Op de barricade

Nederland is boos, heel erg boos. En dus wordt er gedemonstreerd; want er moet geld komen, meer geld, de werkdruk moet lager, de stikstofnormen moeten aangepast, de gemiddelde snelheid moet omlaag en ga zo maar door. Iedere week is het wel weer raak in Den Haag op het Malieveld. De quote van Rumag dat het gerucht gaat dat dit volgend jaar wordt uitgeroepen door de ANWB als leukste uitje van Nederland is dan ook een schot in de roos.

Staken en demonstreren normaalste zaak van de wereld

Het is opmerkelijk om te zien hoe tijden veranderen. Door de generatie voor mij werd er geprotesteerd vanwege maatschappelijke problemen zoals vrouwenemancipatie door de dolle mina's of tegen kernenergie. Daarna werden stakingen en protesten een stuk zeldzamer. Ik weet nog goed hoe bijzonder het was om als middelbare scholier naar het Malieveld te gaan voor de Scholierenstaking tegen de Tweede Fase. Destijds een unicum. En hoe anders is dat op dit moment. Tegenwoordig staan ze in de rij om te mogen staken; iedere week is er weer een andere sector te vinden met weer een nieuwe boodschap. Wat natuurlijk zijn gevolgen heeft voor de rest van Nederland. Stiekem ben ik toch wel heel opgelucht dat ik niet de politiek in ben gegaan zoals ik op mijn 18e van plan was.

Wedstrijdje doen?

En nee, voordat je denkt dat ik vind dat er niet gezeurd moet worden. Zeker niet! Op sommige vlakken moeten er echt dingen veranderd worden. Aan het dreigende lerarentekort moet echt wat gedaan worden. Afgelopen week had ik geluk toen de leerkracht van mijn dochter ziek was dat er een invaller beschikbaar was. In ieder geval voor de eerste dag, de tweede stond de onderwijsassistente voor de groep. Maar toch, ik hoefde haar niet thuis te houden en ze hoefde ook niet naar een andere klas. Alleen al het idee; je moet het ook nog maar durven als juf om je ziek te melden in de wetenschap wat de consequenties zijn.

En nee ik heb daar geen oplossing voor, en stiekem vraag ik me af of een bak geld de enige oplossing is. Want er is in veel meer sectoren een nijpend tekort. Wat ik steeds vaker voorbij zie komen op social media zoals LinkedIn of Facebook zijn posts waarvan ik het gevoel krijg dat er een wedstrijd plaatsvindt. Welke sector het 'zieligste' is. Zo kwam ik een vergelijking tegen met de salarisschalen van leerkrachten bo, vo en beroepsonderwijs afgezet tegen de zorg. Als je dat zo naast elkaar zet, komen de leerkrachten er nog goed mee weg. Maar om dan te zeggen dat er geen probleem is; natuurlijk hoop ik dat de kinderen van mijn kinderen straks ook gewoon naar school kunnen en niet met 100 tegelijk in een lokaal les krijgen. Het lijkt me ook niet de bedoeling dat het een soort race gaat worden over waar de werkdruk het hoogst is. Die is overal hoog!

Stress!

En dat is volgens mij dan ook het pijnpunt; de werkdruk. Niet alleen bij de leerkrachten, of in de zorg, of bij de boeren, of in het ziekenhuis maar overal! Om te beginnen bij onze kinderen. Als ik kijk naar mijn eigen kinderen leren ze in groep 2 al de letters en cijfers. Okay het is nog wel vrijblijvend maar er wordt wel aan gewerkt. Ook moeten er taakjes gedaan worden en opdrachten om ze voor te bereiden op groep 3, en stel je voor dat je kind nog niet zijn eigen naam kan schrijven of niet de juiste penhouding heeft. Er zijn allemaal registratieformulieren en kindvolgsystemen die in de gaten moeten houden om mogelijke achterstanden in de toekomst voor te zijn.

En nu heb ik afgelopen jaar mogen ervaren dat dat verschil nog steeds enorm is tussen groep 2 en groep 3 en dat dat echt wennen is voor de kinderen met alle gevolgen van dien. Wat is er mis met gewoon kind mogen zijn en lekker spelen? Ze moeten presteren, testen maken en ohwee als ze onder het gemiddelde scoren. Dan komen er gelijk allemaal extra programma's en potjes tevoorschijn want dat moet glad gestreken worden. Want aan het einde van de basisschool volgt er een advies voor het middelbaar onderwijs; en dan toch wel bij voorkeur het VWO. Zodat je kind daarna verder kan met studeren en er met een diploma de arbeidsmarkt betreden kan worden. Het perfecte looppad zodat je kind het beste perspectief heeft op een goede toekomst, wat die ook mag zijn. Tot het zover is, moet je wel flink sparen, want ook een studiefinanciering is niet meer vanzelfsprekend. En alles kost geld.

Burn-out

En dan wordt er met een opgetrokken oog gekeken naar de millenials; die al snel met een burn-out thuis zitten omdat ze 'niets meer gewend zijn'. Want ja je hebt de curling ouders die het hele pad al schoongeveegd hebben, zodat ze pas als ze gaan werken er achter komen dat het leven soms ook anders loopt dan je hoopt. Of het ligt aan de social media zoals Instagram; die het picture perfect plaatje voorschotelt waardoor er hoge verwachtingspatronen worden gecreëerd zowel vanuit anderen als naar jezelf. Want je huis moet er tiptop uit zien, je partner moet door een ringetje te halen zijn, je moet 4x per jaar op vakantie, je moet aan zelfontplooiing doen en ga zo maar door. Het aantal zelfmoordpogingen is nog nooit zo hoog geweest. Niet voor niets dat termen als me-time en self-care steeds vaker voorbij komen, tenminste zolang het binnen de agenda past

En of je nu gaat werken in de zorg of in het onderwijs of voor het corporate leven of het bestaan als ondernemer kiest; overal, maar dan ook overal zijn er targets die gehaald moeten worden. Gewoon je werk doen zit er niet meer in; het moet meer en meer. Voor veel mensen is een 40+ urige werkweek de normaalste zaak van de wereld, terwijl we daar vroeger zo tegen hebben geprotesteerd. Ook onze kinderen ondervinden daarvan de consequenties. Lang leve de digitale nanny!

Eigenlijk, zouden we niet alleen moeten kijken naar het onderwijs, de zorg of de boeren; maar naar de maatschappij in het algemeen. Iedereen heeft een hoge werkdruk en overal worden steeds hogere verwachtingen gesteld. Misschien dat we daar eens wat aan zouden moeten doen?

Dit is een ingezonden artikel door een lezer