De oppas from hell

Terwijl ik met mijn kinderen door een kindermuseum loop, hoor ik een oorverdovend huiltje. Snel kijk ik of mijn kroost compleet is. Een snelle blik volstaat. Beide kinderen houden braaf de kinderwagen vast waarin de jongste zit. Waar komt dit hartverscheurende gehuil dan vandaan? Ik zie een jongetje van net 1 met dribbelpasjes zijn zusjes hand vasthouden. Grote tranen biggelen over zijn wangen, maar hij laat de hand van zijn zus onder geen beding los. Een mooi plaatje, ware het niet dat ze ouderloos zijn. 

 

Ik storm op hen af en vraag waar hun moeder is. 'Mama is werken, we zijn hier met de oppas', zegt de kleine dame. Maar waar is die oppas dan? Ik kijk om me heen, maar zie helemaal niemand. We gaan op pad om de samen de oppas te zoeken. Als we een poosje kijken, zie ik in de verte de oppas van de kinderen. Het is Valeria  en in een fractie van een seconde krijg ik een een flashback. Wat??? Valeria is jullie oppas? 

 

Ik bevind me voor de zoveelste keer, in een ware oppashel. De lijst met oppassen telt aardig wat namen en toch krijg ik het voor elkaar een oppas nodig te hebben wanneer niemand kan. AAAAGGGHHH!

Ik scroll langs de O voor de oppassen in mijn telefoonlijst. Oppas Dionne, Oppas Hajar, Oppas Marisol en zo heb ik er nog een paar meer. Niemand kan en ik zit met mijn handen in het haar. Een oppas vinden is elke keer een issue met familie in Verweggistan. Geen opa's en oma's hier die even een uurtje kunnen oppassen. Manlief en ik zijn hierdoor steevast afhankelijk van een oppasservice die nooit gratis is. Vergeet de tarieven die internet je voorschotelt over wat normaal is, in de Randstad betaal je al gauw de hoofdprijs per uur. 

 

En áls je dan een oppas hebt... Hoe weet je dat diegene geschikt is? Via een abonnement bij een oppasservice heb ik enkele namen van oppassers uit de buurt. Heel handig als iemand binnen fietsafstand van je woont en niet afhankelijk is van OV, want in de praktijk is OV toch nooit zo betrouwbaar naar kleine(re) plaatsen. Of überhaupt betrouwbaar 

 

Van 1 oppas ben ik gelijk overtuigd dat ze het beste is wat me ooit was overkomen. Ze geeft de perfecte antwoorden en komt zo hartelijk en leuk over. Ik ben direct fan! Ze is alleen te duur voor deze mama en wil ook nog op vaste basis komen. Ik zoek juist iemand die af en toe kan oppassen.

 

‘Weet je wat, we hebben een klik, bel me als ik een keer iets voor je kan betekenen.’ En zo geschiedde, want die klik voel ik ook. Ik moet plotseling naar het ziekenhuis en zit zonder oppas, dus ik bel haar. Ze is drammerig en wil perse naar het zwembad met de kinderen. Dat mag niet van me, want ze zijn net herstellende. De oppas blijft nukkig, maar geeft uiteindelijk toe. Zo ga je niet relaxt naar het ziekenhuis, maar ja... Nood breekt wet. 

 

Bij thuiskomst blijkt het unheimische gevoel terecht. Er liggen vieze luiers die de oppas 'vergeten' is op te ruimen. Bij het verschonen van mijn zoontje, blijk zijn zaakje uit de luier te hangen. Huh? Is dat anatomisch überhaupt mogelijk? Dat zie je toch??? Het ziet er naar uit en hij heeft overduidelijk pijn. 

Mijn dochtertje van 1,5 zit zielig in een hoekje, omdat ze niet naar de wc is gebracht en ten einde raad maar in de tuin heeft geplast. Door haar kleding heen... Terwijl ik dit in een oogwenk allemaal registreer, eet de oppas ontspannen haar broodje op. De kinderen hebben geen trek volgens haar. 

 

Ik voel zo veel emoties tegelijk, dat ik niet weet wat ik moet doen. Uiteindelijk betaal ik haar zonder een woord te zeggen en besluit haar nooit, maar dan ook nooit te bellen. 

 

En daar loopt ze dan. In het museum. Druk bellend en foeterend tegen de persoon aan de andere kant van de lijn met de oppaskindjes op meters afstand, te huilen alsof... ik heb er geen metafoor voor, verschrikkelijk te huilen. 

 

Ik sla haar gade en twijfel. Uiteindelijk loop ik samen met haar oppaskinderen en mijn eigen kroost, de oppas achterna. Wanneer ik besluit haar eindelijk aan te spreken -en ja, daar heb ik behoorlijk wat drempels voor moeten overwinnen en duurt even-, gunt ze me geen blik waardig. Ze trekt het snikkende jongetje naar zich toe, houd zijn handje beet en loopt druk bellend weg. Geen aai over zijn hoofdje. Geen troostende woorden. Geen vragen aan mij, wie ik ben en wat ik met haar oppaskinderen doe. 

 

Ik hoop dat alles goed is gekomen met de broer en zus. Ik lig er nog regelmatig  wakker van. Soms... kun je je zo lelijk in mensen vergissen. Ik heb helaas geen tips hoe je zoiets kunt voorkomen. Het enige wat ik kan bedenken is, luister naar je instinct. Je bent een moeder. Dit onderbuikgevoel is een cadeautje zodat je je kinderen kunt behoeden voor narigheid. 

 

 

 

Meer blogs van Melek: