
- Last hebt van herbeleving
- Dingen vermijdt, die met een bevalling te maken heeft
Het kan goed zijn dat je na je eigen bevalling die van anderen niet meer aan kunt horen, niet meer op tv wilt zien of zelfs niet meer op kraamvisite gaat om de gedachten over je eigen bevalling te vermijden.
Blijven aanmodderen en denken “het gaat wel over” werkt over het algemeen niet. Heb je last van bovenstaande symptomen, dan zou je therapie zeker moeten overwegen. Een therapie waar ik goede ervaringen mee heb, is EMDR.
Mijn traumatische bevalling
Mijn bevalling ervoer ik als traumatisch. Als ik naar bovenstaande symptomen van PTSS kijk, dan had ik inderdaad een trauma overgehouden aan mijn bevalling. Vanwege een pré-eclampsie en HELLP-syndroom beviel ik via een spoed keizersnede 8 weken te vroeg van mijn dochter. Ik was op dat moment bang om dood te gaan en de gezondheid van mijn kleintje was in de dagen en weken daarna een heel grote zorg. Al die weken van mijn baby in het ziekenhuis vond ik een hel. Pas nadat ze uit de couveuse, van alle slangetjes verlost was en er zicht op een thuiskomst was, kon ik gerust ademhalen. In totaal 6 weken aan traumatische ervaringen stapelden zich op en ik ervoer veel van de symptomen van PTSS als een van de gevolgen van HELLP syndroom en mijn bevalling. Uiteindelijk werd ik doorverwezen naar een psycholoog en die stelde na een aantal gesprekken EMDR voor.
Ik was in eerste instantie wat huiverig voor de EMDR therapie, want dat betekent een paar heel zware sessies waarin je het alleen maar over je trauma gaat hebben. Iets wat je eigenlijk zoveel mogelijk wilt vermijden. Maar je wilt er ook graag vanaf, dus ik heb de EMDR therapie ondergaan.
Wat is EMDR en helpt het bij het verwerken van een trauma?
EMDR (Eye Movement Reprocessing and Desensitization) = een therapie die door middel van oogbewegingen of klikjes via een koptelefoon op je beide oren (ik had de laatste vorm) en het stellen van vervolgens de juiste vragen meerdere malen achter elkaar de herinnering aan het trauma als het ware her-programmeert en het op een andere manier in de hersenen laat opslaan. Met andere woorden… Je herinnert je nog wel alles, maar de lading die het daarvoor had, waardoor je angstig of verdrietig werd, wordt stukken minder. Het wordt veel beter hanteerbaar en je kunt er makkelijker over praten. Eigenlijk heel bijzonder dat de hersenen zo werken.
Wat NIET werkt bij de verwerking van een traumatische bevalling
Overigens, een opmerking als “maar je bent nu toch okay en je hebt toch een gezond kind” werkt over het algemeen helemáál niet. Dus heb je te maken met iemand die door een traumatische gebeurtenis is gegaan? Niet zo'n alles relativerende opmerking s.v.p. Alles is nu goed, is namelijk niet de werkelijkheid van iemand met een trauma. Die zit er nog middenin en het bagatelliseert diens gevoel volkomen.
Tot slot
Niet iedereen zal haar zware bevalling als traumatisch ervaren. Gelukkig niet! Vaak komt dit omdat de vrouw in kwestie het gevoel had veilig te zijn en in goede handen. Het gevoel tijdens je bevalling is dus essentieel voor het feit of je naderhand je bevalling traumatisch hebt ervaren. Als je ondanks alles het gevoel hebt in control te zijn geweest, dan zal je geen trauma ontwikkelen. Hoe naar of hoe zwaar die bevalling ook geweest is.
Denk je last te hebben van een trauma naar aanleiding van je bevalling? Kijk dan eens voor meer informatie op de website traumatische bevalling. Voor de research van dit artikel heb ik ook deze link geraadpleegd. En je kunt op deze link klikken voor meer informatie over EMDR en voor het vinden van een therapeut bij jou in de buurt.
Ik ben heel benieuwd naar jouw bevallingsverhaal. Heb je een makkelijke bevalling gehad, een zware of ronduit traumatische? Je mag dit in het kort als reactie hier onderaan kwijt, maar heb je meer ruimte nodig voor je verhaal, dan mag je het ook altijd insturen via mail. Dan plaats ik het op Website 4Mama als je dat fijn vindt. Mailen mag dan naar info@website4mama.nl.
Misschien vind je de volgende artikelen ook interessant?
- Help ik heb HELLP syndroom
- De gevolgen van HELLP syndroom
- Prematuur en ontwikkeling
- Prematuur en borstvoeding
- Prematuur: je baby in het ziekenhuis
De foto van de net bevallen vrouw bovenaan de pagina is afkomstig van Shutterstock. De foto halverwege de pagina is die van mezelf met man en pasgeboren dochter.
Goed dat je dit bespreekbaar maakt. Ik herken veel aspecten in je verhaal, en van de dames die ook gereageerd hebben, vooral het bagatelliseren van mijn gevoelens. Het is m.i. een maatschappelijke norm om niet teveel te mogen 'klagen'.. vooral niet over zwangerschap en bevalling.
Ik ben zelf 3,5 geleden bevallen van onze zoon. Mijn bevalling duurde 16 uur en binnen 5 minuten was mijn zoon eruit. Hij was ruim 9 pond en ik was volledig in paniek en doodsnood en dit resulteerde in een subtotaal ruptuur. Twee weken voor de bevalling was ik al non stop aan het huilen. Ik was zo ontzettend bang voor alles maar erkende dit niet aan mezelf en iedereen om me heen dacht dat ik gewoon hormonaal was. Inclusief de verloskundige en mijn dierbaren. Tijdens de bevalling in het ziekenhuis smeekte ik om pijnstillers wat ik niet kreeg want 'hup ik kon het best zelf' en ik moest uren in een houding zitten die ik niet prettig vond. Zelfs mijn man steunde me niet, het was zo afschuwelijk en ik had zoveel pijn. Het was gewoon echt een paniekaanval van uren. Toen ik eindelijk mocht liggen zoals ik wilde gingen de weeen snel, dat voelde ik en gaf ik aan maar weer werd er niet geluisterd. De verloskundige besloot nog visites te gaan rijden want het zou nog uren duren maar binnen een uur had ik volledige ontsluiting en kwamen de persweeen vanzelf. Mijn zoontje schoot door mijn bekken terwijl ik op mijn zij lag, ik schreeuwde het uit en was volledig in paniek. Toen ik eenmaal mocht persen scheurde ik volledig uit en daarna was ik als een soort ander persoon, volledig gedissocieerd van mijn gevoel, alleen maar grapjes maken en mijn kind meteen veel te lang afgeven voor controle en nou ja..: totaal niet zoals ik me echt voelde.
Ik ben nu 33 weken zwanger van een dochter. Ik had wel door dat ik mijn bevalling traumatisch vond en dat het niet goed met me ging na de geboorte. Ik was ontzettend nerveus opvliegend en gestressed en kon op een gegeven moment niet meer slapen. Ik heb hiervoor anti depressiva gekregen van de huisarts en ben in therapie met EMDR gegaan om de bevalling te verwerken. Dit hielp wel even. Maar toen ik vervolgens depressief en boos en gestressed bleef schakelde mijn huisarts de GGZ in en kreeg ik weer andere AD en rustgevende medicijnen. Na therapie ging het eindelijk echt beter en besloten mijn man en ik dat we een tweede aandurfden. Wel onder begeleiding van de POPP in het ziekenhuis. Ook heb ik uitgebreid besproken met huisarts en verloskundige wat mijn problemen waren met en na mijn eerste bevalling. Ik blijf gewoon mijn anti depressiva slikken en tabletjes om
te slapen en heb regelmatig een gesprek in het ziekenhuis. So far so good. Koe bij de horens, dacht ik.
Nu ben ik dus 33 weken zwanger...en nadat alles psychisch wel goed ging tot na de laatste groeiecho.. is de angst nu weer volledig terug. Ik hoorde dat het hoofdje van mijn dochter weer 1,5 week voorloopt op de curves en ik voel ook weer een groot kind. Eerst lag de placenta voor de uitgang maar nu bleek de placenta goed te liggen. Daar zou ik blij om moeten zijn maar dat was ik eigenlijk helemaal niet.. alleen besefte ik dat zelf nog niet. Ik kan weer natuurlijk bevallen, joepie :( maar door alle blijde reacties om me heen laat ik me dan meeslepen, i guess.
Enfin, even paar weekjes alles wegstoppen maar mijn lijf laat zich niet meer foppen. Hartkloppingen, uren wakker liggen met een hartslag van 125, buikgriep, hoofdpijn.. ik ging nadenken en besefte: ik ben gewoon bang. Ik
wil niet meer natuurlijk bevallen. Dat was afgelopen weekend. Ontzettend huilen natuurlijk en ook veel teleurgestelde gevoelens. Maar het gaf me ook meteen heel veel lucht om mezelf dat toe te geven en ik sliep gelijk weer heerlijk.
Ik ben het gaan aankaarten bij mijn verloskundigen, maar die reageerden teleurstellend. Oh nou dat zou jammer zijn want natuurljk bevallen is veel beter, en allerlei argumenten waarom ik toch gewoon natuurlijk moest bevallen. Ik kreeg een opsomming van voordelen van natuurlijk bevallen versus een keizersnede. Geen of weinig medeleven met mijn gevoelens. Mijn moeder en vriendinnen reageerden een stuk begripvoller gelukkig. Vervolgens had ik gisteren een gesprek met de psychiater op de POPP. Hij vroeg door waar anderen stopten en toen kwam de aap uit de mouw waar de kern van mijn trauma zit. Volgens hem heb ik duidelijk PTSS. Heftig om me te realiseren maar ook fijn om duidelijkheid te hebben over waar ik al jaren mee zit. Toen echter begon hij over EMDR en een aanpak voor de komende 7 weken. Waar ik nogal lamgeslagen mee instemde maar waar ik me nadien eigenlijk heel gestressed over voel. Dat betekent dus dat ik binnen 7 weken van mijn angst af moet zien te komen omdat ik natuurlijk moet en zal bevallen?
Het is nu even de vraag, wat wil ik, wat kan ik, wat durf ik en wat ga ik doen? Eerst praten met mijn omgeving over waar mijn trauma nou echt uit bestaat. Voor iedereen toch verhelderend, ze snappen me nu pas echt, omdat ik toch veel had weggestopt wat wel relevant was voor mijn gevoel. Samen met mijn man heb ik nu besproken dat ik de diagnose PTSS ga bespreken bjj de verloskundige en andere leden van het POPP team dan horen wat ze zeggen. Mocht het overal weer weggewuifd worden ga ik naar mijn huisarts voor een verwijzing naar de gynaecoloog van een ander ziekenhuis. Ik vermoed dat een geplande keizersnede (gentle sectio?!) voor ons op dit moment het beste zou zijn.. ben heel benieuwd wat ik ga beleven hieromtrent de komende tijd nog.
Overigens had ik nu achteraf gezien alle symptomen van PTSS; herbelevingen, niet meer naar bevallingen kunnen kijken, verhalen van anderen (met name 'vreemden') niet kunnen aanhoren, jaloerse gevoelens wanneer mensen een 'fijne' bevalling hebben gehad, jaloerse gevoelens wanneer mensen een baby met een 'normaal' gewicht hebben gekregen, niet meer naar mijn 'onderkant' kunnen kijken, niet meer zwanger durven worden, etc etc.