Waar is die pauzeknop?

Verschillende malen per week ben ik verwonderd over de snelheid waarmee mijn kleine meisjes in grote meisjes veranderen. De spiegel in onze slaapkamer is zo’n plek waar ik hier regelmatig aan word herinnerd. In juni bereikt mijn jongste dametje de leeftijd van twee jaar. En ik zie mezelf nog voor die spiegel staan, dat kleine bolletje met piekhaar kussend en me toen al zo bewust van het feit dat dat kleine hoopje mens binnen luttele momenten parmantig de wereld tegemoet zou stappen.

Deze overpeinzing had ik ook bij haar twee grotere zussen. Dat gevoel van die zachte bolletjes met piekhaar en het tevreden en voldane knorretje na de nachtvoeding; ik kan het me nog zo voor de geest halen. Minutenlang kon ik met dat kleine hummeltje voor die spiegel blijven staan, genietend van dat moment en genietend van dat kleine baby’tje. Tijdens zware momenten, midden in de nacht, als heel Nederland lekker op één oor lag en ik met een ontroostbare baby op mijn arm liep, dan was die spiegel de plek om te relativeren en me te beseffen dat het allemaal maar zo kort is. Daar vond ik mezelf en de rust weer terug en zong mijn baby zachtjes toe. Naast de borst, was dit de beste troost.

Wat zou ik graag mijn eigen tempo bepalen

Bij mijn jongste spruit stelde ik me als missie om het pauzeknopje te vinden. Dan zou ik af en toe even de tijd stil doen staan. Nog even wat langer aan dat zachte bolletje snuffelen en dat kleine wezentje nog net even wat langer koesteren. Dan kon ik mijn eigen tempo bepalen. Een tempo die ik bij kon benen en die ik zou bepalen. Hoe fijn zou het zijn als je een pauze in kon lassen van een maand. Een maand extra om je kindje even klein te laten blijven en weer op ‘play’ drukken als je toe bent aan een volgend groeispurtje. Als het je dan weer te snel gaat, dan las je gewoon weer een periode een pauze in.

Time flies when your having fun

Dat de tijd verstrijkt en je kindjes groter worden, dat houd je niet tegen. Maar die pauzeknop. Wat zou ik die graag in mijn handen krijgen! Zo nu en dan even pas op de plaats, even beseffen wat er is gebeurd en even wat extra tijd om het te laten zoals het op dat moment is. Ik zoek me rot naar die knop en langzaam kom ik tot de conclusie dat die pauzeknop helemaal niet bestaat. Het enige wat als verkapte pauzeknop zou kunnen werken, is af en toe zelf even stil proberen te staan in de hectiek van alle dag en alles in je opnemen en opzuigen zoals het op dat moment is.

Judith schreef ook: