Heel onverwacht toch nog zwanger

Daar zat ik dan, met een positieve zwangerschapstest in mijn handen. Hoe kon dit nou gebeuren? Nou ja, dat is natuurlijk nogal wiedes. Maar man, hoe kon mij dit nu gebeuren?! Die ene keer dat we het sinds tijden weer eens gezellig hadden, was het meteen bingo. Dat verzin je toch niet?!

 Ik had dit hoofdstuk al afgesloten

Het ene moment vind ik berusting in het lot dat we nu in onze schoten krijgen geworpen, het volgende moment word ik overweldigd door paniek! Nóg een kind! Dan hebben we straks 4 kinderen! We zijn net uit de luiers en nu moeten we weer van voor af aan beginnen. Gebroken nachten! Weer zwanger zijn en nog een keer bevallen! Ik had drie relatief soepele bevallingen hoor, maar mijn hobby zal het gewoon niet worden. Hell no! Oh joh, ik had dat hoofdstuk net helemaal afgesloten en dat was prima. Sterker nog, dat was meer dan prima. Ik had mijn eierstokken en baarmoeder met pensioen gestuurd. Nou moet ik straks weer met verlof, borstvoeding geven, borstvoeding afbouwen, weer aan het werk gaan en weer een logistieke uitdaging erbij. De hele rataplan moeten we nu weer doorlopen. We kregen net weer wat meer lucht en wat meer ruimte. Wat knapte ik daarvan op en wat was ik daaraantoe.

Ja, dan slaat de paniek weer keihard toe en kom ik tot de verdrietige conclusie dat ik dit niet meer wil…dat ik dit kindje niet wil!

Ooit was dit het mooiste wat me kon overkomen

Een tergende gedachte, want dat kindje kan er ook niets aan doen. Ons kindje! Voor ik het weet, verdrink ik in schuldgevoel. Ooit was dit het mooiste en het beste wat me kon overkomen, nu was het precies omgekeerd. Moeilijk verteerbaar en nog moeilijker om dit nu voor mezelf te erkennen.

Hoe ga ik uitleggen dat het een ongelukje was?!

Hoe leg ik dit uit aan mijn omgeving? Hoe ga ik uitleggen dat het een ongelukje was? Dat kan ik toch niet verkopen? Nee, dit kan niet waar zijn. Zeg me dat dit niet waar is?! Ik kan dit niet hoor! En mijn leidinggevende? Die ziet me al aan komen joh! En aankomen zal ik! Komt er ook nog eens bij! Komend voorjaar word ik 40! Nee, nee, nee, ik wil dit niet en ik kan dit niet! Alles in mij roept ‘’nee!’’. Oh wat een ramp. Terwijl ik dit helemaal niet zo wil voelen. Ik word alle kanten opgeslingerd met mijn gevoel en mijn gedachten. Het is een puinhoop in mijn hoofd.

Ik wil geen kind meer

Het ene moment kan ik alles relativeren, zie ik het bijzondere van alles in en vind ik het heel speciaal dat ik dit nog eens mee mag maken, terwijl ik het volgende moment bevend van angst naar de toekomst kijk en in totale paniek uitbarst. Mijn paniek neemt de overhand. Mijn lichaam rilt van de radeloosheid. Alsof ik een grietje van 16 jaar ben en me niet durf en kan verantwoorden. Schaamte? Ja, schaamte. Er gaat van alles door me heen. Hoe verwarrend alles ook is, het staat als een paal boven water dat ik dit niet wil.

Mijn paniek neemt de overhand

Mijn paniek groeit en groeit en wanneer deze zijn hoogtepunt bereikt en ik het op een onbedaarlijk huilen zet, flitsen mijn ogen open. Nog beduusd van de intense beleving, word ik nu wakker. Mijn gelaat is letterlijk verkrampt, alsof ik zojuist daadwerkelijk hartverscheurend heb gehuild. Niets is minder waar, want het was een droom! Alweer! Ik droomde het alweer! De opluchting is groot, maar de schrik zit in heel mijn lichaam. Het leek zo echt en het was zo intens. Ik merk dat ik hier echt van bij moet komen en ik draag het onbestendige gevoel van die droom, heel de dag met mij mee. De hele dag had ik het gevoel dat er iets was. Oh ja, het is die droom die dat gevoel verschillende malen per dag aanwakkert.

Ooit was het mijn droom

Pas in de avond kan ik het weer een beetje loslaten. Ik ben niet zwanger, het was maar een droom! Wel een droom die met enige regelmaat terugkomt. Soms weet ik zelfs in mijn droom al dat ik droom en toch slaat de schrik me iedere keer weer om het hart! Mijn wederhelft moet lachen wanneer ik die avond over mijn droom vertel. ‘’Gelukkig was het maar een droom!’’ zegt hij luchtig. ‘’Ja, gelukkig wel’’, beaam ik.  Ooit was het mijn droom en nu is die droom omgeturnd in een nachtmerrie. Maf hoe een droom me zo in zijn greep kan hebben. Gelukkig was het maar een droom…

Meer blogs van Judith: