'Nee! Mag niet!'

'Maar ik wil een snoepje!'

'Nee!' 

'Waarom niet?'

'Omdat je vandaag al de halve pot hebt leeggegeten.' 

'Jamaar........ dat deed Jins ook!' 

'En daarom mag Jins ook geen snoepje!' 

'Alsjeblieft?'

'Neehee!' 

'Waarohom niehiet!!' 

'Dat heb ik net gezegd Ninte! Zeur eens niet zo!'

'Ik zeur niet!'

'Dat doe je wel!'

'Niet waar!' 

'Wel waar!!' 

'Niet waar' 

'Welles!' 

'Nietes!' 

'Welles!' 

'alsjeblieeeeeeft mama, dan vind ik jou heeeeel lief' 

'NEEEE!!' 

'Nou, dan vind ik jou stom mama!!''En ze laat zich hevig huilend/ schreeuwend op de bank storten. Zo'n soort gesprek voer ik bijna dagelijks met mijn 4 jarige dochter. 12 keer gebruik ik het woord nee in nog geen 30 seconden. 12x! Dat woord NEE is vrij duidelijk, maar toch werkt het meestal pas als ik het heel vaak heb gezegd. Soms leg ik het uit.

'In snoep zitten geen vitamines Ninte, en vitamines heb je nodig om te groeien.'

'Wat zijn vitamines, mama? Hoe zien die er uit?' 

'Uh de meeste zijn groen en ze zitten verstopt in groenten' 

'waar dan? ik zie zie ze niet' 

'Die kun je ook niet zien'

'Zucht, kreun, mag ik nu dan een snoepje, ik heb er zooooon zin in?'

'NEE, NEE en nog eens NEE!'

 

Spijt

Als we midden in zo'n verhitte discussie zitten ben ik net zo erg als haar maar vind ik toch echt dat ik gelijk heb en dat ik door moet drammen totdat zij met de witte vlag in haar handjes zich huilend overgeeft. Diep in mijn hart weet ik dat het aan mij ligt, de hele situatie. Ik pak het verkeerd aan, ik reageer uit frustratie uit angst dat zij van mij gaat winnen en dan word ik bang en zorg ik dat ìk hoe dan ook win.

En als ik dan gewonnen heb? Dan voel ik me verslagen, verslagen omdat ik besef dat het om de strijd ging en niet om het wederzijds respect. Het respect van een 38 jarige moeder naar haar 4 jarige kind, wetende dat het kind het gewoonweg nog niet kan om bepaalde emoties onder controle te  houden, en dat ze het kind hierin kan en moet begeleiden en naast het kind gaat staan in plaats van te laten zien wie hier eigenlijk de baas is en je met je 1 meter 73, hoog boven dat kleine frutje uit torent.

Eigenlijk weet ik dit heel goed. Maar toch ren ik iedere keer weer naar die slagboom om hem keihard dicht te slaan en te schreeuwen 'nee!, dit is mijn grens!'

 

Er moet een manier zijn, maar hoe?

Ik wist dat ik er als verstandige volwassenen iets aan kon doen, maar hoe?  Daar kwam ik laatst achter toen ik op mijn werk was. Ik gaf zwemles aan een klein jongetje. Hij was bang om te drijven. Uit de zwemscore bleek, dat dit schattige jongetje helemaal niet meer bang was en dat hij heel goed kon drijven, maar hij had gewoon even besloten dat hij dat bij mij toch echt niet ging doen.

EN TOEN GING MIJN MOND OPEN VAN VERBAZING.

Mama van dat jongetje zegt: 'lieverdje jij kunt heel goed drijven, laat het nog eens 1 x zien?' 

Kind: 'mama ik durf dat niet'

Mama: ' maar je hebt het bij juffrouw Chantal ook gedaan?' 

Kind probeert het maar het lukt niet. Kind vraagt: ' heb ik het goed gedaan mama, krijg ik nu een bal uit de automaat?' 

Mama glimlacht naar het kind, geen gemene lach maar een glimlach uit onvoorwaardelijke liefde die recht uit haar hart komt. Mama zegt volgend op haar glimlach: 'als je met je hoofd onder water gaat drijven, krijg jij een bal.'

Kind probeert het weer, maar het lukt weer niet. Kind zegt: 'krijg ik nu een bal mama?' 

Moeder glimlacht weer met die onvoorwaardelijk verliefde glimlach, waar zelfs ik bijna van smelt. Ik kijk ondertussen van kind naar moeder naar kind naar moeder alsof ik voor het eerst voor een breedbeeld tv wordt gezet, om naar een potje tennis te gaan kijken en vol spanning zit te wachten tot dat dat ene punt wordt gescoord! Tot dat die ene NEE! schreeuwend uit die moeder komt. 

Maar die komt niet!!! Helemaal niet!!! Zij is een heel jong moedertje die mij eens even de les leest over hoe je in deze situatie met je kind en jezelf omgaat zonder dat het een strijd wordt! Geen huilend doorzeurend kind maar een vragend lief rustig kind, en een met onvoorwaardelijke liefde vervulde moeder. De enige reden dat dit zo perfect verloopt, is naar mijn idee door het weglaten van dat ene woordje, NEE!

 

Hoe het afliep?

Dat kind heeft niet gedreven maar moeder heeft geen nee gezegd. Moeder kocht wel de bal, maar het kind kreeg geen bal.

'Mama? Krijg ik nu een bal?'

Mama: 'Lieverdje, weet je wat we afspreken, mama koopt de bal en ik stop hem in mijn tas, dan nemen we hem mee naar huis. Als jij dan thuis in bad laat zien dat je op je buik kunt liggen met je gezicht in het water, dan krijg jij de bal' 

Opgelost!............Briljant! Kind blij, mama blij! Ze hebben allebei niet gewonnen en ook allebei niet verloren! Ze hebben wel allebei iets geaccepteerd van elkaar. Zonder strijd, zonder huilen, zonder schreeuwen, zonder dat ene woordje......Nee! Applaus voor deze mama! Bedankt voor deze les lieve jonge mama! Nu op naar les 2: toepassen in de praktijk bij mijn eigen kinderen.

En les 3 voor deze mama? Wees geen winnaar maar een bemiddelaar tussen jezelf en je kind want het is nog zo klein.

Afbeelding: Shutterstock