Vreedzaam protesteren met of zonder kinderen?

Nog nooit heb ik zo lang gekeken naar mijn scherm en zin na zin gedelete. Moet ik deze column dan wel schrijven als het me niet lukt iets fatsoenlijks op papier te zetten?

Zucht… Dat is nou het probleem, ik vind van wel. Dus ik schrap alles wat ik heb getypt en begin waar het voor mij is begonnen. 

Oktober 2012

Het is 15 oktober 2012 en De Man en ik vertrekken naar Israël voor een rondreis. Het begint bij de incheckbalie waar we worden tegen gehouden door Israëlische militairen met erg grote en indrukwekkende geweren. Als blijkt dat we er echt moeten zijn, wordt mijn bagage doorzocht op sja, wat eigenlijk..? Ik kijk vertwijfeld naar De Man en vraag me af hoe deze reis wel zo verstandig is. Het blijkt een voorproefje op wat me te wachten staat. 

Bij elke grenscontrole word ik ondervraagd waarom ik in Israël ben, wie mijn familie is, waar mijn naam vandaan komt, wat die zachte -g in mijn achternaam doet, waar ik ben geboren, waarom ik niet met mijn eigen soort ben getrouwd of waarom ik in Israël ben. Goede vraag, wat doe ik hier? Ik dacht vakantie, maar zo voelt het totaal niet meer. Geen enkel antwoord wat ik geef, is goed genoeg en lokt weer een nieuwe vraag uit. Urenlang, keer op keer. De Man staart hulpeloos aan de andere kant van het hek naar me en weet ook niet wat hij moet doen. Mijn Nederlandse paspoort met mijn Turkse naam erin helpt niet.  

ik weet niet hoe vaak ik met een geweer ben gepord of ondervraagd ben met een geweer op me gericht. Mijn allereerste black-out heb ik ervaren in Jerusalem, voor de poorten van de Al Aqsa moskee. Ik moet bewijzen dat ik moslim ben en word door 5 Israëlische soldaten met geweren in mijn buik en rug gepord en geduwd. WTF?? Ik klap dicht en weet geen woord meer uit te brengen. Mijn eerste black-out ooit!

Ik kom er tijdens deze vakantie achter dat anders zijn in Israël is niet gemakkelijk is, laat staan Palestijn. Wanneer ik langs het metershoge en kilometerslange hek rijd dat Palestijnen van de Israëli’s scheidt, komt alles binnen. Al dat onrecht wat Palestijnen al sinds 1948 wordt aangedaan, word me duidelijk. 

Toen pas gingen mijn ogen open voor het grote onrecht en werd ik me bewust dat Israël illegaal land bezet en afpakt van de oorspronkelijke bewoners. Israël is een koloniale bezetter die ook een apartheidsstaat is. Er zijn aparte wetten en wegen voor Palestijnen. Palestijnen worden anders behandeld dan Israëli’s. Dat noem je apartheid. Zelfs het regenwater is volgens Israëlische wetgeving niet van de Palestijnen, laat staan van Moeder Natuur, maar van Israël. Niet alleen volwassenen worden zonder reden vastgepakt. Ook kinderen worden opgepakt en soms wel jarenlang zonder enige aanklacht vast gezet. En dan heb ik het niet eens over de allergrootste open gevangenis ter wereld waar 2,3 miljoen mensen vast zitten en geen kant op kunnen: Gaza. Kun je nagaan wat deze mensen wordt aangedaan. 

Genocide

Inmiddels is het 6 weken na de start van de oorlog in Palestina. De gruwelijke beelden komen bij me binnen. Al mijn herinneringen aan 2012 komen weer naar boven. Ons demissionair kabinet durft geen stelling te nemen, maar België, Ierland, Schotland, Zuid-Afrika, Brazilië en Turkije noemen het beestje bij de naam. Apartheid. Genocide. Onrechtmatige bezetting. Alle termen die een Mark Rutte, een Joe Biden of een Rishi Sunak niet durven te gebruiken, worden benoemd. 

Protesteren met kinderen 

Er is een vredeswandeling gepland in het centrum van Amsterdam, voor iedereen die voor vrede is. Met jonge kinderen in huis en de rellen die een roetveeg Piet al veroorzaakt bij de intocht van Sinterklaas, vind ik protesteren met kinderen op zijn zachtst gezegd spannend. Ik vind het gênant hoe grote mensen dit kinderfeest met hun zwart geschminkte Pieten weten te verpesten, laat staan wat ze zullen doen bij een Pro Palestina bijeenkomst.

Wat zegt jouw moreel kompas?

Maar het onrecht blijft aan me knagen en laat me niet los… Het is een vredeswandeling, dat klinkt sympathieker dan mars. Zullen we dan toch..? 

Ik wil dat het morele kompas van mijn kinderen goed geijkt is. Ik vertel de kinderen over het protest en waarom het belangrijk is onze steun aan Palestina te betuigen. De kinderen kijken serieus en knikken. K2 (kind2) zegt dat hij wel een beetje bang is. ‘Wat als de politie ons oppakt?’ piept hij bezorgd. ‘Als we geen dingen doen die niet mogen, dan hoeven we ons geen zorgen te maken’ zeg ik geruststellend. ‘Sterker nog, als je niet bang bent, kun je ook niet dapper zijn en je moed tonen.’

We maken een protestbord, maar na commentaar van K3 wordt dat er nog 1, ‘want anders kan ik niks vasthouden’ en stappen in de metro met een kriebel in de buik. We wandelen voor vrede, omdat iedereen, Palestijn, Oeigoer, Congolees, of Oekraïner, recht heeft op Vrijheid. 

Meer weten?

Onafhankelijke informatie kun je vinden op bijvoorbeeld de sites van The Rights Forum, Amnesty International of The Human Rights Watch.