Opeens willen ze buitenspelen enzo

Mijn oudste dochter stevent hard op de acht jaar af. Ze wordt groot. Net als mijn middelste dochter die in september al weer de vijf jaar aantikte. Met dit groter worden, glijden we een geheel nieuw tijdperk in. Eentje waarin hun wereld groter wordt en zich uitbreidt. Ooit was de tuin en de steeg achter ons huis voldoende om zich in uit te leven. En ooit hadden ze genoeg aan zichzelf en aan elkaar.

De tuin is te klein geworden

Dat is heden ten dage niet meer zo. De tuin is te klein en zusjes zijn maar vervelend en beperkend. Nee, ze hebben nu hun eigen leventje met hun eigen regeltjes. Mijn oudste dochter trekt ineens de wijde wereld in en speelt nu in de wijk, ze schroomt er niet voor om al zelfstandig naar school te lopen en ze trekt zich regelmatig terug op haar eigen slaapkamer. Oké, de school is aan het einde van onze straat en voorlopig loopt ze nog een beetje voor spek en bonen zelfstandig naar school, want ik breng haar jongere zusje ook nog naar school. In de praktijk arriveer ik dus vijf minuten later dan mijn oudste meisje. Toch vind ik dit een hele omslag.

Vrienden zijn zo gemaakt

Mijn middelste hobbelt maar al te graag mee in deze grillen en ontdekt nu ook dat de wereld verder reikt dan onze tuin en haar zusjes. Ze is erg verlegen en toch legt ze heel makkelijk contact en maakt ze moeiteloos vriendinnetjes bij ons in de buurt. Regelmatig tippelt ze parmantig naar het speeltuintje naast ons huis. Vanuit ons keukenraam en onze deurpost kan ik precies zien wat ze dan uitspookt. Eens in het kwartier loop ik even die kant op om te kijken hoe de zaken ervoor staan of werp ik een blik uit het keukenraam of het portiek. Vaak haakt ze aan bij andere kinderen die er ook spelen.

Verschillende malen kwam ze uitbundig thuis van het speeltuintje en verkondigde dan dat ze heel graag bij dat ene meisje wilde spelen die ze zojuist had ontmoet. Menigmaal liep ik dan met haar mee om kennis te maken met het betreffende meisje en haar ouders. Want ik wil wel altijd even weten waar ze dan is en wie de ouders zijn. Als we nummers uit hebben gewisseld, dan voel ik me pas een beetje gerust en durf ik het aan. Tevens sta ik daarna iedere keer weer van mezelf te kijken. Deed ik dat nou echt? Was ik nou echt zo amicaal en sociaal? Ik?

Het schijnt er bij te horen…

Maar jemig, ik vind het nogal wat geloof ik. Ik besef me dat dit hoort bij het groter worden. Ze zullen steeds vaker hun eigen gang gaan en ze zoeken zelf hun vriendjes en vriendinnetjes uit. Er zullen steeds vaker momenten en situaties komen dat ik er niet meer bij ben en dat ik op hen moet vertrouwen. Ik vind het heel belangrijk om hen dat vertrouwen mee te geven. Daar worden het evenwichtige en zelfstandige meiden van. Ik zal dan ook de laatste zijn die hen tegenhoudt.

Ik geloof dat ik in geen jaren zoveel gesocialiseerd heb als het afgelopen jaar. Ik sta soms bij wild vreemde mensen aan te bellen, app mensen die ik totaal niet ken en leg contact met mensen die ik zonder mijn dochters nooit zou ontmoeten. Ik ontwikkel hiermee geheel nieuwe vaardigheden. Van nature ben ik allerminst een belmiep of een aanbelmiep. Nee, ik houd niet van berichtjes sturen, bellen of lobbyen. En nee, ik ben niet zo’n mensen-mens. Al begint nu steeds meer het tegenovergestelde te blijken. Wel onder lichtelijke dwang door de omstandigheden en levensfase waar mijn dochters nu doorheen gaan, maar toch!

Niet iedereen heeft de beste intenties

Dit voor mij alleen wel de manier om een beetje de touwtjes in handen te houden. Want de wereld is niet altijd regenboog en glitters en niet iedereen heeft de beste intenties. Zo probeer ik mijn meiden ook bij te brengen. Toen ik een jaar of zes was, viel ik op een goede dag helaas wel ten prooi aan iemand met verkeerde bedoelingen. Nog in detail weet ik wat er toen gebeurde en nog in detail weet ik hoe die smeerpijp eruit zag. Tot op de dag van vandaag heb ik hier nog last van, want deze fijne meneer heeft me op keiharde wijze in laten zien waartoe viespeuken als hij in staat zijn.

Nu bereiken mijn meiden de leeftijd dat ze buiten gaan spelen en wordt deze angst sterker dan ooit aangewakkerd. Ik zou ze het liefst een flesje pepperspray toestoppen en hen op het hart drukken deze onherroepelijk te gebruiken wanneer zij alleen al aan worden gekeken door een vreemde. Of nog beter, ik zou ze het liefst in een doosje stoppen en de wereld hermetisch afsluiten voor alles en iedereen. Daarmee maak ik mijn angst, ook hun angst. En dat is niet wat ik wil en wat ik hen bij wil brengen.

Ik zou ze het liefste in een doosje stoppen

Lange tijd heb ik ze binnen de veilige schuttingen van onze tuin willen houden. Maar die tijd is voorbij. De wereld lonkt en nodigt ze uit. En ik? Ik vind het waarschijnlijk enger dan zij dat vinden! Ik zie in iedereen een potentiële moordenaar en zie eerder het slechte dan het goede van iemand. Ik ben alert en op mijn hoede en dat zit me soms meer in de weg dan dat het goed doet. Toch ben ik een kei in het verbloemen hiervan en dat is precies wat ik (en mijn meiden ook!) nu nodig heb om dit nieuwe tijdperk een beetje ontspannen mee door te komen. Want het laatste wat ik wil, is dat mijn meiden met angst en beven de wereld tegemoet treden.

Meer blogs van Judith: