Mijn peuter werd een (vergeetachtige) kleuter

Afgelopen september werd mijn middelste dochter vier jaar. Dat betekende het begin van haar schoolcarrière. De eerste weken moest ze logischerwijze erg wennen. Er kwam veel op haar af en er werd van alles van haar verwacht. Toch verliep het soepel en deed onze dame het heel erg goed! Soms vond ze het afscheid wat lastig, en daardoor mama dus ook. Maar iedere keer kwam ze enthousiast weer thuis. Na verloop van tijd draaide ze haar hand hier niet meer voor om en kon ik haar met een gerust hart achter laten. Ze maakte zich een hoop nieuwe vaardigheden eigen en het was zelfs al dikke mik met een meisje uit haar klas. Mijn peuter werd een kleuter.

Hocus Pocus Pilatus Pas…

Alle nieuwe indrukken, uitdrukken en afdrukken eisten echter wel zijn tol. Want er manifesteerde zich een fenomeen die tot nog toe niet eerder tot uiting was gekomen. Ons dametje ontpopte zich tot een ware verstrooide professor. Ze wist het te presteren om trommeltjes, bekers, gymkleding, reservekleding en zelfs haar hele tas in het luchtledige te laten verdwijnen. Ook haar favoriete pop was na de speelgoedmiddag, patsboem ….. opgegaan in het niets! Geen idee waar ze haar pronkstuk had gelaten. Een goochelaar is er niets bij en ze zou het geweldig doen als illusionist! Zij weet waarachtig zonder een ingewikkelde toverspreuk allerhande voorwerpen te laten verdwijnen. U roept, zij draait.

Vandaag was het weer zo ver

Vandaag kwam ze thuis zonder muts en met maar één handschoen. Toen ik er naar vroeg, keken twee grote, verbaasde ogen mij aan en al schouderophalend had ze wederom geen enkel idee wat er met de kledingstukken was gebeurd. Ik sloeg mijn hand tegen mijn voorhoofd en zuchtte diep. Niets is veilig in haar handen of in haar buurt. Al loop ik het hele schoolgebouw met haar door, er gaat geen lichtje branden. Ze weet het gewoon echt niet meer. Alsof de betreffende spullen nooit hebben bestaan. Tot nu toe kwamen alle verdwenen spullen wel weer boven water. Het is dus allemaal geen heel groot drama, maar het is wel een typisch, nieuw trekje van ons dametje! En ja…soms best wel ergerlijk. Zeker wanneer er spullen verdwijnen die ze net nieuw heeft.

Hulde aan watervaste stiften

Maar er gloort hoop! Want hoe fijn is het dat alle kinderen hun eigen naam hebben en dat er watervaste stiften bestaan? Twee elementen die je kunt verenigen, zodat verdwenen spullen de mogelijkheid krijgen om zich weer kenbaar te maken en gevonden te worden. Alles wat mee naar school gaat schrijven we vol met haar naam erop. Daardoor vonden we nu altijd met succes alle verdwenen spullen weer terug. Ik wil daarom ook een shout out doen en hulde uitroepen aan watervaste stiften. Haar zogenaamde zaagsel brein zal waarschijnlijk even aan een overload aan nieuwe informatie onderhevig zijn. Ergens moet er dan weer wat ruimte vrij gemaakt worden, dus zal er onnodige info en bagage geloosd moeten worden. Wie heeft er nou praktische zaken als een lunchtrommel of drinkbeker nodig? Niemand toch? Dat kun je daarom maar beter gewoon vergeten. Een plausibele verklaring voor haar onverklaarbare vergeetachtigheid sinds ze met school startte. Al zeg ik zelf…\

Meer blogs van Judith: