Over volwassen worden enzo...

Terwijl de ene 90’s hit na de andere de boxen uit knalt, zit onze oudste dame ongeïnteresseerd en onderuitgezakt op de achterbank in onze auto. Wanneer we haar vragen wat er aan de hand is verkondigt ze ons dat de muziek haar niet aanstaat en vraagt ze of we nu alsjeblieft haar liedjes op willen zetten. Huh?! Wat is dit nou? Hoe kun je de 90’s nou niet waarderen? Ik leg haar uit dat dit jeugdsentiment is voor papa en mama en dat wij hiermee op zijn gegroeid. Ze was niet onder de indruk. Jeugdsentiment? Kun je dat eten? Niet? Dan is het ook niet interessant…

We begonnen ooit allemaal met wansmaak

Herkenbaar, ik was op haar leeftijd ook niet onder de indruk van de muziek die mijn ouders luisterden en bestempelde het als stoffig. Dan omschrijf ik het nog netjes. Toen zat ik er net zo bij als zij op de achterbank. Bij hoge uitzondering werd er op mijn verzoek weleens de muziek opgezet waar ik enthousiast van werd. Dat was eigenlijk altijd van korte duur. Waarom? Mijn ouders bestempelden het als wansmaak. Betekende dit dan dat we allemaal wansmaak hadden? Of was het een kwestie van verschillende smaken die niet met elkaar te verenigen waren? Of hebben we hier met een kleine generatiekloof te maken? Smaak ontwikkel je met de jaren denk ik. Ooit zijn we allemaal begonnen met wansmaak.

Die opstandige puber zit nog steeds wel ergens verscholen

Naarmate ik ouder werd kon ik de muziekkeuze van mijn ouders echter wel steeds meer waarderen. Het onvoorstelbare is gebeurd; inmiddels staan de favorieten van mijn ouders ook in mijn playlist. Omdat het me terugvoert naar die onbezorgde momenten in de auto en naar onze vakanties waarin we eindeloos dood werden gegooid met deze gouwe ouwe pareltjes. Zei ik dat hardop? Ja, ergens zit die opstandige puber die ik ooit was nog wel verscholen hoor. Als ik mijn oudste dochter vertel dat er ooit een dag komt dat zij ook lekker gaat op de hits die papa en mama ooit draaide, kan ze zich daar geen voorstelling van maken en is ze er nog steeds niet van onder de indruk en staat haar gezicht nog steeds op onweer en de muziek van papa en mama is nog steeds ku… eh, niet mooi.

Willen jullie alsjeblieft ophouden met dat kattengejank?!

Ons enthousiasme werkt duidelijk niet aanstekelijk en hoe harder papa en mama meejengelen met de muziek, hoe geërgerder ze wordt. Of we alsjeblieft op willen houden met dat kattengejank, zo luidde haar vriendelijke verzoek. Grapje, het was allerminst vriendelijk. Wat eng deze houding van haar. Niet zozeer omdat het ronduit primitieve uitingen zijn, maar het is net of ik mezelf weer op die achterbank zie zitten. Ze mag dan de eigenwijze sproetjes van papa hebben, dit is duidelijk een karaktertrekje van mama.

Het was toch pas gisteren?

Waar is de tijd gebleven dat ze lekker meedeed met de gekke buien van haar ouders en ze genoot van de nostalgische verhalen over vroegah? Het lijkt allemaal in één veeg teniet te zijn gedaan en plaats te hebben gemaakt voor een mening. Haar mening. Het was toch pas gisteren dat ik een positieve zwangerschapstest in mijn handen had? Wanneer werd zij ineens een soort van puber met een soort van eigen mening, karakter, eigen muziekvoorkeur en een schaamtegevoel jegens haar ouders? Ze nam toch altijd alles aan van haar papa en mama? Eerlijk? Ik kan haar wel opvreten! Ik vind het goud hoe haar eigen persoontje zich zo begint te ontwikkelen.

Watskebeurt?

En dan nog wat… Wat is er gebeurd met die puber die ik zelf ooit was? Hoezo ga ik nu lekker op de hits van Radio 10 Gold, vind ik pretparken maar enge gehuchten, verkies ik slapen boven een nachtje doorhalen, ga ik hyperventileren wanneer mijn dochter de hoogste boom soldaat maakt… terwijl ik op haar leeftijd niet onder deed aan haar? Hoezo mogen mijn kinderen geen koekjes als ontbijt, krijgen zij geen cola, moeten zij op tijd naar bed en mag er tijdens het avondeten niet worden geboerd aan tafel? Hallo, ooit kon ik het hele alfabet opdreunen in een boer! Hoezo moeten zij hun rotzooi achter hun derrieres opruimen en word ik boos wanneer zij de deur niet achter zich dichttrekken en elkaar de hersenen in slaan? Ik weet toch als geen ander hoe irritant broertjes en zusjes zijn? Watskebeurt? Ben ik dan toch enigszins volwassen geworden? Of verstandig? Of… ?

Hiep, hiep…hoera! 25 jaar!

Toen ik de laatste keer jarig was riep ik mijn kinderen gekscherend toe hoe bijzonder deze dag was, omdat ik voor de 17e keer 25 jaar werd! En je wordt maar één keer voor de 17e keer 25 jaar! ‘’Je bent 42 geworden mama’’, zo wees mijn middelste dochter me op mijn ware leeftijd. Zo klinkt het ineens heel wat en zo voel ik me helemaal niet. In mijn hart ben ik nog steeds een tegendraadse en opstandige puber die vloekt, boert en ruft op de verkeerde momenten en in the heat of the moment gruwelijk kan vloeken, flauwe poep-kont-piemel- en pies grappen maakt… en dan het liefst met een gek, vervormd stemmetje…, misplaatste opmerkingen- en woordgrappen fabriceer waar ik dan vervolgens zelf het hardste om moet lachen. Tja, dat heeft wel wat weg van eh… pubergedrag? Het komt dan ook regelmatig voor dat mijn kinderen mij corrigeren en mij een spiegel voorhouden. Opvoeden is dan ook een wisselwerking. Zo houd ik mezelf maar voor. Ik ben niet altijd een perfect voorbeeld. Wel ben ik een perfect voorbeeld in niet perfect zijn.

Wanneer ben je volwassen?

Wat dat betreft zijn zij beter in opvoeden dan hun ouders. Oké, dan hun moeder. Dat wil ik dan best wel toegeven, ik ben de kinderachtigste niet. Op dit gebied dan hé! Ik bedoel, je moet natuurlijk wel een béétje meegroeien met je leeftijd. Toch? Papa rolt regelmatig met zijn ogen en vraagt zich dan hardop af wanneer ik ooit eens volwassen zal worden. Eerlijk antwoord ik dan dat ik de hoop op heb gegeven en er voor vrees dat dit nooit zal gaan gebeuren. Natuurlijk weet ik van die ‘hoop’ nog even een foute woordgrap te maken. Zo wordt mijn betoog nog nét iets meer bekrachtigd. Niet dat ik ooit poep…nee,… hoop koesterde om volwassen te worden hoor. Wel had ik inderdaad vrees om volwassen te worden. Leg mij eerst maar eens uit wat ‘volwassen zijn’ dan precies is? Is dat net zo saai en niet definieerbaar als ‘normaal’? Laat dan maar hoor! Dat kan ik niet. Heb ik nooit gekund. Je kunt ook niet overal goed in zijn. O, wacht…

Meer blogs van Judith: