Een traumatische bevalling?
Wanneer kun je spreken van een traumatische bevalling? Als je aan 10 vrouwen vraagt om hun bevallingsverhaal, krijg je 10 verschillende verhalen te horen. Vaak de een nog vervelender en traumatischer dan de ander. Het woord trauma en traumatische bevalling valt dan (volgens verschillende onderzoeken) in 10% - 45% van de gevallen, terwijl in werkelijkheid slechts 1% — 2% een trauma overhouden aan hun bevalling. Het in mijn ogen heel makkelijk gebruiken van het woord “trauma” verzwakt uiteindelijk de daadwerkelijke betekenis ervan. Dus wanneer mag je nu echt spreken over een traumatische bevalling?
Hoe weet je of je een trauma hebt?
Je mag spreken van een traumatische bevalling en post traumatische stress stoornis (PTSS) wanneer je:
- Slecht of onrustig slaapt
- Nachtmerries of dromen over je bevalling hebt
- Schrikachtig bent
- Last hebt van heftige emoties als angst of boosheid
- Last hebt van herbeleving
- Dingen vermijdt, die met een bevalling te maken heeft
Het kan goed zijn dat je na je eigen bevalling die van anderen niet meer aan kunt horen, niet meer op tv wilt zien of zelfs niet meer op kraamvisite gaat om de gedachten over je eigen bevalling te vermijden.
Blijven aanmodderen en denken “het gaat wel over” werkt over het algemeen niet. Heb je last van bovenstaande symptomen, dan zou je therapie zeker moeten overwegen. Een therapie waar ik goede ervaringen mee heb, is EMDR.
Mijn traumatische bevalling
Mijn bevalling ervoer ik als traumatisch. Als ik naar bovenstaande symptomen van PTSS kijk, dan had ik inderdaad een trauma overgehouden aan mijn bevalling. Vanwege een pré-eclampsie en HELLP-syndroom beviel ik via een spoed keizersnede 8 weken te vroeg van mijn dochter. Ik was op dat moment bang om dood te gaan en de gezondheid van mijn kleintje was in de dagen en weken daarna een heel grote zorg. Al die weken van mijn baby in het ziekenhuis vond ik een hel. Pas nadat ze uit de couveuse, van alle slangetjes verlost was en er zicht op een thuiskomst was, kon ik gerust ademhalen. In totaal 6 weken aan traumatische ervaringen stapelden zich op en ik ervoer veel van de symptomen van PTSS als een van de gevolgen van HELLP syndroom en mijn bevalling. Uiteindelijk werd ik doorverwezen naar een psycholoog en die stelde na een aantal gesprekken EMDR voor.
Ik was in eerste instantie wat huiverig voor de EMDR therapie, want dat betekent een paar heel zware sessies waarin je het alleen maar over je trauma gaat hebben. Iets wat je eigenlijk zoveel mogelijk wilt vermijden. Maar je wilt er ook graag vanaf, dus ik heb de EMDR therapie ondergaan.
Wat is EMDR en helpt het bij het verwerken van een trauma?
EMDR (Eye Movement Reprocessing and Desensitization) = een therapie die door middel van oogbewegingen of klikjes via een koptelefoon op je beide oren (ik had de laatste vorm) en het stellen van vervolgens de juiste vragen meerdere malen achter elkaar de herinnering aan het trauma als het ware her-programmeert en het op een andere manier in de hersenen laat opslaan. Met andere woorden… Je herinnert je nog wel alles, maar de lading die het daarvoor had, waardoor je angstig of verdrietig werd, wordt stukken minder. Het wordt veel beter hanteerbaar en je kunt er makkelijker over praten. Eigenlijk heel bijzonder dat de hersenen zo werken.
Wat NIET werkt bij de verwerking van een traumatische bevalling
Overigens, een opmerking als “maar je bent nu toch okay en je hebt toch een gezond kind” werkt over het algemeen helemáál niet. Dus heb je te maken met iemand die door een traumatische gebeurtenis is gegaan? Niet zo'n alles relativerende opmerking s.v.p. Alles is nu goed, is namelijk niet de werkelijkheid van iemand met een trauma. Die zit er nog middenin en het bagatelliseert diens gevoel volkomen.
Tot slot
Niet iedereen zal haar zware bevalling als traumatisch ervaren. Gelukkig niet! Vaak komt dit omdat de vrouw in kwestie het gevoel had veilig te zijn en in goede handen. Het gevoel tijdens je bevalling is dus essentieel voor het feit of je naderhand je bevalling traumatisch hebt ervaren. Als je ondanks alles het gevoel hebt in control te zijn geweest, dan zal je geen trauma ontwikkelen. Hoe naar of hoe zwaar die bevalling ook geweest is.
Denk je last te hebben van een trauma naar aanleiding van je bevalling? Kijk dan eens voor meer informatie op de website traumatische bevalling. Voor de research van dit artikel heb ik ook deze link geraadpleegd. En je kunt op deze link klikken voor meer informatie over EMDR en voor het vinden van een therapeut bij jou in de buurt.
Ik ben heel benieuwd naar jouw bevallingsverhaal. Heb je een makkelijke bevalling gehad, een zware of ronduit traumatische? Je mag dit in het kort als reactie hier onderaan kwijt, maar heb je meer ruimte nodig voor je verhaal, dan mag je het ook altijd insturen via mail. Dan plaats ik het op Website 4Mama als je dat fijn vindt. Mailen mag dan naar info@website4mama.nl.
Misschien vind je de volgende artikelen ook interessant?
- Help ik heb HELLP syndroom
- De gevolgen van HELLP syndroom
- Prematuur en ontwikkeling
- Prematuur en borstvoeding
- Prematuur: je baby in het ziekenhuis
De foto van de net bevallen vrouw bovenaan de pagina is afkomstig van Shutterstock. De foto halverwege de pagina is die van mezelf met man en pasgeboren dochter.
Hoi,
Dit verhaal is zo herkenbaar! In 2009 ben ik bevallen van een zoon na 33 weken zwangerschap in Oss. Totaal uit het niets braken mijn vliezen en de weeën kwamen meteen minder dan om de 5 minuten. Lang verhaal kort: er was geen houden aan. Ik was compleet in ontkenning, paniek, angst, teleurstelling. Volgens de verloskundige is de bevalling probleemloos verlopen. Ik heb dat echter totaal niet zo ervaren. Ik had mezelf niet onder controle en gilde het 10 uur lang uit. ( Het personeel was dan ook zeer verbaasd dat ik normaal kon praten aan het einde van de rit.) Mijn zoon is gezond ter wereld gekomen, maar moest natuurlijk wel de couveuse in. Ik ben nauwelijks gaan kijken. Het kon niet waar zijn dat ik echt was bevallen. Als ik aan de bevalling dacht, dan huilde ik. Mijn moeder snapte dat niet. Het was toch achter de rug? Dat was moeilijk voor me. Toen mijn zoon thuis was, zeiden mensen idd: wat doe je moeilijk, hij is toch gezond en thuis? Ik ben altijd heel openhartig geweest. Naar de verloskundige, de gynaecoloog, de huisarts en mijn directe omgeving. Niemand zei: dat gaat niet lekker met jou. (Alleen mijn man en beste vriendin probeerden me te ondersteunen.) Ik huilde veel, zelfs nog 2,5 jaar later. Toen was ik net van school veranderd (ik sta voor de klas). Ik ging de avond van de 10 minuten gesprekken eten met een collega en we hadden het over de kinderen, de bevalling en zoals gewoonlijk vloeide er dan bij mij de tranen. Zij was de eerste die zei: waarom ga je niet naar de POP-poli in Den Bosch? Een poli voor vrouwen die psychische problemen hebben tijdens of nav de bevalling/ zwangerschap. Ik had hier nog nooit van gehoord. Mijn huisarts ook niet en ook de verloskundigenpraktijk waar ik 2,5 jaar daarvoor was gewees took niet. Ik ben met de verloskundigenpraktijk nog in gesprek gegaan. Hun reactie: elke bevalling is anders. Laat het gewoon los. De huisarts was nieuwsgierig en wilde me wel helpen. Uiteindelijk ben ik op die POPpoli terecht gekomen. Diagnose was snel gesteld: PTSS. Ik heb EMDR gekregen en voelde me een ander mens. Dat was een half jaar nadat ik met mijn collega gesproken had.) Zelf ben ik ook nog hypnotherapie gaan doen. Maar ik durfde voor het eerst weer na te denken over een 2e kind. Inmiddels was mijn zoon 3 jaar. Om me goed voor te bereiden op de 2e bevalling, toen ik eenmaal zwanger was, ben ik HypnoBirthing gaan doen met mijn man. Dat gaf me het extra vertrouwen het aan te kunnen. Ik ben blij dat ik uiteindelijk goed geholpen ben, maar vind het betreurenswaardig dat ik vanuit alle hoeken niet de zorg aangeboden heb gekregen, maar er zelf actief naar op zoek heb moeten gaan. Dankzij mijn openhartigheid naar iedereen, wist iemand mij naar het juiste pad te leiden. Ik had nooit een 2e kind gekregen als dat niet gebeurd was. Overigens merk ik nog steeds, dat mensen negatief reageren op het feit dat je PTSS van je bevalling hebt gekregen. Het doet gewoon zeer, dat weet je toch? Zulke mensen slaan echt de plank mis, wat mij betreft.
Hoi Loes,
Het artikel is al honderden keren gelezen, maar jij bent de eerste die reageert. En wat goed dat je ook hier en nu zo open hierover bent. Dat is inderdaad je redding geweest. Ik ben blij dat ik een stuk heb mogen schrijven dat herkenbaar voor je is en hopelijk voor meer vrouwen. Het is toch eigenlijk te gek dat nota bene je verloskundige de boel weg schoffelt. Heel stoer dat je ondanks die vreselijke ervaring voor een 2e bent gegaan. Hoewel ik van mijn trauma verlost was na de EMDR therapie, heb ik het nooit aangedurfd. Bedankt voor je reactie.
Wat ontzettend herkenbaar zeg! Bij mij met 27 weken een spoedkeizersnede ook ivm PE/ Hellp. Onze zoon was 915 gram en heeft 20 weken in het ziekenhuis gelegen. Met de nodige complicaties, operaties en lange beademing ook behoorlijk traumatisch! Ik heb wel hulp gehad, maar geen emdr. Onze zoon is nu een vrolijke peuter van bijna 3 jaar en heeft een broertje inmiddels van 7 maanden.. Bij mij is alles uitgezocht in een academisch ziekenhuis en ik blijk een stollings stoornis te hebben die de hellp heeft veroorzaakt... Met een bloedverdunner deze zwangerschap kunnen rekken tot precies 37 weken, toen werd ik weer ziek en hebben ze ingegrepen!
Tamara, hartelijk dank voor je reactie. Goed dat je hulp gezocht hebt om je traumatische ervaring te verwerken.
Het is zo bijzonder om jullie persoonlijke verhalen te lezen. Wat goed dat jullie zo open praten over jullie ervaringen rondom de geboorte van jullie kindjes. Wist jullie dat er een stichting is opgericht over bevallingstrauma en dat jullie alle nieuwste informatie, alsmede professional hulp daar kunnen vinden? Kijk verder http://stichtingbevallingstrauma.nl/
Hoi hoi,
Ik ben bevallen met 38w3d (met 36 weken al een scheurtje in de vliezen wat niet is opgemerkt door de gynaecoloog. Volgens hun plaste ik in mijn broek). Ivm zwangerschapsvergiftiging ben ik ingeleid. Zelf heb ik het niet als een trauma bevalling ervaren (was redelijk van de kaart door de ruggenprik) maar mijn man daarentegen wel. Het kwam op het punt dat de hartslag van mijn zoon omlaag ging naar 50, vervolgens die van mij omlaag kelderde en die van mijn zoon daarna weg was. Ze stonden al klaar voor spoed keizersnede maar door het uitzetten van de weeenopwekkers kwamen we allebei weer terug op de juiste hartslag. Wel is mijn man de vraag gesteld wie hij wilde redden mocht het zover komen.
Goed dat je dit bespreekbaar maakt. Ik herken veel aspecten in je verhaal, en van de dames die ook gereageerd hebben, vooral het bagatelliseren van mijn gevoelens. Het is m.i. een maatschappelijke norm om niet teveel te mogen 'klagen'.. vooral niet over zwangerschap en bevalling.
Ik ben zelf 3,5 geleden bevallen van onze zoon. Mijn bevalling duurde 16 uur en binnen 5 minuten was mijn zoon eruit. Hij was ruim 9 pond en ik was volledig in paniek en doodsnood en dit resulteerde in een subtotaal ruptuur. Twee weken voor de bevalling was ik al non stop aan het huilen. Ik was zo ontzettend bang voor alles maar erkende dit niet aan mezelf en iedereen om me heen dacht dat ik gewoon hormonaal was. Inclusief de verloskundige en mijn dierbaren. Tijdens de bevalling in het ziekenhuis smeekte ik om pijnstillers wat ik niet kreeg want 'hup ik kon het best zelf' en ik moest uren in een houding zitten die ik niet prettig vond. Zelfs mijn man steunde me niet, het was zo afschuwelijk en ik had zoveel pijn. Het was gewoon echt een paniekaanval van uren. Toen ik eindelijk mocht liggen zoals ik wilde gingen de weeen snel, dat voelde ik en gaf ik aan maar weer werd er niet geluisterd. De verloskundige besloot nog visites te gaan rijden want het zou nog uren duren maar binnen een uur had ik volledige ontsluiting en kwamen de persweeen vanzelf. Mijn zoontje schoot door mijn bekken terwijl ik op mijn zij lag, ik schreeuwde het uit en was volledig in paniek. Toen ik eenmaal mocht persen scheurde ik volledig uit en daarna was ik als een soort ander persoon, volledig gedissocieerd van mijn gevoel, alleen maar grapjes maken en mijn kind meteen veel te lang afgeven voor controle en nou ja..: totaal niet zoals ik me echt voelde.
Ik ben nu 33 weken zwanger van een dochter. Ik had wel door dat ik mijn bevalling traumatisch vond en dat het niet goed met me ging na de geboorte. Ik was ontzettend nerveus opvliegend en gestressed en kon op een gegeven moment niet meer slapen. Ik heb hiervoor anti depressiva gekregen van de huisarts en ben in therapie met EMDR gegaan om de bevalling te verwerken. Dit hielp wel even. Maar toen ik vervolgens depressief en boos en gestressed bleef schakelde mijn huisarts de GGZ in en kreeg ik weer andere AD en rustgevende medicijnen. Na therapie ging het eindelijk echt beter en besloten mijn man en ik dat we een tweede aandurfden. Wel onder begeleiding van de POPP in het ziekenhuis. Ook heb ik uitgebreid besproken met huisarts en verloskundige wat mijn problemen waren met en na mijn eerste bevalling. Ik blijf gewoon mijn anti depressiva slikken en tabletjes om
te slapen en heb regelmatig een gesprek in het ziekenhuis. So far so good. Koe bij de horens, dacht ik.
Nu ben ik dus 33 weken zwanger...en nadat alles psychisch wel goed ging tot na de laatste groeiecho.. is de angst nu weer volledig terug. Ik hoorde dat het hoofdje van mijn dochter weer 1,5 week voorloopt op de curves en ik voel ook weer een groot kind. Eerst lag de placenta voor de uitgang maar nu bleek de placenta goed te liggen. Daar zou ik blij om moeten zijn maar dat was ik eigenlijk helemaal niet.. alleen besefte ik dat zelf nog niet. Ik kan weer natuurlijk bevallen, joepie :( maar door alle blijde reacties om me heen laat ik me dan meeslepen, i guess.
Enfin, even paar weekjes alles wegstoppen maar mijn lijf laat zich niet meer foppen. Hartkloppingen, uren wakker liggen met een hartslag van 125, buikgriep, hoofdpijn.. ik ging nadenken en besefte: ik ben gewoon bang. Ik
wil niet meer natuurlijk bevallen. Dat was afgelopen weekend. Ontzettend huilen natuurlijk en ook veel teleurgestelde gevoelens. Maar het gaf me ook meteen heel veel lucht om mezelf dat toe te geven en ik sliep gelijk weer heerlijk.
Ik ben het gaan aankaarten bij mijn verloskundigen, maar die reageerden teleurstellend. Oh nou dat zou jammer zijn want natuurljk bevallen is veel beter, en allerlei argumenten waarom ik toch gewoon natuurlijk moest bevallen. Ik kreeg een opsomming van voordelen van natuurlijk bevallen versus een keizersnede. Geen of weinig medeleven met mijn gevoelens. Mijn moeder en vriendinnen reageerden een stuk begripvoller gelukkig. Vervolgens had ik gisteren een gesprek met de psychiater op de POPP. Hij vroeg door waar anderen stopten en toen kwam de aap uit de mouw waar de kern van mijn trauma zit. Volgens hem heb ik duidelijk PTSS. Heftig om me te realiseren maar ook fijn om duidelijkheid te hebben over waar ik al jaren mee zit. Toen echter begon hij over EMDR en een aanpak voor de komende 7 weken. Waar ik nogal lamgeslagen mee instemde maar waar ik me nadien eigenlijk heel gestressed over voel. Dat betekent dus dat ik binnen 7 weken van mijn angst af moet zien te komen omdat ik natuurlijk moet en zal bevallen?
Het is nu even de vraag, wat wil ik, wat kan ik, wat durf ik en wat ga ik doen? Eerst praten met mijn omgeving over waar mijn trauma nou echt uit bestaat. Voor iedereen toch verhelderend, ze snappen me nu pas echt, omdat ik toch veel had weggestopt wat wel relevant was voor mijn gevoel. Samen met mijn man heb ik nu besproken dat ik de diagnose PTSS ga bespreken bjj de verloskundige en andere leden van het POPP team dan horen wat ze zeggen. Mocht het overal weer weggewuifd worden ga ik naar mijn huisarts voor een verwijzing naar de gynaecoloog van een ander ziekenhuis. Ik vermoed dat een geplande keizersnede (gentle sectio?!) voor ons op dit moment het beste zou zijn.. ben heel benieuwd wat ik ga beleven hieromtrent de komende tijd nog.
Overigens had ik nu achteraf gezien alle symptomen van PTSS; herbelevingen, niet meer naar bevallingen kunnen kijken, verhalen van anderen (met name 'vreemden') niet kunnen aanhoren, jaloerse gevoelens wanneer mensen een 'fijne' bevalling hebben gehad, jaloerse gevoelens wanneer mensen een baby met een 'normaal' gewicht hebben gekregen, niet meer naar mijn 'onderkant' kunnen kijken, niet meer zwanger durven worden, etc etc.